نامه (9)

‏‏بسم‌الله‏‎[1]‎

‏‏صادق مهربانم سلام دردآلود مرا بپذیر دلم سخت گرفته و روحم پژمرده و قلبم ‏‎ ‎‏شکسته است.‏

‏‏خوش می‌داشتم که در کنارم بودی و می‌توانستم کمی ‌با تو راز و نیاز کنم و ‏‎ ‎‏عقده‌های درونی خود را بازنمایم و از فشار غم و درد بر قلبم بکاهم. تو می‌دانی که از ‏‎ ‎‏مرگ نمی‌ترسم و از شکست نمی‌هراسم و در مقابل ظلم و زور تسلیم نمی‌شوم و جز ‏‎ ‎‏در برابر خدای بزرگ و حق و حقیقت در برابر هیچ چیز تعظیم نمی‌کنم... و تو می‌دانی ‏‎ ‎
‏‎

‎‏که ناراحتی من به علت مصائب و مشکلات و تحمل درد و رنج و حتی شکست و ‏‎ ‎‏مرگ نیست، من همه آنها را با آغوش باز استقبال می‌کنم، تو می‍دانی که من زادة غمم و ‏‎ ‎‏پرداخته درد و رنج و به دریای مرگ غوطه می‌خورم تا به ساحل نجات برسم... تو ‏‎ ‎‏می‌دانی که از همه‌چیز خود دست شسته‌ام، دنیا را سه طلاقه کرده‌ام، از همه علایق قلبی ‏‎ ‎‏سخت بریده‌ام و بنابراین قبول شکست و مرگ خیلی ساده و زیباست... و راست ‏‎ ‎‏می‌گویم که همیشه آرزوی شهادت دارم و اعتراف می‌کنم که گاهگاهی به امید شهادت، ‏‎ ‎‏خود را به خطرهای حتمی ‌می‌اندازم، قضای پروردگار چه بوده است که مرا تا به حال ‏‎ ‎‏حفظ کرده است، ناراحتی من از ظلم و جنایتی است که اکنون بر محرومین و دردمندان ‏‎ ‎‏و بخصوص شیعیان در لبنان می‌گذرد، ظلم و جنایتی که سابقه 1400 ساله دارد، ظلم و ‏‎ ‎‏جنایتی که ریشه فلسفی و تاریخی دارد که با حقد و کینه ریشه گرفته و در لباس ‏‎ ‎‏اختلافات دینی و مذهبی آراسته شده، و استعمار و استثمار و استحمار نیز بر آن افزوده ‏‎ ‎‏گشته، قتل شهید اول و شهید ثانی و قتل عام‌های صلاح‌الدین ایوبی از شیعیان و هجوم ‏‎ ‎‏جزار به حبل عامل و قتل عام شیعیان و تخریب جبل عامل، و روشن کردن نانوایی‌های ‏‎ ‎‏عکا با کتاب‌های علماء جبل عامل به مدت یک هفته (به جای هیزم) جنایات متعصبین ‏‎ ‎‏ترک عثمانی علیه شیعیان، فرار علماء شیعه از جبل عامل و قتل هر شیعه تا آنجا که ‏‎ ‎‏لغت شیعه برافتاد و شیعیان خود را موالی خواندند (و هنوز هستند دیگرانی که شیعه را ‏‎ ‎‏به استهزاء به این اسم موالی می‌خوانند) بعد استعمار فرانسه و تعیین همه امتیازات برای ‏‎ ‎‏مسیحی‌ها و مقداری برای سنی‌ها و فقر و محرومیت برای شیعیان، تا امروز که خود ‏‎ ‎‏شاهد ظلم و جنایت از همه اطراف ضدشیعیان هستم و نمی‌توانم تحمل کنم، و سکوت ‏‎ ‎‏نیز نمی‌توانم و عقده حقارت نیز ندارم (همانطور که برخی از شیعیان لبنان عقده ‏‎ ‎‏حقارت در برابر دیگران دارند، خود را پست‌تر می‌شمرند، با مسیحی یا سنی ازدواج ‏‎ ‎‏می‌کنند تا به مقام و منزلت و شخصیت برسند، در برابر یک مسیحی احساس کوچکی ‏‎ ‎‏ذاتی می‌کنند، و این خصیصه در تمام شئون نظامی، اجتماعی، فرهنگی آنها نمایان ‏‎ ‎‏است) من به رسالت علی(ع) و حسین(ع) افتخار می‌کنم و هیچ وحشتی ندارم که مرا به ‏‎ ‎‏وابستگی به این دو شخصیت متهم کنند. بلکه خود مغرورانه فریاد می‌زنم و به علی(ع) ‏‎ ‎
‏‎

‎‏و به حسین(ع) افتخار می‌کنم، و مشاهده می‌کنم که چطور سخنان من درباره علی(ع) و ‏‎ ‎‏حسین(ع) در روح و قلب جوانان شیعه تاثیر می‌کند و می‌فهمم که اینان روحشان تشنه ‏‎ ‎‏علی(ع) و حسین(ع) است ولی جرات ابراز ندارند، احساس حقارت اجازه نمی‌دهد، ‏‎ ‎‏ولی وقتی می‌بیند کسی دیگر با شجاعت و صراحت و بدون عقده از علی(ع) و ‏‎ ‎‏حسین(ع) دفاع می‌کند او را دوست می‌دارند به سخنانش گوش فرا می‌دهند، روحشان ‏‎ ‎‏و قلبشان شکفته می‌شود، به تحریک و مبارزه در می‌آیند از زاویه سکون و ذلت بیرون ‏‎ ‎‏می‌آیند و رهسپار شهادت می‌شوند.‏

‏‏من نمی‌توانم این ظلم و جنایت را تحمل کنم، و سکوت نیز نمی‌توانم، گرچه دوستان ‏‎ ‎‏مومن و مبارزم در ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ ، اکثر نوشته‌ها و درس‌های مرا برای کادرها به ‏‎ ‎‏مصلحت نمی‌دانند، به خاطر اینکه دیگران ما را به طایفی متهم نکنند. در یک درس ‏‎ ‎‏سخن از فلسفه شیعه و تاکید شیعه بر عدالت بود که در آن شرح داده‌ام که عدل و ‏‎ ‎‏عدالت از صفات خدا است و دیگران نیز به این صفت معتقدند! اما شیعه بر این صفت ‏‎ ‎‏خاص تکیه و تاکید می‌کند و عدل و عدالت را اساس همه چیز قرار می‌دهد و همین ‏‎ ‎‏دید فلسفی در همه افکار و تاریخ شیعه منعکس است، به همین دلیل امام جماعت باید ‏‎ ‎‏عادل باشد (که در فقه سنی شرط نیست) و یا حاکم باید عادل باشد و با ظلم باید ‏‎ ‎‏مبارزه کرد، اختلاف بارزی که در طول تاریخ بین شیعه و سنی نمودار است... این ‏‎ ‎‏درس را دوستانم حذف کردند زیرا از شیعه دفاع شده و باعث ناراحتی دیگر برادران ما ‏‎ ‎‏خواهد شد! و هر کجا در درسی لغت شیعه بود حذف شد تا باعث حساسیت برادران ‏‎ ‎‏دیگر ما نشود، و من هم پذیرفتم اما در مقابل می‌بینم که دیگران بی‌شرمانه به شیعه ‏‎ ‎‏فحش می‌دهند و اصولاً شیعه را «حیوان دم‌دار»، کافر، رافضی، مادون انسان می‌شمرند، ‏‎ ‎‏دکتر صبحی صالح شخصیت بزرگ سنی، تقریباً معاون مفتی سنی‌ها، استاد دانشگاه، ‏‎ ‎‏سخنور مشهور سنی‌ها در یکی از کتاب‌های درسی دانشگاهی خود به صراحت و ‏‎ ‎‏بی‌شرمی ‌می‌نویسد، «شیعه وجود نداشت تا عبدالله سبا آمد، و عبدالله سبا یهودی بود»... ‏‎ ‎‏بعد از سقوط نبعه، که دلم از ظلم و ستم بر شیعیان مالامال خونست، رادیوهای سنی در ‏‎ ‎‏بیروت اعلام می‌کردند که «طائفه الغدر و الخیانه سلمت نبعه»... در حاجزهای راه‌ها و ‏‎ ‎
‏‎

‎‏راهبندان‌ها بود که احزاب چپ جوانان شیعه را می‌گرفتند می‌زدند و به دینش فحش ‏‎ ‎‏می‌دادند. وای از این ظلم و جنایت! چه بگویم از این بی‌عدالتی و بی‌انصافی. در نبعه ‏‎ ‎‏شهید، شهر بزرگ شیعه، همین بی‌شرف‌ها توطئه کردند تا سقوط کند و ان‌شاء‌الله با ذکر ‏‎ ‎‏دلایل روشنی مبنی بر جنایات اینان در سقوط نبعه، جزوه‌ای منتشر خواهد شد. اینان ‏‎ ‎‏توطئه کردند و نبعه را به سقوط کشاندند و به تصریح نقیب‌ابوزید فرمانده فتح در نبعه، ‏‎ ‎‏24 ساعت قبل از سقوط 13 حزب و سازمان در نبعه خود را تسلیم کتائب کردند و به ‏‎ ‎‏سلامت خارج شدند و الآن همه آن حزبی‌های بی‌همه‌چیز در منطقه غربی به سلامت ‏‎ ‎‏زندگی می‌کنند، جز دوستان مومن، اعضاء ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ ، که 25 نفر آنها تا آخرین ‏‎ ‎‏لحظه سقوط جنگیدند و همه شهید شدند که بین شهداء مسوول عسکری، حسین ‏‎ ‎‏قشقاش یک کماندوی ورزیده‌ای بود که ارتش را رها کرده و به ما پیوسته بود و هر ‏‎ ‎‏وقت زن و بچه‌اش را می‌بینم دلم از شدت درد منفجر می‌شود، و ابومحمد قعیق از ‏‎ ‎‏عباسیه که مسوول خدمات ما بود که اغلب شب‌ها من در خانه‌اش می‌خوابیدم، خودش ‏‎ ‎‏و پسرش و برادرش شهید شدند، و محمد فقیه مسوول فرهنگی و سیاسی ما در نبعه که ‏‎ ‎‏یک جوان دانشگاهی و تحصیل‌کرده و مبارز و فهمیده بود... اینها همه شهید شدند و ‏‎ ‎‏احزاب چپ توطئه سقوط نبعه را ریختند و گریختند و این منطقه شیعی را به خاک و ‏‎ ‎‏خون کشیدند و 200 هزار آواره، هزارها یتیم و بی‌کس، تخریب کلی نبعه و این همه ‏‎ ‎‏ظلم و این همه ذلت و بدبختی و بعد از همه این جنایت‌ها در رادیوها و جراید خود ‏‎ ‎‏اعلام کردند که سید موسی نبعه را تسلیم کرده است! و طایفه غدر و خیانت نبعه را ‏‎ ‎‏تسلیم کرده است! و فرمان تصفیه جدی همه اعضاء ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ در همه لبنان صادر ‏‎ ‎‏شد و چقدر از بی‌گناهان را کشتند و به زندان انداختند و زدند و اهانت کردند، به اتهام ‏‎ ‎‏جنایت بزرگی که خودشان مرتکب شده بودند... چه جنایت بزرگی!‏‎[2]‎

