علت تبعید حضرت امام

‏‏علت تبعید حضرت امام به ترکیه و عراق‏

‏‏- اگر اسناد سری که متأسفانه در اوایل پیروزی انقلاب از دربار و‏‎ ‎‏وزارت امور خارجه توسط منافقین و لیبرالها به یغما رفت، می‌بود حتماً‏‎ ‎‏دلایل مستند انتخاب ترکیه براساس مذاکرات دولتهای درگیر این قضیه‏‎ ‎‏روشنتر قابل بحث بود. یقیناً انتخاب ترکیه امر اتفاقی نبوده و قبلاً امریکا و‏‎ ‎‏شاه و دولت ترکیه مسئله را هماهنگ کرده‌اند. علی‌رغم اینکه ترکیه یک‏‎ ‎‏کشور اسلامی و هم مرز با ایران است اما حکومت لائیکها و پیروان آتاتورک‏‎ ‎‏که یکی از چهره‌های ضد اسلام و به تمام معنی غربزده است باعث شده بود‏‎ ‎‏تا دولت ترکیه به سرعت طرحهای جدایی این کشور از جرگه کشورهای‏‎ ‎‏اسلامی و پیوستن به جامعه غربی را اجرا کند. تبلیغات ضد دینی در اوج‏‎ ‎‏خود بود و حکومت نظامیان مانع از این می‌شد تا حرکتی اسلامی نضج‏‎ ‎‏گیرد و از این جهت برای امریکا و شاه مناسبترین نقطه‌ای بود که امام به‌طور‏‎ ‎‏کامل در محاصره باشد و امکان هیچگونه تماسی نه با مردم ترکیه و نه با‏‎ ‎‏ایران وجود نداشته باشد. موج اعتراضات مسلمانان بخصوص مردم ایران و‏‎ ‎‏علما و سیل تلگرافات و نامه‌هایی که از کشورهای مختلف و ایران به سوی‏‎ ‎‏مسئولین دولتی ترکیه سرازیر شد و فشارهایی که در داخل کشور به رژیم‏‎ ‎‏وارد شد رژیم را ناگزیر به تغییر محل تبعید امام نمود. البته اسنادی که در‏‎ ‎‏پرونده امام از ساواک به جای مانده نشان می‌دهد که دولت ترکیه نیز از‏‎ ‎‏گسترش دامنه اعتراضات مردم ترکیه و احزاب مخالف بیمناک بوده و‏‎ ‎‏درخواست انتقال امام از کشور را داشته است.‏

‏‏کشور بعدی عراق بود. انتخاب عراق به چند دلیل بود. اول اینکه رژیم‏‎ ‎‏شاه طبق نظر مستشاران امریکایی سعی داشت تا اوضاع را آرام جلوه دهد و‏‎ ‎‏زمینۀ شورشهای داخلی را از بین ببرد. بردن امام به عراق فرصتی بود تا وانمود‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏کنند که قضایا تمام شده و امام برای درس و بحث به حوزه علمیه نجف‏‎ ‎‏رفته‌اند.‏

‏‏ثانیاً روابط ایران و عراق در این ایام حسنه بود و همکاری اطلاعاتی بین‏‎ ‎‏دو رژیم برای حل مشکلات داخلی که هر یک به نحوی با آن دست به‏‎ ‎‏گریبان بودند در سطح بالایی وجود داشت و همین امر موجب می‌شد تا‏‎ ‎‏مأمورین مخفی ساواک و مأمورین رسمی سفارت ایران با همکاری مأمورین‏‎ ‎‏اطلاعاتی عراق فعالیتهای امام را کنترل کنند. از این دو عامل مهمتر‏‎ ‎‏وضعیت حوزه نجف بود. حوزه‌ای که روزگاری مرکز علمای بزرگی چون‏‎ ‎‏مرحوم میرزای شیرازی و علمای مبارزی بود که علیه استعمار انگلیس و‏‎ ‎‏استبداد می‌جنگیدند، اما در این ایام- سال 44- که فلسطین در چنگال‏‎ ‎‏اسرائیل بود و همه ممالک اسلامی اسیر حکام خود فروخته بودند هیچ‏‎ ‎‏حرکت و جنبشی از این حوزه برنمی‌خاست. فقط درس و بحث بود فارغ از‏‎ ‎‏هرچه که می‌گذشت. فشارها و حمله‌ها از هر سو به اسلام و مسلمین‏‎ ‎‏سرازیر بود، ولی حوزۀ نجف در سکوت و سکون کامل به سر می‌برد و‏‎ ‎‏دخالت در سیاست گناهی نابخشودنی بود. تحجر و جمود فکری حاکم بر‏‎ ‎‏اوضاع آنجا شرایط مناسبی برای رژیم ایران بود تا بدین ترتیب امام را از هر‏‎ ‎‏سو تحت فشار قرار دهد. در عین حال ظاهر قضیه نیز حفظ شود و عملاً‏‎ ‎‏رژیم دائماً در معرض اعتراض افکار عمومی نباشد. خدا می‌داند که اگر‏‎ ‎‏نبود هوشیاری و صبر اعجاب انگیز امام خمینی و مجاهدات یاران انقلابی‏‎ ‎‏امام که خود را به آب و آتش زدند و به عراق رساندند و عده‌ای نیز در ایران‏‎ ‎‏زیر تازیانه‌ها مقاومت کردند تا کانون مبارزه را همچنان مشتعل نگه دارند.‏‎ ‎‏امریکا به اهداف خود می‌رسید و نهضت 15 خرداد فراموش می‌شد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