مجله کودک 265 صفحه 32

مداد سبز ، مدادی که تمام جنگلها و درختها و سبزه ها را رنگ می کند . این منم که به تمام نقاشیها سبزی و شادابی می دهم . . . تازه مرا فقط دوبار تراشیده اند ، و قدم بلندِ بلند است . » مداد سفید گفت : « اینقدر عجله نکن ، مداد سبز ! مگر نمی دانی تا ابر نباشد که ببارد ، جنگلها و درختان سبز نخواهد شد ؟ سبزی و شادابی همه ی آنها به ابر سفید بستگی دارد . یعنی همان چیزی که من باید رنگش کنم . تازه ، اگر تو را دو بار تراشیده اند ، من را فقط یک بار تراشیده اند و قدم هم از تو بلندتر است . پس برنده ی بازی . . . » هنوز حرف مداد سفید تمام نشده بود که مداد زرد گفت : « درست است که تا ابر نباشد که ببارد درختی سبز نمی شود ، اما یادتان رفته که باید خورشیدی بر آب بتابد تا آب بخار شود و ابر به وجود بیاید ؟ . . . نمی خواهم از خودم تعریف کنم ، ولی همه می دانند مدادی که خورشید ر ادر نقاشیها رنگ می کند بهترین مداد است . » در همین موقع مداد آبی شروع به خندیدن کرد؛ حالا نخند و کی بخند ! وقتی خنده هایش تمام شد گفت :« هیچ فکر کرده اید اگر آسمان نباشد که خورشید بتواند از آنجا بر آب بتابد ، چه می شود ؟ یک آسمان آبیِ آبی . درست رنگ و جان او را از خانه بیرون می کند .