‏
‏‎

‎

‏

‏‏ ‏

‏‏من این جنایتکاران را نمی‌بخشم، اینها حیاتشان و وجودشان کثافت و خیانت و دروغ و ‏‎ ‎‏تهمت و خودخواهی و رذیلت و خباثت است. اکنون کشمکش‌ها به جنوب لبنان انتقال ‏‎ ‎‏یافته است، باز هم شیعه‌ها باید کشته بدهند و خانه‌هایشان خراب شود، همان‌طور که ‏‎ ‎‏در بیروت، در شیاح و نبعه و راس دکوانه و حی‌ماضی، و حی‌سلم، و حی‌لیلکی و ‏‎ ‎‏کفرشیما خانه‌های شیعه خراب شد تا خانه‌های دیگران محفوظ بماند. در این جنوب ‏‎ ‎‏سال‌هاست که درزی‌ها با اسرائیل همکاری می‌کنند، چند ده سنی است که با اسرائیل ‏‎ ‎‏همکاری می‌کنند، مسیحی‌ها نیز که معلوم است علناً با اسرائیل هستند ـ فقط ده‌های ‏‎ ‎‏شیعه‌نشین است که با اسرائیل همکاری نکرده‌اند ـ و فقط رهبران شیعه به خصوص ‏‎ ‎‏امام موسی است که هر نوع تعامل و همکاری با اسرائیل را حرام اعلام کرده است... و ‏‎ ‎‏با همه این‌ها وای به وقتی که یک زارع یا فردی از طایفه شیعه به دروغ گفته شود با ‏‎ ‎‏اسرائیل همکاری می‌کند! فریادها بلند می‌شود، روزنامه‌ها می‌نویسند که ببینید شیعه ‏‎ ‎
‏‎

‎‏جاسوس، شیعه عمیل، شیعه دم‌دار... و فوراً شیعه و طایفه شیعه کوبیده می‌شود و چه ‏‎ ‎‏جنایتی! در شهر شیعه‌نشین خیام که نیروهای فئودال‌های بزرگ شیعه زندگی می‌کنند و ‏‎ ‎‏جوانان ما در آنجا نقش چندانی ندارند، احزاب چپ اذیت و آزار می‌کردند و مخالفین ‏‎ ‎‏خود را می‌کشتند و از هیچ جنایتی فروگذار نمی‌کردند (حال اگر وقتی که فرمان تصفیه ‏‎ ‎‏جدی مومنین وابسته به ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ صادر شود معلوم است که حساب بقیه چه ‏‎ ‎‏خواهد بود) و در این خیام خانواده‌های مختلفی زندگی می‌کنند که معروفترینشان «بیت ‏‎ ‎‏عبدالله» است، و بعضی از افراد این خانواده از طرفداران کامل اسعد هستند که ‏‎ ‎‏خواه‌ناخواه دست‌راستی و ضد احزاب چپ و ضد فلسطین است. احزاب چپ این ‏‎ ‎‏خانواده را اذیت می‌کردند و بالاخره چهار نفر از آنها را کشتند و تهدید کردند که حتی ‏‎ ‎‏زن و بچه‌های آنها را نیز خواهند کشت، جنگ بین این خانواده و احزاب شروع شد و ‏‎ ‎‏چون این خانواده نمی‌توانست به تنهایی در مقابل همه احزاب چپ و فلسطینی‌ها ‏‎ ‎‏بایستد، از کتائب طلب کمک کردند و کتائب به سهولت بر خیام مستولی شد (به ‏‎ ‎‏پشتیبانی اسرائیل) و همه حزبی‌ها و فلسطینی‌ها را کشتند و شهر زیر سیطره اسرائیل ‏‎ ‎‏درآمد و داد و فغان این جنایتکاران بلند شد که شیعه‌های جاسوس را ببینید! و چه ‏‎ ‎‏حمله‌های ناجوان‌مردانه که ضد شیعه به راه انداختند، در حالیکه ظلم و جنایت ‏‎ ‎‏خودشان سبب اساسی انفجار و سقوط شهر شده بود. نظیر این واقعه در شهر ‏‎ ‎‏شیعه‌نشین «عدیسه» به وجود آمد. حزب بعث عراقی به آزار و اذیت مردم شهر ‏‎ ‎‏پرداختند و مردم شهر نیز از کتائب طلب کمک کردند و تا چند گردان از کتائب وارد ‏‎ ‎‏شهر شد، احزاب گریختند. فقط این دو شهر کم‌سکنه شیعه‌نشین است که زیر سیطره ‏‎ ‎‏کتائب و یا اسرائیل رفته و مجرمین اصلی همان احزاب چپ می‌باشند، اما فحش و ‏‎ ‎‏اهانت به شیعه دنیا را پرکرده است، در حالیکه شهرهای زیادی سنی و درزی و مسیحی ‏‎ ‎‏با اسرائیل همکاری می‌کنند و می‌کردند و کسی حرف نمی‌زند! شهر دیگری است به نام ‏‎ ‎‏«مارون راس» شیعه‌نشین از دو خانواده «علویه» که طرفداران ما هستند و «فارس» که ‏‎ ‎‏اغلب آنها طرفدار کامل اسعد هستند، اختلاف بین این دو خانواده از قدیم وجود داشته ‏‎ ‎‏است و حتی یک بار سید موسی آنها را آشتی داده است. احزاب چپ به خانواده فارس ‏‎ ‎
‏‎

‎‏حمله می‌کنند، آنها را می‌زنند و حتی بعضی اوقات شهر مارون راس را به گلوله ‏‎ ‎‏می‌بندند ـ و آنها را مجبور می‌کنند که برای دفاع از جان خود به اسرائیل پناهنده‏‎ ‎‏شوند ـ اسرائیل نیز به طرفداری مردم این شهر، احزاب چپ را بمباران می‌کند و لذا ‏‎ ‎‏یک آمادگی ضمنی برای تعادل خود و بیت فارس به وجود می‌آورد. آنگاه روزنامه‌های ‏‎ ‎‏حزبی و چپی شروع به تبلیغ می‌کنند که این شیعه‌های جاسوس را ببینید! ببینید که مانند ‏‎ ‎‏مارونی‌ها با اسرائیل همکاری می‌کنند! و هنوز آنها به سمت اسرائیل نرفته، این‌ها آنها را ‏‎ ‎‏به خیانت متهم کرده و مهدورالدم می‌نامند و هیچ راهی برای آنها جز التجاء به اسرائیل ‏‎ ‎‏باقی نمی‌گذارند... در یک جلسه خصوصی من با ابوعمار و ابوجهاد دو رجل بزرگ و ‏‎ ‎‏مسوول مقاومت فلسطین صحبت می‌کردم، درباره «مارون راس» به شدت به آنها ‏‎ ‎‏اعتراض کردم و گفتم که احزاب چپ و سازمان‌های چپ فلسطینی می‌خواهند که ‏‎ ‎‏مارون راس را به سمت اسرائیل برانند و هیچ راهی برای بازگشت آنها باقی نگذارند و ‏‎ ‎‏آن‌گاه حافدین مذهبی ما را و شیعه را و امام موسی را و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ را بکوبند و ‏‎ ‎‏این خیانت آشکاری است. گفتند در شهر جاسوس‌هایی به نفع اسرائیل فعالیت می‌کنند، ‏‎ ‎‏گفتم صحیح، اما عمل احزاب و چپی‌ها علیه همه شهر و تیراندازی به شهر سبب ‏‎ ‎‏می‌شود که همه مارون راس به طرف اسرائیل برود. البته می‌گفتند تو اغراق می‌کنی و ‏‎ ‎‏زیاد از حد می‌ترسی، خطر به آن اندازه نیست! در حالیکه بعداً زمان نشان داد که من ‏‎ ‎‏صحیح می‌گفتم و آنها به قضیه جنوب و به خصوص مارون راس و دیگر شهرها ‏‎ ‎‏آگاهی کاملی نداشتند و اگر فعالیت‌های ما و روشنگری‌ها و تحمل‌ها و ایمان و ‏‎ ‎‏فداکاری ما نبود مارون راس و به دنبال آن همه بنت جبیل سقوط کرده بود، همان طور ‏‎ ‎‏که بعداً عدیسه و خیام سقوط کرد و طیبه سقوط کرد و همه جنوب در خطر سقوط ‏‎ ‎‏بود. امام موسی به دادشان رسید و با تحریک کشورهای عربی و به خصوص سوریه و ‏‎ ‎‏سعودی و کویت و مصر، خطر سقوط جنوب و به قول فلسطینی‌ها «کمربند امنی» کمی‌ ‏‎ ‎‏منتفی شد.‏

‏‏طیبه شهر شیعه‌نشین است که از مدت‌ها همه مردم آن گریختند، زیرا آتش‌بار ‏‎ ‎‏اسرائیلی ‌امان را از مردم بدبخت شهر سلب کرده بود، بعد احزاب چپ همه خانه‌های ‏‎ ‎

‎

‎

‏
‏‎

‎‏شهر را غارت کردند و چیزی باقی نگذاشتند. بعد به علت خلا شهر از مردم، کتائب ‏‎ ‎‏حملات خود را زیادتر کرد و در یک حمله سخت که اسرائیل نیز از کتائب پشتیبانی ‏‎ ‎‏می‌کرد، 5 نفر از جنگندگان ما به شهادت رسیدند و 4 نفر از فتح نیز شهید شدند، ‏‎ ‎‏احزاب همه گریختند و شهر به دست کتائب سقوط کرد. بین شهدای ما محمد شامی ‌از ‏‎ ‎‏فارغ‌التحصیل‌های مدرسه ما و از بهترین جنگندگان امل بود و بهترین خمپاره‌انداز و ‏‎ ‎‏شجاع‌ترین جنگنده و فقط تنها کسی بود که خمپاره می‌زد، و نمی‌دانم به چه دلیلی همه ‏‎ ‎‏توپ‌ها و خمپاره‌های فتح و جیش لبنان عربی سکوت کرده بودند، فقط محمد شامی ‏‎ ‎‏‌همچنان تانک‌های اسرائیل را می‌زد و از پیش‌روی آنها جلوگیری می‌کرد، شهر از سه ‏‎ ‎‏طرف محاصره شده بود و سقوط حتمی‌ بود، فرمانده امل به او دستور عقب‌نشینی داد ‏‎ ‎‏ولی او نپذیرفت و گفت تا گلوله دارد می‌جنگد و صحنه معرکه را خالی نمی‌گذارد، ‏‎ ‎‏یکی از جوانان بعلبک نیز برای او گلوله می‌آورد و او پی‌درپی دشمن را می‌کوبید، یک ‏‎ ‎‏هلی‌کوپتر اسرائیلی بالای سرش آمد، محاسباتی کرد،... و بعد راکتی درست به روی ‏‎ ‎‏خمپاره‌انداز محمد شامی‌ فرود آمد و او شهید شد و آن جوان بعلبکی که دورتر بود ‏‎ ‎‏مجروح شد... بدین‌ترتیب طیبه سقوط کرد، ما به فتح اعتراض کردیم که چرا در دفاع ‏‎ ‎‏طیبه جدیت به خرج ندادند؟ چرا توپ‌های خود را به کار نیانداختند؟ چرا فقط 10 ‏‎ ‎‏عنصر در همه طیبه نیرو داشتند؟ و چرا با جنگندگان امل همکاری بیشتری نکردند؟ 5 ‏‎ ‎‏شهید امل و یک نفر نیز اسیر شد که گویا بعداً او را شهید کردند... چه سرنوشت تلخی! ‏‎ ‎‏فتح و جیش لبنان عربی به تحرک درآمدند و چند هزار جنگنده حاضر کردند تا برای ‏‎ ‎‏بازگشت طیبه بجنگند، چهار بار حمله کردند ولی کاری از پیش نبردند، زیرا کتائب با ‏‎ ‎‏پشتیبانی اسرائیل همه مواضع استراتژیک طیبه را گرفته و مستحکم کرده بود و هیچ ‏‎ ‎‏امیدی به بازگشت طیبه نبود، آنگاه حمله وسیع کتائب به شهرهای دیگر جنوب شروع ‏‎ ‎‏شد، «دیرسریان» و «مرکبا» و «حولا» و «میس‌الجبل» و «بلیدا» در عرض چند روز بدون ‏‎ ‎‏جنگ به دست کتائب افتاد و فقط «بنت جبیل» آخرین پایگاه مسلمانان در جنوب ‏‎ ‎‏باقی‌مانده بود و روحیه‌ها آن‌قدر ضعیف بود که هر لحظه خطر سقوط بنت جبیل ‏‎ ‎‏می‌رفت و در آن صورت «کمربند امنی» اسرائیل برای سیطره بر کمربند جنوبی لبنان ‏‎ ‎
‏‎

