مجله کودک 284 صفحه 14

تا حدود دویست سال پیش ، ستاره شناسان فکر می کردند ، کهکشان راه شیری که منظومة شمسی ما جزیی کوچک از آن است؛ همه ی جهانی است که وجود دارد . آن ها حتی نمی توانستند تصور کنند که در ورای این کهکشان ، سیاره یا ستاره ی دیگری هم وجود دارد . تلسکوپ ها هم آنقدر قوی نبودند که ستاره شناسان بتوانند با آن چیز زیادی رصد کنند . « ماژلان » دریانورد مشهور پرتغالی اولین کسی بود که توانست چیزی را در خارج از کهکشان راه شیری ببیند . هنگامی که او به جنوبی ترین نقطه ی آمریکای جنوبی نزدیک شد ، توانست ابرهایی را در فضای دوردست ببیند که انگار تکه هایی جدا شده از کهکشان راه شیری هستند . در نیمکره ی شمالی کسی نمی تواند این ابرها را ببیند . سال ها بعد که ابر های ماژلان با تلسکوپ مورد بررسی دقیق قرار گرفتند ، معلوم شد که آن ها مجموعه ای از ستارگان بسیار زیاد هستند . بنابراین غیر از کهکشان راه شیری ، کهکشان دیگری هم کشف شد . آنچه ماژلان دیده بود شامل دو کهکشان بود که کهکشان بزرگتر ، 155 هزار سال نوری و کهکشان یا ابر کوچکتر 165 هزار سال نوری از ما فاصله دارند . با پیشرفت ابزار نجومی و تلسکوپ ها ، توده های از غبار و گاز در فضای بیکران مشاهده شد که ستاره شناسان به آن ها « سحابی » می گویند . از بعضی از سحابی ها ،طول موج هایی دریافت می شد که شبیه آن در طول موج های در جستجوی کهکشان های دیگر هنگامی که تیغ یک گل به دستتان فرو می رود . عملی به طور خود به خودی (انعکاسی) در بدن انجام می شد که براساس آن شما بدون فکر کردن ، دست خود را از تیغ گل دور می کنید . این عمل انعکاسی توسط نخاع هدایت می شود . ابتدا پیام حسی (حس فرو رفتن خار گل) به مرکزی در نخاع می رسد . در آنجا نخاع پیام حرکتی را صادر می کند که براساس آن ماهیچه دست خود را جمع می کند .