مجله کودک 244 صفحه 12

که در نهایت به خلیج فارس می­رسد. طی 2 سال کار حدود سی­هزار نمونه ماهی از داخل جویبارها و قنات­ها و رودخانه­های استان همدان جمع­آوری کردیم که از آن میان حدود 19گونه ماهی­شناسایی شد. بخش دیگر این موزه، «تاکسیدرمی» است و در بخش دیگری هم به تکثیر نمونه­هایی از جانداران می­پردازیم. فکر می­کنم برپایی این موزه کار دشواری بوده است من به خاطر این موزه ده­ها بار ایران را طی کرده­ام. نتیجه­ی آن هم این موزه است و بدن علیلم. زانوهایم آب آورده است، دیسک کمر عمل کرده­ام، هنوز دو تا از مهره­هایم درگیر هستند، پرزهای یک سوم از معده­ام از بین رفته است، اثنی عشرم زخم شده است، آرتروز دارم، اخیراً هم بخشی از قلبم دچار مشکل شده ... اما با این حال تا یک ساعت دیگر بارهایم را می­بندم و دوباره می­دوم به کوه و بیابان برای جمع­آوری بعضی از نمونه­هایی که احتیاج داریم. آدم به بعضی از کارها عشق بخصوصی دارد، شاید دارم ادای آدم­های بزرگ را درمی­آورم. نمی­دانم، اما می­دانم که عاشق این کار بوده­ام. من اکنون 55 سال دارم. 35 سال پیش که جوان 20 ساله­ای بودم، خیلی از جوان­های آن موقع مدتها وقت صرف می­کردند تا موهای خود را آرایش کنند و در آن زمان من به فکر ساختن موزه بودم. انرژی زیادی هم داشتم. یادم می­آید در سال دوم دانشکده، مسئول آزمایشگاه حشره­شناسی و گیاه­شناسی دانشکده بودم، مسئولیت گروه تئاتر و همچنین مسئولیت گروه کوهنوردی با من بود. بوفه دانشکده هم دست من بود، در تیم بسکتبال هم بازی می­کردم، مشغول ساختن موزه هم بودم، جزو نفرات اول دانشکده هم بودم! فکر کنم کار شما دل و جرأت و روحیه خاصی می­خواهد. منظور شما هم این است که می­خواهید بگویید من خیلی بی­رحمم! اگر از یک طرف به قضیه نگاه کنید همینطور به نظر می­آید. نوشته­های بعضی از مردم در دفتر موزه هم همین را تأکید می­کند. مثلاً یکی از بازدیدکنندگان برای من نوشته است: «ای قاتل، شما پروانه­ها را کشته­اید.» اما واقعیت این است که من بی­رحم نیستم. برای مقاصد علمی گاه مجبوریم به این شکل عمل کنیم. به هر حال بروز یک سرما می­تواند در مدت کوتاهی میلیونها پروانه را نابود پدر جیمی از او تشکر می­کند و پیشنهاد می­دهد که با هم به سفر بروند.