‎‏عملی می‌شد و گویا فتح و همه احزاب مسلمان این حقیقت تلخ را پذیرفته بودند و به ‏‎ ‎‏تحقق کمربند امنی تن داده بودند، روزگار تیره و تاری بود، ذلت و بدبختی و سرنوشت ‏‎ ‎‏مبهم و تاریک و دربه‌دری و آوارگی و سقوط شهرهای شیعه به دست کتائب یعنی ‏‎ ‎‏دست‌نشاندگان اسرائیل، خیلی دردناک بود... امام موسی مطابق معمول به سرعت ‏‎ ‎‏مشغول تحرک بود و دست از فعالیت برنمی‌داشت و کشورهای عربی را ضد اسرائیل ‏‎ ‎‏متحد می‌کرد، در سوریه به حافظ اسد اعتراض می‌کرد چرا در مقابل پیش‌روی اسرائیل ‏‎ ‎‏ساکت نشسته است؟ حافظ اسد از اسرائیل می‌ترسید. امام گفت اگر در جنگ با ‏‎ ‎‏اسرائیل کشته شویم شرف دارد و هزار بار بهتر است که ذلت و خفت تسلیم شدن در ‏‎ ‎‏مقابل کتائب را تحمل کنیم، و به علاوه جنگ جنوب بر خلاف ادعاهای کتائب و ‏‎ ‎‏اسرائیل، جنگ بین لبنانی و ضدفلسطینی نیست، بلکه جنگی بین همه عرب ضداسرائیل ‏‎ ‎‏است و کتائب دست‌نشانده اسرائیل، زیرا پنج هزار نفر از جوانان لبنانی امل شهید شدند ‏‎ ‎‏و به علاوه توپ‌خانه اسرائیل و تانک‌های اسرائیلی و هلی‌کوپترهای اسرائیلی در جنگ ‏‎ ‎‏شرکت کردند و از خاک اسرائیل به طیبه حمله شده است، بنابراین به هیچ‌وجه جنگ، ‏‎ ‎‏جنگ تنها بین کتائب (لبنانی) و مقاومت (فلسطین) نبود بلکه اسرائیل علیه همه عرب ‏‎ ‎‏(فلسطینی و لبنانی) می‌جنگید و شهادت 5 شهید امل که اکثرشان از بعلبک بودند ‏‎ ‎‏بهترین دلیل این حقیقت است. در مقابل حجت امام موسی همه اطراف به خصوص ‏‎ ‎‏سوریه تسلیم شدند. یک موقف موحد بوجود آمد. سوریه رسماً وارد جنگ شده، دو ‏‎ ‎‏کتیبه از جنگندگان قوای خاص خود را به طیبه فرستاد ـ و راکت‌اندازهای بزرگ خود ‏‎ ‎‏را وارد جنگ طیبه کرد، 4000 جنگنده فتح و جیش لبنان عربی نیز وارد صحنه شدند و ‏‎ ‎‏جبهه طویل به درازی 28 کیلومتر تشکیل دادند و راکت‌های مخیف سوری به کار ‏‎ ‎‏افتادند ـ ولی موقف سوریه باعث شد که کتائب از شدت ترس طیبه را رها کرده ‏‎ ‎‏بگریزند و قبل از آنکه حتی یک جنگنده مسلمان با آنها روبرو شود! فرار کتائب به ‏‎ ‎‏حدی شدید بود که می‌خواستند به اسرائیل بگریزند ولی اسرائیل مرزهای خود را به ‏‎ ‎‏روی آنها بست و جلوی فرار آنها را گرفت. جنگندگان امل و فتح بدون هیچ تلفاتی ‏‎ ‎‏وارد طیبه و بعد وارد تپه معروف «رب ثلاثین» شدند، و شکست روحی سابق را جبران ‏‎ ‎
‏‎

‎‏کردند و 5 شهر شیعی دیگر بدون جنگ بازگشت و حیثیت مسلمانان حفظ شد و برنامه ‏‎ ‎‏کمربند امنی اسرائیل نقش بر آب گردید... و این همه پیروزی به مقدار زیاد مرهون ‏‎ ‎‏شهادت 5 یا 6 نفر شهید امل و فعالیت شخص امام موسی بود و بس... ‏

‏‏اما متاسفانه کمتر آدم منصفی است که این حقایق را ببیند و بفهمد و اعتراف کند. ‏‎ ‎‏پرده‌ای از حقد و حسد و غرض‌ورزی چشم‌ها و قلب‌هایشان را می‌پوشاند. وقتی ما ‏‎ ‎‏صورت شهداء طیبه را چاپ کردیم و در شهرهای مختلفه پخش نمودیم، احزاب چپ ‏‎ ‎‏صورت‌ها را کندند و گفتند آنها را فتح کشته است! و در جنگ با اسرائیل شهید ‏‎ ‎‏نشده‌اند در دنیای خارج نیز غرض و کینه و جهل به قدری است که کمتر کسی باور ‏‎ ‎‏می‌کند که جوانان امل بزرگترین قدرت مدافع طیبه بودند و بیشتر از هر کس فدایی ‏‎ ‎‏دادند... می‌گویند نه، دروغ است و حتی آنها که وجدانشان سیاهتر است می‌گویند اصلاً ‏‎ ‎‏امل و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ همکار کتائبند!‏‎[3]‎

‏‏یکی از بزرگان فلسطینی که شیعه است می‌گفت: همه مسوولین و بزرگان فلسطین ‏‎ ‎‏به عظمت و فداکاری و اخلاص امام موسی ایمان دارند و همه آنها می‌دانند که امام ‏‎ ‎‏موسی تنها کسی بود که در خلال این دو سال محنت، مواقف صحیح و حساب شده‌ای ‏‎ ‎‏داشت و تنها کسی بود که همه حرفهایش و شعارهایش و پیشنهاداتش و اعمالش ‏‎ ‎‏درست از کار درآمد ـ تنها کسی است که از اول با عزل کتائب مخالفت کرد ـ تنها‏‎ ‎‏کسی ‏‎ ‎‏بود که با «قتل علی‌الهویه» مبارزه کرد ـ تنها کسی بود که از کشتن مسیحیان بی‌گناه و ‏‎ ‎‏مسلمانان بی‌گناهتر در ده‌های دور افتاده بعلبک یا جنوب جلوگیری کرد ـ تنها کسی ‏‎ ‎‏بود که با جنگ جبل مخالف بود ـ تنها کسی بود که با انفجار بین سوریه و مقاومت ‏‎ ‎‏مخالفت کرد و آنقدر کوشید تا بین آنها را صلح داد ـ تنها کسی بود که با «اراده محلی» ‏‎ ‎‏بسته «حکومت محلی» مخالفت کرد، که احزاب چپ می‌خواستند در جنوب حکومتی ‏‎ ‎‏کمونیستی و مسیحیان در شمال حکومتی مارونی و راستی بوجود ‏‎ ‎

‎

‎

‎

‏‏آورند ـ امام تنها کسی بود که با تقسیم لبنان مخالفت کرد لفظا و عملا تا منتهای قدرت ‏‎ ‎‏کوشید و پیروز شد ـ امام تنها کسی بود که با علمنه مخالفت جدی کرد ـ امام تنها ‏‎ ‎‏رجل دینی بود که تعاون و تعامل با اسرائیل را حرام اعلام کرد و عملاً نیروهای خود را ‏‎ ‎‏ضد اسرائیل و عمال داخلی آنها وارد جنگ کرد و شهدای فراوانی داد و امروز همه و ‏‎ ‎‏همه حتی احزاب چپ و بزرگان فلسطین به صحت افکار و اعمال امام موسی رسیده‌اند ‏‎ ‎‏و نکته‌های بسیار دیگر که فقط امام موسی اعلام کرد و صحت کلامش به اثبات رسید ـ ‏‎ ‎‏در حالیکه دیگران و بخصوص احزاب چپ درباره هر یک از مواضیع فوق چه تهمتها ‏‎ ‎‏به امام زدند و چه جنایتها کردند و چه بی‌شرمانه فحش دادند و ناسزا گفتند ـ و امروز ‏‎ ‎‏خجالت می‌کشند که به یاد آورند درباره همین مواقف چه جنایتها و چه بی‌رحمی‌ها و ‏‎ ‎‏چه بی‌انصافی‌ها به او و پیروانش و شیعیان وارد کرده‌اند! ولی حسد و کینه اجازه ‏‎ ‎‏نمی‌دهد به گناه خود و به صحت و بزرگی امام اعتراف کنند! به قول این دوست ‏‎ ‎‏فلسطینی، اعتراف عظمت امام موسی یعنی اعتراف به حقانیت شیعه و این امری است ‏‎ ‎‏محال که متعصبین مذهبی و طایفی انجام دهند! اگر امام سنی بود یا مذهب دیگری ‏‎ ‎‏داشت چنین اعترافی ممکن بود ـ اما او شیعه است و اعتراف به حقانیت شیعه کفر به ‏‎ ‎‏شمار می‌آید... راستی فداکاری‌های ما در سال‌های اخیر و صبر و تحمل ما و بی‌نظری و ‏‎ ‎‏همت بلند و عدم توجه به تهمت‌ها و فحش‌ها و کینه‌ها و حسدها آنقدر زیاد است که ‏‎ ‎‏از طاقت یک انسان عادی خارج است و اگر ایمان به خدا نبود به راستی این همه ‏‎ ‎‏فداکاری و این همه صبر و تحمل محال بود...‏

‏‏بگذار نکته دیگری را برایت فاش کنم تا عمق فشار و زجر و شکنجه ما را بدانی... ‏‎ ‎‏در اوایل جنگ بین مسیحیان و مسلمانان، کتائب قهرمان جنگ و آدم کشی بود و احرار، ‏‎ ‎‏حزب کمیل شمعون از جنگ برکنار بود و حتی رهبران مقاومت فلسطین بخصوص ‏‎ ‎‏ابوعمار و زعماء مسلمان رابطه دوستانه نزدیکی با شمعون داشتند و سعی می‌کردند که ‏‎ ‎‏شمعون را علیه پیرجمیل (رهبر کتائب) به میدان آورند و شمعون در ملاقات‌های خود ‏‎ ‎‏با ابوعمار و رهبران مسلمان وعده همکاری می‌داد و حتی در اولین ترکیب هیئت ‏‎ ‎‏وزیران زمان جنگ، یکی از 5 وزیر این هیئت بود و به مقدار زیاد جلوی اعمال افراطی ‏‎ ‎
‏‎

