مجله کودک 91 صفحه 11

پچپچ ته کلاس! معلم ما مثل حاجی جبار است. معلم ما به هیچ کس یک نمره اضافه نمیدهد. معلم ما هیچ مال و ثروتی ندارد، مگر یک کیسه پر از نمره. خوب شد که معلم ما صاحب نمرههای یک تا بیست است. اگر بقیه نمرهها هم مال او بود که مردم از گرسنگی و تشنگی میمردند! شورای معلمان عفتالملوک خاکپور چند سال پیش که مدیر دبستان بودم. مادری به دفتر آمد و با اضطراب و ناامیدی گفت: «عرضی داشتم!» گفتم «بفرمایید!» چند لحظه مکث کرد و پرسید: «بچه مرا در کلاس اول ثبت نام میکنید؟» پاسخ دادم: «اگر شرایط ثبت نام در کلاس اول را داشته باشد: البته!» گفت: «آخه!.....» گفتم : «آخه چی؟!». آن مادر با ناراحتی گفت: «دختر من فلج کامل است. اما دکترها گفتهاند که اگر او با بچه های سالم در تماس باشد، ۹۰ درصد معالجه خواهد شد. من به چند مدرسه مراجعه کردهام. ولی به من جواب منفی دادهاند؛ انشاالله که شما مرا ناامید نمیکنید!...» من چند لحظه فکر کردم و خودم را به جای آن مادر قرار دادم و از او خواستم تا اوایل شهریور ماه مراجعه کند. او پرسید: «چرا به اول شهریور موکول میکنید؟» گفتم: «در این خصوص باید با معلمان کلاس و بقیه همکاران صحبت کنم.» به یکی از معلمان کلاس اول مراجعه کردم و موضوع را به او گفتم. او به راحتی قبول کرد. یکی از خدمتکاران مدرسه هم برای جابجایی و کمک به این دانشآموز اعلام آمادگی کرد. خلاصه، این دانشآموز با همه مشکلاتی که برای ما داشت. ثبت نام شد. بعدها وارد مدرسه راهنمایی «پرتو اسلام» شد و چند سال پیش هم دوره متوسطه را با موفقیت به پایان برد. اما معلم ایثارگر و دلسوزی که به کودک معلوم زندگی و امید بخشیده بود. در شهریور ماه ۱۳۶۶ بر اثر بیماری سرطان در ۳۵ سالگی با زندگی خداحافظی کرد. یادش گرامی و روحش شاد.