‎‏کتائب را می‌گرفت. در این دوره چندماهه اول جنگ، مسیحیان علیه شیعیان کمتر کینه ‏‎ ‎‏داشتند، فلسطینی‌ها ودروزی‌ها و سنی‌ها را می‌کشتند ولی شیعیان را اغلب آزاد ‏‎ ‎‏می‌کردند، یکباره وضع عوض شد، تماس‌هایی بین شاه و شمعون برقرار گردیدی، ‏‎ ‎‏قرارهایی بین این دو دوست قدیمی ‌گذاشته شد، جنگندگان شمعون (حزب احرار) در ‏‎ ‎‏ایران تعلیمات نظامی‌ دیدند و اسلحه شاه به سوی آنها روان شد و توطئه‌ای سخت و ‏‎ ‎‏خطرناک پایه‌ریزی گردید و خونخواران شمعون با خشونت و وحشیگیری شدید دست ‏‎ ‎‏به کشتار شیعیان زدند، سنی‌ها و درزی‌ها را نمی‌کشتند بلکه لبه تیز حمله ضد شیعیان ‏‎ ‎‏قرار گرفت، در صحنه جنگ‌های شیاح(شیعیان) در مقابل عین‌الرمانه (مسیحی شمعونی) ‏‎ ‎‏فحش‌های بسیار رکیکی شنیده می‌شد به امام موسی چه فحش‌های شدیدی و رکیکی ‏‎ ‎‏می‌دادند که گوش از شنیدن آن شرم دارد، حتی به حضرت علی(ع) و امام حسین (ع) ‏‎ ‎‏و حضرت زینب(ع) و همه امامان شیعه فحش می‌دادند و ناسزا می‌‌گفتند و نشان می‌داد ‏‎ ‎‏که سیاستی خشن و جدید برای کوبیدن شیعیان طرح‌ریزی شده است که شاه ستمگر ‏‎ ‎‏ایران طرح آن و افراد وابسته به حزب احرار شمعون عوامل اجرای آنند. شاهی که ایران ‏‎ ‎‏را قبرستان کرده، در 15 خرداد خونین بیش از 15000 هزار بی‌گناه را به خاک و خون ‏‎ ‎‏کشیده و هزاران مرد آزاده و بزرگوار را در شکنجه‌گاههای قرون وسطایی، حتی بدتر ‏‎ ‎‏شدیدتر نابود کرده، پاک‌ترین و فداکارترین جوانان مبارز را قتل عام نموده ایران را ‏‎ ‎‏پایگاه استعمار و صهیونیسم کرده و همه ثروت کشور را در راه نابودی فرهنگ و تاریخ ‏‎ ‎‏و شخصیت و دین و ارزش‌های مردم به کار برده و از هیچ ظلم و جنایتی فروگذار ‏‎ ‎‏نکرده است، چنین شاهی می‌خواهد سیطره جهنمی‌خود را بر کشورهای دیگر گسترش ‏‎ ‎‏دهد و بخصوص حرکت شیعیان را در لبنان در نظفه خفه کند و اجازه ندهد که اثر این ‏‎ ‎‏نهضت آزادیبخش به کشورهای نیمه مستعمره کشیده شود و نسیم آزادی و امید ‏‎ ‎‏پیروزی بر قلب‌های شکسته این مردم به زنجیر کشیده شده برسد، و لذا سعی می‌کند ‏‎ ‎‏که نهضت شیعیان، این پیروان به حق حسین را قبل از آنکه قدرتی بگیرند نابود نمایند ‏‎ ‎‏و امکان هر نوع پیشرفتی را از آنها بگیرد. در همین ایام است که توطئه‌های شاهانه ضد ‏‎ ‎‏ایرانیان شدت می‌گیرد که خود از آموزنده‌ترین درس‌های ظلم و ستم در تاریخ سلاطین ‏‎ ‎
‏‎

‎‏و جباران است!‏

‏‏سابقاً چند بار به تحریک شاه و سفیرش در لبنان، به مبارزین ایرانی در لبنان هجوم ‏‎ ‎‏شد و حتی به دولت لبنان فشار می‌آوردند که دوازده نفر از مبارزان ایرانی را از لبنان ‏‎ ‎‏اخراج کنند ـ که البته من یکی از آنها بودم ـ و شیخ احمد نفری نیز یکی دیگر بود که با ‏‎ ‎‏توطئه‌ای او را به زندان کشیدند و اگر فشار و فعالیت آقای صدر نبود مسلماً او را ‏‎ ‎‏تحویل ایران می‌دادند....‏‎[4]‎

‏‏اما بگذار خبری وحشتناک‌تر بدهم، تا بفهمی‌ دایره جنایات شاه تا به کجا کشیده ‏‎ ‎‏است و آن اینکه در اواسط جنگ، یکی از مامورین امنیتی فتح (امن ثوره) به نام ‏‎ ‎‏علی‌الدر نزد من به موسسه آمد و درخواست ملاقات سری کرد... خود را معرفی نمود ‏‎ ‎‏که از بارزترین مامورین فتح است و تا به حال جاسوس‌های زیادی را به دام انداخته ‏‎ ‎‏است. گفت ضمن کارش به یک شبکه مخفی فلسطینی به رهبری شخصی به نام احمد ‏‎ ‎‏برخورد که در رشیدیه (بزرگترین اردوگاه فلسطینی جنوب لبنان، نزدیک صور) پایگاه ‏‎ ‎‏داشته مشغول فعالیت‌های تخریبی هستند ـ و ضمناً دریافت که با دولت شاه ارتباط ‏‎ ‎‏داشته پول کلانی توسط یک رجل لبنانی به آنها رسیده است. علی‌الدر این شبکه را ‏‎ ‎‏کشف می‌کند، ولی احمد او را تهدید می‌کند که باید سکوت کند و چیزی گزارش ‏‎ ‎‏ندهد ـ به خصوص اینکه احمد برنامه خود را قتل دکتر مصطفی... ذکر می‌کند و ادامه ‏‎ ‎‏می‌دهد که این شخص ایرانی و جاسوس است و قتل او اشکالی ندارد. علی‌الدر ‏‎ ‎‏می‌گوید: من دکتر مصطفی را نمی‌شناسم ولی اگر شاه درصدد کشتن او باشد، این خود ‏‎ ‎‏بهترین دلیل برای پاکی و خوبی دکتر مصطفی است، زیرا شاه دست‌نشانده استعمار و ‏‎ ‎‏دستیار اسرائیل است. احمد می‌خواهد به علی‌الدر رشوه بدهد ـ حتی تا دویست هزار ‏‎ ‎‏تومان به او می‌دهد که سکوت کند ـ ولی علی‌الدر می‌گوید وجدانش اجازه تنفیذ چنین ‏‎ ‎‏خیانتی را نمی‌دهد ـ و لذا گزارش در هشت صفحه از همه فعالیت‌های احمد و ‏‎ ‎
‏‎

‎‏شبکه‌اش نوشته به رهبری مقاومت می‌دهد، او را تهدید به مرگ می‌کنند و لذا نزد من ‏‎ ‎‏آمده بود و تقاضای کمک می‌کرد که از لبنان بگریزد. من نیز تا حد امکان به او کمک ‏‎ ‎‏کردم ـ پاسپورتی تهیه کرد و بلیط خرید و به آلمان رفت و هنوز در آلمان زندگی ‏‎ ‎‏می‌کند. جالب اینکه در همان روزها به من خبر رسید که یک ایرانی در جبهه شعبیه ‏‎ ‎‏(جورج حبش) در منطقه صور در یک پاسگاه وسط خیابان مشغول خدمت است! یک ‏‎ ‎‏کمونیست ایرانی در جنوب لبنان! بسیار مشکوک بود. به فرمانده فلسطینی خودمان ‏‎ ‎‏گفتم که دنبالش برود و تحقیق کند ـ او رفت و دست به کار تحقیق شد ولی آن ایرانی ‏‎ ‎‏گریخت! الآن احساس می‌کنی که بعد مشکلات ما تا چه‌اندازه است و چه‌طور در ‏‎ ‎‏دریای مرگ غوطه می‌خوریم و چه‌طور از همه اطراف از داخل و خارج از چپ و ‏‎ ‎‏راست ما را می‌کوبند و فریاد استغاثه ما در طوفان تبلیغات مسموم چپ و راست محو ‏‎ ‎‏و نابود می‌گردد.‏

‏‏امروز مسیحیان ما را دشمن می‌دارند و ما را سخت می‌کوبند. آنها معتقد بودند که ‏‎ ‎‏در دریای عرب، مسیحی، اقلیت است، شیعه نیز در همین دریای سنی و متعصب اقلیت ‏‎ ‎‏است و برای اینکه اقلیت‌ها زنده بمانند باید با هم همکاری کنند... اما سید موسی آمد و ‏‎ ‎‏این همکاری را بر هم زد، سید موسی آمد و به طرفداری «غرباء» فلسطینی پرداخت و ‏‎ ‎‏معتقدند که شیعه باعث شکست مسیحی شده است، زیرا سنی و دروزی قادر به تحمل ‏‎ ‎‏این همه کشته و جنگ نبودند و حتی امروز صائب سلام و رشید کرامی‌ و عبدالله یافی ‏‎ ‎‏نخست‌وزیران سنی لبنان و پیشقراولان جبهه سنی، روابط حسنه‌ای با کتائب برقرار ‏‎ ‎‏کرده‌اند و با هم رفت و آمد می‌کنند و به مسیحیان می‌گویند «ما سنی‌ها ضد شما ‏‎ ‎‏نجنگیدیم، این شیعه‌ها بودند که ضد شما جنگیدند» و حقیقت اینکه اینها راست ‏‎ ‎‏می‌گویند و به همین سبب لبه تیز حمله مسیحیان متوجه شیعیان و به خصوص رهبر ‏‎ ‎‏آنها امام موسی است و اخیراً در تشکیلات جدید حکومت لبنان به خوبی به چشم ‏‎ ‎‏می‌خورد که مارونی‌ها و سنی‌ها با هم ساخته‌اند و منافع دیگران را بین خود تقسیم ‏‎ ‎‏می‌کنند! و هنوز خون شهداء خشک نشده و حتی جنگ خاتمه نیافته است! هیچ کس ‏‎ ‎‏نیست که کلمه‌ای اعتراض کند، اما اگر امام یک بار تلفنی با پیر جمیل صحبت کند که ‏‎ ‎
‏‎

‎‏در خلال این حوادث ابدا نکرد، آنا حزبی‌ها و فلسطینی‌ها او را خائن قلمداد می‌کنند!!! ‏‎ ‎‏احزاب چپ نیز معلوم است که با ما جنگ ایدئولوژیک دارند. ما دکان آنها را تخته ‏‎ ‎‏کردیم، ما پدرشان را در آوردیم، سازمان‌های مدعی انقلاب و کمونیست‌های انقلابی ‏‎ ‎‏برای اولین بار با کسانی روبه‌رو شدند که از نظر فکر و ایدئولوژی و ایمان و مبارزه و ‏‎ ‎‏انقلاب و شهادت از آنها برتر بودند، از هیچ دولتی نیز پول و اسلحه نمی‌گرفتند، و نوکر ‏‎ ‎‏و عمیل کسی هم نبودند ودر دل خود به دنبال خود ایمان و فرهنگ غنی شیعه و ‏‎ ‎‏انقلاب حسین را نیز پشتوانه داشتند. جنگ احزاب چپ با ما قبل از انفجار لبنان شروع ‏‎ ‎‏شده بود و آنها می‌دیدند که بعد از 50 سال هیچ کس را ندارند، در حالیکه امام در ‏‎ ‎‏مدت کمی ‌با قدرت ایمان و اخلاص و حق توانسته است که همه ملت محروم را به ‏‎ ‎‏دنبال خود بکشاند و تظاهرات مسلحانه 75 هزار نفری را در بعلبک و یا 150 هزار ‏‎ ‎‏نفری را در صور تشکیل دهد و این‌ها برای احزاب چپ قابل‌تحمل نبود، می‌خواستند ‏‎ ‎‏به هر وسیله که شده امام را نابود کنند و انفجار لبنان چنین فرصت مناسبی به آنها داد. ‏‎ ‎‏با پول و اسلحه فراوان کشورهای عربی و تحریکات مدام آنها و با سیطره بر همه ‏‎ ‎‏دستگاه‌های تبلیغاتی لبنان حتی رادیو و تلویزیون، افکار مردم را تحت‌تاثیر شعارهای ‏‎ ‎‏داغ خود قرار دادند و با تهمت و دروغ مردم را ضد امام تحریک کردند و همه ‏‎ ‎‏دستگاه‌های تبلیغاتی شرق و غرب و اسرائیل و حتی مقاومت فلسطین ضد امام به کار ‏‎ ‎‏افتاد، زیرا تبلیغات فلسطین در دست چپی‌های فتح و دست‌نشاندگان روسیه مثل ماجد ‏‎ ‎‏ابوشراره بود. این عناصر افراطی چپ، فتح و مقاومت را به دنبال خود به معرکه ‏‎ ‎‏کشاندند و شعارهای خود را بر فتح تحمیل کردند و مقاومت را وسیله‌ای برای اغراض ‏‎ ‎‏افراطی و حزبی خود قرار دادند و به اسلحه مقاومت مسلح شدند و مخالفین خود را با ‏‎ ‎‏سوءاستفاده از قداست مقاومت کوبیدند و جناح‌های مومن مقاومت مثل ابوعمار و ‏‎ ‎‏ابوجهاد و ‌هانی‌الحسن نیز قادر به عملی نبودند و کادرهای چپی و دستگاه‌های تبلیغاتی ‏‎ ‎‏آنها اوامر ابوعمار را اطاعت نمی‌کردند و حتی به او فحش می‌دادند و او را خائن ‏‎ ‎‏می‌خواندند، و این رجال بزرگ انقلاب نیز در برابر قدرت چپ و تبلیغات وسیع آنها ‏‎ ‎‏لنگ انداختند و تسلیم شدند... طوفانی از تبلیغات زهرآگین علیه ما بپا شد، سیلی از ‏‎ ‎
‏‎

‎‏دشمنی و حسد و نفرت به سمت ما روان گردید و همه مردم و همه سازمان‌ها و همه ‏‎ ‎‏رهبران مقاومت تسلیم این سیل خروشان تبلیغاتی چپی‌های انقلابی و مارکسیست‌ها ‏‎ ‎‏شدند... الا امام موسی و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ که در مقابل این سیل بنیان‌کن مقاومت کردند، ‏‎ ‎‏مرگ را پذیرفتند ولی تسلیم کفر و ظلم و جهل نشدند، طوفان‌های سهمگین را بر قلب ‏‎ ‎‏و روح خود پذیرفتند و دست از حق و حقیقت برنداشتند، چپ می‌خواست که ‏‎ ‎‏قالب‌های فکری خود را به ما ساند، ارزش‌های فکری خود را تحمیل کند و ارزش‌های ‏‎ ‎‏الهی را نابود نماید و در صحنه حیات، قالبی جز قالب فکری و ایدئولوژی آنها نباشد و ‏‎ ‎‏می‌رفت که این حقیقت تلخ جامه تحقق به خود بگیرد و همه جبهه مسلمان‌ها و همه ‏‎ ‎‏انقلاب فلسطین یک‌سره تحت سیطره فکری و رهبری مارکسیست‌ها و دست‌نشاندگان ‏‎ ‎‏بلوک چین و خصوصاً روسیه قرار گیرد... و سخت‌ترین قسمت مبارزه و استقامت ما ‏‎ ‎‏در همین ناحیه بود، در حالیکه در شیاح و نبعه و کفرشیما و حی‌لیلکی و حی‌ماضی و... ‏‎ ‎‏در مقابل کتائب می‌جنگیدیم و شهید می‌دادیم، چپ از قلب شیاح و کفرشیما و نبعه و ‏‎ ‎‏حی‌لیلکی و... از پشت به سنگرهای جنگندگان ما حمله می‌کرد و آنها را می‌زد و حتی ‏‎ ‎‏می‌کشت! و به قداست مقاومت نیز مسلح شده بود و هر نوع رد عنیف به دشمنی با ‏‎ ‎‏مقاومت فلسطین تعبیر می‌شد! این‌ها می‌خواستند که ما را از دو طرف تحت فشار قرار ‏‎ ‎‏دهند و انتظار داشتند که ما برای حفظ خود به صف کتائب بپیوندیم تا جان خود را ‏‎ ‎‏حفظ کنیم و آنها فکر می‌کردند بدین وسیله قادرند اتهامات دروغ خود را به ثبوت ‏‎ ‎‏برسانند و از نظر فکری و سیاسی و فلسفی و تاریخی ما را محکوم کرده و از صحنه به ‏‎ ‎‏در کنند... کتائب نیز به آنان روی خوش نشان می‌داد و در رادیو و دستگاه‌های تبلیغاتی ‏‎ ‎‏خود برای آنان دانه می‌پاشید و شیعه را نزدیک به خود می‌خواند و حتی از امام تعریف ‏‎ ‎‏و تمجید می‌کرد! و چقدر سخت و طاقت‌فرسا بود ضربات خونین این احزاب را تحمل ‏‎ ‎‏کردن و باران اتهام خیانت و اهانت را پذیرفتن و باز هم صبر و سکوت و باز هم ‏‎ ‎‏محورهای جنگ ضد کتائب را ترک نکردن، باز هم شهید دادن، با کتائب جنگیدن و ‏‎ ‎‏دست رد بر سینه کتائب زدن و تقاضای همکاری و دوستی آنها را با گلوله پاسخ گفتن ‏‎ ‎‏و همچنان اتهام جاسوسی و عمیلی و خیانت شنیدن و همچنان صبر و تحمل و ‏‎ ‎
‏‎

‎‏همچنان پایداری و همچنان دندان بر جگر گذاشتن و هدف استراتژیک را فدای تاکتیک ‏‎ ‎‏نکردن...‏‎[5]‎‏ راستی که سخت و طاقت‌فرسا بود، صبر ایوب می‌خواست و ایمان و توکل ‏‎ ‎‏مطلق به خدا و در گذشتن از همه منافع و مصالح شخصی و کشتن همه خواسته‌های ‏‎ ‎‏نفس، ما ایستادیم و آن‌طور مقاومت کردیم که تاریخ به یاد ندارد! محال را ممکن کردیم ‏‎ ‎‏جبر تاریخ را به زانو درآوردیم، همه دستگاه‌های کثیف احزاب و منظمات چپ را با ‏‎ ‎‏حق‌گویی و استقامت خود در هم شکستیم، همه آنها در مقابل ما لنگ انداختند... موسی ‏‎ ‎‏شعیب، نماینده حزب بعث عراقی از سرسخت‌ترین دشمنان بی‌رحم ما در یک جلسه با ‏‎ ‎‏تعجب می‌گفت «نمی‌دانم این ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ چه معجونی است؟ این همه زجر و ‏‎ ‎‏شکنجه و کشتار و اذیت و این همه هجوم و دشمنی و تصفیه... باز هم باقی ماندند!» ‏‎ ‎‏آنچه این مرد پست، رذل، ملحد حساب نکرده بود، ایمان و وارستگی و فداکاری ‏‎ ‎‏جوانان حرکت بود که در قالب فکری او جایی از اعراب نداشت و تعجب می‌کرد که ‏‎ ‎‏حرکت این همه ظلم و دشمنی و هجوم را تحمل کرد و پیروز هم شد و ارزش‌های ‏‎ ‎‏خود را علی‌رغم ابرقدرت‌های شرق و غرب بر کرسی نشانید و جنبلاط‌ها و موسی ‏‎ ‎‏شعیب‌ها را به زباله‌دان تاریخ فرستاد. راستی ممکن نبود کسی در برابر نیروهای کوبنده ‏‎ ‎‏بایستد، همه هجوم‌های تبلیغاتی دشمن را تحمل کند، حتی با سوءاستفاده از قداست ‏‎ ‎‏مقاومت او را به سختی بکوبند ولی او با ایمانی چون کوه و اراده از آهن مقاومت کند ‏‎ ‎‏و از راه خود منحرف نشود و هیچ کس او را به زانو در نیاورد ـ حتی اسلحه تکفیرـ ‏‎ ‎‏حتی قداست انقلاب! علی(ع) در چند جبهه می‌جنگید، ولی جنگ او ضد عایشه و ‏‎ ‎‏همچنین جنگ او علیه خوارج که همه از مسلمانان بسیار مومن و قرآن‌خوان بودند و ‏‎ ‎‏جای مهر بر پیشانی داشته و معروف به زهد و تقوی بودند، از مهم‌ترین و سخت‌ترین ‏‎ ‎‏جنگ‌های علی(ع) است. کسی جز علی(ع) نمی‌توانست و جرات نمی‌کرد به روی ‏‎ ‎
‏‎

‎‏عایشه، زوجه پیغمبر شمشیر بکشد و یا شش هزار نفر از مسلمانان نمازگزار، روزه‌گیر ‏‎ ‎‏و قرآن‌خوان مومن را به خاک بریزد، این جرات و جسارت و حقانیت مطلق می‌خواهد ‏‎ ‎‏و جز علی(ع) کسی قادر به این اعمال و این تصمیمات سخت نبود... در این دوره نیز ‏‎ ‎‏که زمین و آسمان علیه ما تجهیز شده بود و از چپ و راست به ما هجوم می‌شد و همه ‏‎ ‎‏محیط از تبلیغات زهرآگین پر شده بود، نیروهای دشمن زیاد و نیروهای ما تحلیل رفته ‏‎ ‎‏بود، دشمن دارای پول سرشار از دولت‌های عربی و ما فقیر و بی‌چیز بدون کمک از ‏‎ ‎‏کسی و چیزی، دشمن دارای اسلحه‌های سبک و سنگین از همه رقم و لامحدود و ما ‏‎ ‎‏محروم از ساده‌ترین سلاح برای اعضاء خود و همه روزه شهیدی جدید از بهترین ‏‎ ‎‏دوستان رزمنده مومن... آنگاه قداست مقاومت به میدان آمده و ما را بی‌رحمانه بکوبد، ‏‎ ‎‏حتی دوستان نزدیک ما نیز علیه ما به میدان بیایند، ولی ما همچنان به ارزش‌های الهی ‏‎ ‎‏خود پایبند باشیم و سنگر مبارزه حق و باطل را لحظه‌ای ترک نکنیم. نه تسلیم راست ‏‎ ‎‏شویم و نه چپ را بپذیریم، همچنان در صراط مستقیم بمانیم و از هر دو طرف ضربه ‏‎ ‎‏بخوریم و با آغوش باز شهادت و شکست را استقبال کنیم... این کار، کار هر کسی نبود ‏‎ ‎‏ـ خیلی سخت بود ـ و من در مقابل خدای خودم خوشحالم که در این امتحان سخت ‏‎ ‎‏پیروز شدیم. البته چپی‌ها در خارج هنوز از تک و تا نیافتاده‌اند از جهل مردم و عدم ‏‎ ‎‏امکانات تبلیغاتی ما سوءاستفاده می‌کنند ـ و هنوز بر روال سابق به ما فحش می‌دهند و ‏‎ ‎‏اتهام خیانت می‌زنند ـ ولی به تو ای دوست مهربانم اطمینان می‌دهم که همه آنها رسوا ‏‎ ‎‏شده‌اند و چه رسوائی افتضاح‌آمیزی! حتی خودشان از خودشان نفرت می‌کنند، حتی ‏‎ ‎‏خودشان از خودشان و کارهایشان انتقاد می‌کنند، حتی خودشان حرف‌ها و شعارهای ‏‎ ‎‏امام را مطرح می‌نمایند و هر یک دیگری را مسوول این خرابکاری‌ها و افتضاحات ‏‎ ‎‏می‌شمرد تا خود را از جرایم پاک نگاه دارد... ولی این اخبار به شما هنوز نرسیده است ‏‎ ‎‏ولی کم‌کم خواهد رسید و پنبه این چپی‌های افراطی ملحد زده خواهد شد.‏

‏‏ولی آنچه باید بگویم و بسیار مهم است اینکه، کارهای ناشایست چپی‌ها و ‏‎ ‎‏چپی‌های فلسطینی عکس‌العمل شدیدی در مردم به وجود آورده است، اکثریت مردم از ‏‎ ‎‏احزاب چپ اظهار تنفر می‌کنند و حتی مقاومت و فلسطینی‌ها را نیز که با احزاب چپ ‏‎ ‎
‏‎

‎‏همکاری می‌کردند با همان چوب می‌رانند و لذا تبلیغات ضد فلسطینی اوج گرفته است ‏‎ ‎‏و حتی همان احزاب چپی ـ به خاطر مصلحت‌طلبی ـ علیه مقاومت و فلسطینی‌ها تبلیغ ‏‎ ‎‏و فعالیت می‌کنند! همه روزه شاهدیم که بین فتح و احزاب و منظمات چپی ‏‎ ‎‏درگیری‌های خونینی به وجود می‌آید، نتیجه آن که مردم از چپ زده شده به سمت ‏‎ ‎‏راست متمایل می‌شوند و در آینده خطر یک دیکتاتوری راست می‌رود، مردم به کتائب ‏‎ ‎‏متمایل می‌شوند و حتی اسرائیل را بر احزاب چپ افراطی ترجیح می‌دهند و اگر وجود ‏‎ ‎‏ما و موقف صریح ما نبود چه بسا شیعیان جنوب به سمت اسرائیل می‌رفتند. به هر حال ‏‎ ‎‏جناح‌های ارتجاعی جنوب مثل کامل اسعد و کاظم خلیل به سرعت قوی می‌شوند و ‏‎ ‎‏نیروهای ناراضی جنوب را ـ که از جنایت‌های چپ و راست به تنگ آمده‌اند ـ به ‏‎ ‎‏سمت خود جلب می‌کنند و با بهانه قرار دادن به علت همکاری نزدیک ما با مقاومت ‏‎ ‎‏فلسطین که از اول تا به حال ـ به دلیل اعتقاد قلبیمان به آزادی فلسطین ـ همچنان ادامه ‏‎ ‎‏داشته است، عده‌ای از مردم ساده‌لوح جنوب به ما خرده می‌گیرند و ما را توبیخ می‌کنند ‏‎ ‎‏و به سمت دشمنان ما مثل کامل اسعد می‌روند. ولی ما به علت هدف مقدس استراتژی ‏‎ ‎‏خود که دفاع از مقاومت فلسطین و آزاد کردن فلسطین است، با همه بدی‌ها که از چپ ‏‎ ‎‏و مقاومت دیده‌ایم همچنان به آنها وفاداریم و از این بابت نیز ثمنی سنگین می‌پردازیم ‏‎ ‎‏و مورد بغض و توبیخ عده زیادی از مردم عادی جنوب قرار می‌گیریم. در چنین محیط ‏‎ ‎‏نامساعدی، سید حسن شیرازی به همکاری با کتائب و کامل اسعد شروع به فعالیت ‏‎ ‎‏کرده و شیخ‌های زیادی را با پول خریده و عده‌ای اوباش را نیز مسلح کرده و برای ‏‎ ‎‏خود سازمانی به وجود آورده است و دولت لبنان نیز به شدت او را تقویت می‌کند تا ‏‎ ‎‏امام را بکوبد و سید حسن را ‏‏سماحة‏‏الامام سید حسن شیرازی می‌نامند (لقبی که فقط ‏‎ ‎‏برای رئیس مجلس شیعی اعلی است) و در رادیو و تلویزیون گنده‌اش می‌کنند و ‏‎ ‎‏سرکیس و نخست‌وزیر و دیگران او را می‌پذیرند تا درباره دفاع از شیعه و جنوب و ‏‎ ‎‏نبعه صحبت کند... و به علاوه می‌گویند امام موسی با چندین سال زحمت و این همه ‏‎ ‎‏فداکاری و دادن شهید نتوانسته است چیزی کسب کند و حقوق محرومین شیعه را ‏‎ ‎‏بستاند زیرا سیاست او همکاری با مقاومت فلسطین و جنگ با کتائب، خطاست!‏

‏
‏‎

‎‏عده‌ای دیگر از مومنان بی‌بو و بی‌خاصیت نیز قد علم کرده‌اند و ضد امام موسی ‏‎ ‎‏تبلیغ می‌کنند، این‌ها معتقدند که فقط باید نماز خواند و روزه گرفت و مرد دین نباید ‏‎ ‎‏وارد سیاست شود! می‌گویند امام موسی این همه از جوانان را به جنگ کشیده و به ‏‎ ‎‏کشتن داده است و هیچ تنیجه‌ای جز بدبختی و فلاکت و شکست و قتل و تخریب ‏‎ ‎‏نگرفته است. می‌گویند اصلاً امام موسی باعث خرابی همه لبنان است، اگر او تظاهرات ‏‎ ‎‏مسلحانه ضدحکومت تشکیل نمی‌داد، مسیحیان تحریک نمی‌شدند و اسلحه به دست ‏‎ ‎‏نمی‌گرفتند و مسلمانان را نمی‌کشتند و این همه قتل و خرابی به وجود نمی‌آمد... ‏‎ ‎‏بنابراین باید هر کس دامن خود برگیرد و در زاویه مسجد عبادت کند و از دخالت در ‏‎ ‎‏سیاست بپرهیزد! این گروه نیز به سرعت قوی می‌شود و عده‌ای از مسلمانان قشری و ‏‎ ‎‏متعصب را به دور خود جمع می‌کند و با جنگ تبلیغاتی اعصاب ما را ناراحت می‌نماید ‏‎ ‎‏و شهداء ما را مسخره کرده می‌گویند شهید نیستند زیرا فتوایی برای قتال از مرجع ـ که ‏‎ ‎‏لابد همان سید حسن شیرازی است ـ وجود ندارد!... طوفانی از دشمنی و تهمت و ‏‎ ‎‏دروغ و خرابکاری و توطئه و خیانت به پا شده است که از چپ و راست و ملحد و ‏‎ ‎‏مومن و لبنانی و فلسطینی به ما حمله می‌کنند و هر یک به نامی ‌و به دلیلی ما را ‏‎ ‎‏می‌کوبند.‏

‏‏ولی اغلب آنها در یک چیز مشترکند و آن اینکه خطاطان و طراحین این گروه‌های ‏‎ ‎‏مختلفه و این خرابکاری‌ها همه‏‎ ‎‏‌و‏‎ ‎‏همه با استعمار و صهیونیسم رابطه دارد، مغزی که این ‏‎ ‎‏گروه‌ها را هدایت می‌کند خیلی قوی‌تر و تواناتر از سطح فهم و تجربه این آدم‌های ‏‎ ‎‏عادی است. مثلاً عده‌ای ما را می‌کوبند که ما جاسوس آمریکا و دشمن فلسطینی‌ها ‏‎ ‎‏هستیم و گروه دیگری نیز ما را می‌کوبد که ما چرا با فلسطینی‌ها همکاری می‌کنیم! و ‏‎ ‎‏این دو گروه هیچ دشمنی با هم ندارند و به هم نمی‌تازند و همدیگر را نمی‌کشند. ولی ‏‎ ‎‏این دو گروه فقط یک اشتراک دارند و آن کوبیدن امام موسی و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ است. ‏‎ ‎‏در حالیکه اگر شرایط عادی و داخلی وجود داشت، می‌بایست این دو گروه افراطی ‏‎ ‎‏همدیگر را خنثی کنند و کاری به ما نداشته باشند، ولی ـ مطالعه ـ همه جوانب نشان ‏‎ ‎‏می‌دهد که این‌ها فقط خلق شده‌اند که ما را بکوبند ـ و چون استعمار می‌خواهد ما را ‏‎ ‎
‏‎

‎‏همه‌جانبه بکوبد ـ سعی دارد از طرق مختلفه و با اسلوب‌های مختلف و از طبقات ‏‎ ‎‏مختلف ما را بکوبد و لذا چنین معجزه‌های عجیب و غریبی به ظهور می‌رسد! ‏

‏‏من گاهی از نظر فلسفی خوشحال و امیدوار می‌شوم که ما از نظر ارزشی و اهمیت ‏‎ ‎‏فکری و سازمانی به جایی رسیده‌ایم که استعمار جهانی و صهیونیسم این طور به تکاپو ‏‎ ‎‏افتاده و نیروهای خود را از چپ و راست برای کوبیدن ما به میدان می‌آورد. این ‏‎ ‎‏حقیقت خود ارزنده و مهم است و راستش را بخواهی همین‌طور است، اگر امام موسی ‏‎ ‎‏نبود تا به حال چندین بار مقاومت فلسطین تصفیه شده بود (به تصدیق رهبران طراز ‏‎ ‎‏اول مقاومت)‏‎[6]‎‏ اگر امام موسی در مورد رفع اختلاف سوریه و مقاومت دخالت شجاعانه ‏‎ ‎‏نکرده بود، سوریه مسلماً مقاومت را نابود می‌کرد (همان طور که اردن کرد)، احزاب ‏‎ ‎‏چپ و راست آتش اختلاف میان سوریه و مقاومت را دامن می‌زدند و شعارهای مهیج ‏‎ ‎‏و منحرفی می‌دادند (مثلاً هر کس ضد سوریه نجنگد خائن است، کشتن سوری از ‏‎ ‎‏کشتن اسرائیلی لازم‌تر است، اگر اسرائیل لبنان را بگیرد بهتر است تا ارتش سوریه ‏‎ ‎‏داخل شود...) در حالیکه امام موسی با همه وجودش فریاد می‌زد: برادرکشی حرام ‏‎ ‎‏است، مسلمان نباید مسلمان دیگری را بکشد، انفجار بین سوریه و مقاومت خیانتی ‏‎ ‎‏بزرگ به مقاومت و امت عربی است، به هر وسیله‌ای که شده باید جنگ سوریه و ‏‎ ‎‏مقاومت متوقف گردد، در حالیکه می‌گفت: مقاومت شعله‌ای مقدس است که با جان و ‏‎ ‎‏قلب و اعضاء خود از آن حمایت می‌کنیم، در حالیکه از سوریه خواست که ارتش خود ‏‎ ‎‏را به حدود اطمینان فلسطین بازگرداند ـ و سوریه اطاعت کرد ـ در عین حال ابوعمار ‏‎ ‎‏را نزد حافظ اسد برد و جلسه‌ای 7 ساعته تشکیل داد تا اختلافات آنها را حل کند و ‏‎ ‎‏بالاخره بعد از فعالیت‌های شبانه‌روزی علی‌رغم همه کارشکنی‌های احزاب چپ و ‏‎ ‎‏راست و همه توطئه‌ها و تهمت‌ها و حمله‌ها و تصفیه حساب‌ها... قادر شد که سوریه را ‏‎ ‎
‏‎

‎‏با مقاومت آشتی دهد، کاری که هیچ کس دیگر قادر به انجام آن نبود، هیچ کس دیگر ‏‎ ‎‏اصلاً ایمان و توان آن را نداشت که فداکاری کند و هجوم و تهمت و دشمنی چپ و ‏‎ ‎‏راست را تحمل کند و تن به چنین کار سخت و طاقت‌فرسایی بدهد. اما امام همه ‏‎ ‎‏ناراحتی‌ها و تهمت‌ها و دربه‌دری‌ها و قتل جوانانش و ضرب و شتم و زندان ‏‎ ‎‏طرفدارانش را استقبال کرد تا بتواند قدمی‌مثبت در راه خیر بردارد. ‏

‏‏همین چند وقت پیش، جبهه شعبیه افسری سوری را نزدیک صبرا کشت و حتی گوش ‏‎ ‎‏و دماغ و... او را برید (او را مثله کرد) و سوری‌ها عصبانی شدند و به جبهه شعبیه ‏‎ ‎‏حمله کردند و جنگ خونینی درگرفت و جبهه شعبیه به صبرا عقب نشستند و سوری‌ها ‏‎ ‎‏صبرا را محاصره کردند تا بکوبند! در صبرا همه مکتب‌های فتح و دفترهای همه ‏‎ ‎‏قدرت‌های فرماندهی فلسطینی مستقر شده است و نابودی صبرا معادل نابودی رهبری ‏‎ ‎‏مقاومت فلسطین و فتح است. لذا رهبران مقاومت (به خصوص ابوجهاد) به امام متوسل ‏‎ ‎‏شدند ـ و او به سوریه رفت و با فشار زیاد سوریه را قانع کرد که دست از محاصره ‏‎ ‎‏بردارد ـ و بدین‌وسیله رهبری فتح نجات یافت... امری که همه بر آن متفق‌القولند... نزد ‏‎ ‎‏ابوجهاد بودم، تلفن امام را خواست تا از او تشکر کند، گفتم به سوریه رفته است، گفت ‏‎ ‎‏می‌دانم، به درخواست ما رفته بود، ولی با موفقیت بازگشته است و همین الآن به خانه ‏‎ ‎‏رسیده است و می‌خواهم از زحماتش تشکر کنم ولی تلفن نمی‌گیرد، لذا تلفن ‏‎ ‎‏خصوصی او را طلب کرد... نظیر این مسئله همه روزه مشاهده می‌شود و همه می‌بینند ‏‎ ‎‏که امام موسی بزرگترین گره‌گشای مقاومت است، ولی احزاب چپ بی‌شرمانه در حفظ ‏‎ ‎‏شعارهای انحرافی و احمقانه خود پایدارند که امام جاسوس و عمیل است! یکی از ‏‎ ‎‏دوستان بذله‌گو در رد یکی از احزاب گفت: «چه طور وقتی امام به سوریه می‌رود شما ‏‎ ‎‏او را می‌بینید، ولی وقتی باز می‌گردد و به صبرا می‌رود کور می‌شوید و او را نمی‌بینید!» ‏‎ ‎‏یعنی حرکت امام دو طرفه است، از صبرا به شام و از شام به صبرا که پایگاه مقاومت ‏‎ ‎‏است، ولی مغرضین فقط یک طرف این مسیر را می‌نگرند و تجاهل می‌کنند که اغلب ‏‎ ‎‏این سفرها برای حفاظت از مقاومت فلسطین و به درخواست رهبران مقاومت انجام ‏‎ ‎‏شده و می‌شود.‏

‎

‎

‏

‏‏مضحک‌تر از همه اینکه جلال فارسی و همکار مغرضش محمد صالح نیز کاسه ‏‎ ‎‏گرم‌تر از آش شده‌اند، امام موسی را جاسوس آمریکا و عمیل می‌خوانند و آنقدر دلشان ‏‎ ‎‏برای مقاومت سوخته و آنقدر حرص و جوش فلسطینی‌ها را می‌زنند و برای دفاع از ‏‎ ‎‏مقاومت آنقدر دروغ می‌بافند و آنقدر تهمت می‌زنند و آنقدر فحش رکیک می‌دهند که ‏‎ ‎‏آبروی خود را به کلی ریخته‌اند (اگر آبرویی داشتند!) در حالیکه رهبران مقاومت برای ‏‎ ‎‏حفظ خود دست به دامان امام می‌شوند، در حالیکه در جنوب ما تنها کسانی هستیم که ‏‎ ‎‏از مقاومت فلسطین دفاع می‌کنیم و از بابت این دفاع این همه چوب می‌خوریم و باز ‏‎ ‎‏هم به خاطر هدف مقدسمان از مقاومت دفاع می‌کنیم و در حالیکه در محورهای اصلی ‏‎ ‎‏جنگ، بنت جبیل و طیبه، جوانان ما دوش‌به‌دوش فتح می‌جنگند و هر هفته تقریباً ‏‎ ‎
‏‎

‎‏شهیدی می‌دهیم، و درحالیکه رهبری مقاومت به ما اسلحه و ذخیره و تمرین می‌دهد تا ‏‎ ‎‏نظر ما را بیشتر جلب کند... آنگاه جلال فارسی و محمد صالح با تهمت و دروغ همه ‏‎ ‎‏جا را پر می‌کنند که ما ضد مقاومت فلسطین و بنابراین جاسوس و عمیل هستیم خدا ‏‎ ‎‏ان‌شاءالله آنها را هدایت کند! مدتی پیش آقای حاج مانیان از ایران آمده بود ـ و برای من ‏‎ ‎‏نامه‌ای آورده بود ـ و جلال خیلی خوب او را شستشوی مغزی داده بود. بعد از ملاقات ‏‎ ‎‏با جلال به سراغ امام در شام رفت و سخنان امام او را قانع نکرد. تصادفاً به شام رفته ‏‎ ‎‏بودم، او را دیدم و مدتی با او صحبت کردم، دیدم خیلی سرد است، و دم گرم من در ‏‎ ‎‏آهن سرد او اثری ندارد. گفتم تو را در بیروت خواهم دید. در بیروت دوباره نزد جلال ‏‎ ‎‏رفته بود. وقتی حاجی را دیدم از او خواستم که به دیدار شیاح بزرگترین سنگر مبارزه ‏‎ ‎‏جوانان ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ برویم، با سردی تمام گفت شیاح را دیده است! تعجب کردم که ‏‎ ‎‏چگونه شیاح را دیده و هنوز سرد است؟ نفهمیدم... بعد گفتم به نقطه‌ای دورافتاده و ‏‎ ‎‏گمنام می‌رویم که کسی نمی‌داند، حی‌لیلکی، پذیرفت، آنجا رفتیم. برای اولین بار دید ‏‎ ‎‏که یک مجموعه از جنگندگان امل با اسلحه سنگین دوشکا علیه مسیحیان حدث ‏‎ ‎‏می‌جنگند، اشک سرور در چشمانش حلقه زد و گفت تا آن وقت باور نداشت که ‏‎ ‎‏جوانان امل ضد کتائب می‌جنگند، فکر می‌کرد که ما همکار کتائب هستیم! و ضد ‏‎ ‎‏مقاومت می‌جنگیم! چه ظلم بزرگی! چه جنایتی! آنگاه منقلب شد و خواهش کرد او را ‏‎ ‎‏به خانه شهداء ببرم. در همان منطقه به خانه شهید اول محمد ضیقه رفتیم وقتی چشمش ‏‎ ‎‏به زن جوان و خواهرها و مادر شهید افتاد که همه سیاه پوشیده بودند و بچه شهید را ‏‎ ‎‏دید که با گریه بابا را صدا می‌کند به شدت ناراحت شد و به گریه افتاد و دو هزار لیره ‏‎ ‎‏به زن شهید تبرع داد. به خانه شهید دوم دندش رفتم، بعد به خانه شهید سوم در آن ‏‎ ‎‏منطقه محمدالدر رفتیم... به کلی زیر و رو شد و درخواست کرد که او را به محورهای ‏‎ ‎‏دیگر ببرم به کفرشیما بردم که منطقه خطرناکی است و تقریباً در محاصره سه طرفه ‏‎ ‎‏کتائب قرار گرفته و با چشمانش دید که اول سنگرهای جوانان امل است و بعد پشت ‏‎ ‎‏سر آنها به فاصله 20 یا 30 متری سنگر فتح و ایمان آورد که نقش اساسی دفاع از این‏‎ ‎

‎

‎

‏‏مناطق به عهده جوانان امل است. بعد گفتم می‌خواهم به شیاح برویم، پذیرفت. او را به ‏‎ ‎‏محور اسعد اسعد بردم، وقتی سنگرهای خطرناک این منطقه را دید به خود لرزید، چه ‏‎ ‎‏سنگرهای خطرناکی، در فاصله 30 متری با کتائب و احرار و بر اثر گلوله‌های توپ و ‏‎ ‎‏خمپاره‌ها اغلب نقاط ساختمان‌ها و سنگرها فروریخته و اژدهای مرگ دهان باز کرده و ‏‎ ‎‏فاصله این جنگندگان قهرمان با مرگ چند انگشت بیشتر نیست و جاهایی را به او نشان ‏‎ ‎‏دادم که در هر نقطه آن شهیدی از بهترین قهرمانان ما به خاک و خون غلطیده است... ‏‎ ‎‏اینجا حساوی پشت این سنگر کوتاه شهید شد، اینجا فرحات شهید شد اینجا محمود ‏‎ ‎‏زرقط پشت سنگر بزرگ در وسط اسعد اسعد در وسط ظهر به شهادت رسید در ‏‎ ‎‏حالیکه روزه داشت، اینجا نحازی به شهادت رسید که بزرگترین و شجاع‌ترین قهرمان ‏‎ ‎‏شیاح بود. این‌ها را می‌گفتم و از سنگری به سنگر دیگر می‌رفتیم تا اینکه حاجی خسته ‏‎ ‎‏شد و گفت بس است! دیگر طاقت ندارم! گفتم آیا آنها را دیده بودی؟ گفت نه! ـ آقای ‏‎ ‎‏فارسی و دوستانش ـ فقط او را به مسجد شیاح برده بودند و نماز خواندند و بیرون ‏‎ ‎‏رفتند و گفتند این شیاح است!! گفتم این ظلم بزرگی است که تو به شیاح بیایی و این ‏‎ ‎‏سنگرها و محورهای جنگ را نبینی و به ایران باز گردی و دروغ و تهمت و جهل به ‏‎ ‎‏ارمغان بری. به زور او را به محور دیگری از شیاح (طیونه) بردم که جوانان امل مسوول ‏‎ ‎‏حراست آن بودند، دیگر خسته شده بود و طاقت رفتن نداشت. به او گفتم برای منی که ‏‎ ‎‏شب و روز در دریای مرگ غوطه می‌خورم، با یک دست اسلحه حمل می‌کنم و با ‏‎ ‎‏دست دیگر شهیدی را به دوش می‌کشم، برای منی که از همه چیز خود گذشته‌ام و به ‏‎ ‎‏انتظار شهادت دقیقه شماری می‌کنم، برای منی که از همه چیز و همه کس مایوسم و به هیچ چیز امیدی ندارم و از همه جا بریده‌ام و از هیچ کس انتظاری ندارم... اینها، این ‏‎ ‎‏ظلم‌ها، این بی‌انصافی‌ها مهم نیست... اما خدای بزرگ شما را نمی‌بخشد، علی شما را ‏‎ ‎‏نمی‌بخشد، حسین شما را نمی‌بخشد... از ما گذشت و می‌گذرد، ولی شما در مقابل خدا و ضمیر و انسانیت حساب خود را بکنید... او شروع به دلداری من کرد و گفت وضع ‏‎ ‎‏تبلیغاتی ـ شما در ـ ایران خوب نیست و همه دوستان به شما بدبین شده‌اند. گفتم چه ‏‎ ‎‏انتظاری دارید؟ مگر دستگاه‌های تبلیغاتی شاه و آمریکا و روسیه ممکن است به نفع ما ‏‎ ‎
‏‎

‎‏به جریان بیافتد؟ واضح است که این‌ها همه دشمنان مایند. وقتی دوستان شما نظیر آقای جلال‌الدین فارسی اخبار را تحریف می‌کنند و حتی به شما آدرس عوضی می‌دهند، از دیگران چه توقعی دارید. گفت نامه‌ای به علی شریعتی بنویسم و او را روشن کنم... من نیز نامه‌ای موثر نوشتم، اما اگر حقیقت را بخواهی نفرستادم ـ زیرا احساس کردم که این نامه رنگ استغاثه به خود می‌گیرد ـ و این رنگ شرک دارد نمی‌خواهم از هیچ‌چیز و ‏‎ ‎‏هیچ‌کس طلب کمک کنم، نمی‌خواهم هیچ کس را شریک خدا قرار دهم، نمی‌خواهم ‏‎ ‎‏این احساس وارستگی و قرب به خدا را ـ که در اثر فقر و تنهایی و ظلم و غم و درد ـ ‏‎ ‎‏به من دست داده است، با ابتذال طلب کمک برای بقای مادی جسد! بیالایم... ‏‎ ‎‏نمی‌خواهم این شیرینی شهادت را که در اثر یاس و ناامیدی و بی‌کسی و شکست، ‏‎ ‎‏نصیبم شده است با انتظار کمک و امیدهای تازه و چشم‌داشت، مکدر کنم. نمی‌خواهم ‏‎ ‎‏قلب شکسته‌ام را که با خدا انس گرفته است و از درد و غم لذت می‌برد و با اشک ‏‎ ‎‏تسکین می‌یابد، به امیدهای ناچیز و خوشحالی‌های ناپایدار دل خوش نمایم.‏

‏‏روزگاری برای ما گذشت که طوفان تهمت و دشنام ما را احاطه کرده بود، رادیوها، ‏‎ ‎‏تلویزیون‌ها، روزنامه‌ها و مجله‌ها همه در دست دشمن بود، هرچه می‌خواستند به دروغ ‏‎ ‎‏و به خیانت اتهام می‌زدند، توطئه می‌کردند و حق و حقیقت را در مذبح منافع پست ‏‎ ‎‏مادی و مصالح کثیف شخصی خود ذبح می‌کردند و آنچه برای آنها بی‌ارزش بود، پاکی ‏‎ ‎‏و راستی و سلوک اخلاقی و سلسله ارزش‌های انسانی بود.‏

‏‏در مقابل این طوفان‌ها، دامن بر سر کشیدم و از همه محیط قطع رابطه کردم، گویی ‏‎ ‎‏در دنیایی دیگر و با مردمی‌دیگر و با مقیاس‌های دیگر زندگی می‌کنم و مرا با این سیل ‏‎ ‎‏خروشانی که همه را به خود می‌برد کاری نیست...‏

‏‏آنگاه دیدم که دوستان نزدیک و هم‌فکرم نیز زبان به طعن و نفرین گشودند و در ‏‎ ‎‏خلوص و پاکی من شک کردند و بعضی از مغرضین نیز از فرصت استفاده کرده، با همه ‏‎ ‎‏قوت خود آنچه را از خبائث و خدعه و حقد و حسد در چنته داشتند، هم‌چون خنجری ‏‎ ‎‏زهرآلود بر قلبم فرو کردند... احساس کردم که دنیا یکسره در ظلمت و کفر فرورفته ‏‎ ‎‏است و من نمی‌خواهم و یا نمی‌توانم که تسلیم شوم، ممکن است که این سیل ‏‎ ‎
‏‎

‎‏وحشتناک مرا خفه کند و یا این طوفان سهمگین مرا ببرد و زمین و آسمان بر من هجوم ‏‎ ‎‏آورند، ولی من باز هم به حق و حقیقت چنگ زد و یکه و تنها به سوی خدای خویش ‏‎ ‎‏حرکت خواهم کرد. ‏

‏‏عجیب آن بود که مومنان و پرهیزگاران نیز تحت تاثیر تبلیغات ملحدان و فاسدان و ‏‎ ‎‏ستمگران قرار گرفتند، کسانی‌که خود نمی‌خواهند دروغ بگویند و حاضر نیستند به ‏‎ ‎‏موری آزار برسانند، ولی آن چنان چشم و گوش بسته آلت‌ دست مکاران و ‏‎ ‎‏سیاستمداران شدند که گویی اصلاً صداقتی و اخلاصی و انسانیتی و ایمانی و خدایی ‏‎ ‎‏وجود ندارد گویی تهمت زدن و دشنام دادن و دروغ گفتن و از پشت خنجر زدن مباح ‏‎ ‎‏شده بود و هیچ کس ابا نداشت که بی‌رحمانه همه ناراحتی‌ها و عقده‌های حقارت و ‏‎ ‎‏شکست خود را در برابر استعمار اسرائیل و شاه اینجا خالی کند!‏

‏‏در مقابل این ظلم بزرگ و همه بی‌انصافی‌ها و بی‌مهری‌ها، زیر فشار درد و غم و ‏‎ ‎‏رنج، در برابر مرگ و شکست و هجوم همه عالم، احساسی ملکوتی و عارفانه به من ‏‎ ‎‏دست داد حقیقت تلخ حیات را دریافتم و یکسره از همه چیز و از همه کس بریدم و ‏‎ ‎‏سراچه قلب خود را فقط و فقط وقف خدا نمودم و تصمیم گرفتم که حتی به ‏‎ ‎‏نزدیک‌ترین دوستانم شکوه نکنم و از صمیمی‌ترین همکارانم طلب کمک ننمایم و از ‏‎ ‎‏بزرگترین و پاک‌ترین مردان عصر نیز دادخواهی نکنم... بگذار همه به من بد بگویند، ‏‎ ‎‏زمین و آسمان به من هجوم آورند، همه دوستانم از من روی برگردانند، من به کسی ‏‎ ‎‏احتیاج ندارم، خدای بزرگ مرا بس است. بیش از هر وقت به خدا نزدیک شدم و او را ‏‎ ‎‏در قلبم و روحم و تاروپود وجودم حس کردم و این بزرگترین تجربه ملکوتی و ‏‎ ‎‏آسمانی بود که بر من حاصل شد.‏

‏‏بعضی نیز به من پیشنهاد کردند که نامه‌ای به آقای خمینی بنویسم و حقایق را شرح ‏‎ ‎‏دهم و از او طلب کمک کنم، اما همان احساس عرفانی مانع این عمل شد، احساس ‏‎ ‎‏اینکه در این شرایط سخت، هر نوع نامه‌ای رنگ استغاثه و شرک به خود می‌گیرد و آن ‏‎ ‎‏از من به دور است.‏

‏‏بزرگترین ظلم تاریخ بر ما می‌گذرد، همان ظلمی‌که بر علی(ع) هجوم آورد و او را ‏‎ ‎
‏‎

‎‏به حربه کفر کوبید و سال‌های سال در خطبه‌های جمعه و بر منابر مساجد او را لعن و ‏‎ ‎‏نفرین کردند... همان ظلمی‌ که حسین(ع) را تکفیر کرد و به خاک و خون کشید و ‏‎ ‎‏زینب را به اسارت برد... همان ظلم تاریخی، ما شیعیان علی(ع) و حسین(ع) را ‏‎ ‎‏می‌کوبد... و چه کوبیدنی! ‏

‏‏روزگاری بود که فقط دین و ایمان و کفر مطرح بود، امروز تکنیک جدید، انقلاب و ‏‎ ‎‏قداست انقلابی را نیز به آنها افزوده است، قداست انقلاب امروز، به دست همان ظلم ‏‎ ‎‏تاریخی که برای کوبیدن ما به کار می‌رود! ملحدان و کافران به ارزش‌های خدایی از این ‏‎ ‎‏حربه مقدس ضد ما استفاده می‌کنند و چه ظلم بزرگی است! امروز ارزش علی(ع) و ‏‎ ‎‏حسین(ع) را خیلی بهتر می‌فهمم و بیش از هر وقت تاروپود وجودم به عشقشان و ‏‎ ‎‏مهرشان گره خورده است! امروز می‌فهمم که چطور ممکن است که سال‌ها دستگاه ‏‎ ‎‏تبلیغاتی معاویه، از مرد بزرگی چون علی(ع) این چنین کینه و نفرت و دروغ و تهمت ‏‎ ‎‏و پستی و خیانت و کفر بیافریند که برای سال‌های سال بر همه عقول و افکار مردم ‏‎ ‎‏سیطره یابد! که حتی خون حسین(ع) و هفتاد نفر از بهترین فدائیانش کافی نباشد که ‏‎ ‎‏حقانیت علی(ع) را بر مردم بقبولاند!... من علی‌وار به دنبال حسین(ع) می‌روم و خود را ‏‎ ‎‏برای همه چیز آماده کرده‌ام... که ساده‌ترین و قهرمانانه‌ترین آن چیزها شهادت است... ‏‎ ‎‏راستی اگر دنیا و مافیها علیه من برخیزد، همه مرا برانند، همه زمین و آسمان علیه من ‏‎ ‎‏تجهیز شود و کاملا یکه و تنها بمانم... و باز هم دست از حق و ارزش‌های خدایی ‏‎ ‎‏خویش بر نخواهم داشت و تسلیم ظلم و کفر نخواهم شد و از تنهایی و بی‌کسی ‏‎ ‎‏وحشت نخواهم کرد...‏

‏‏در ظلمت بی‌پایان این شب یلدا، همچون شمع خواهم سوخت و وجودم تا موقعی ‏‎ ‎‏که موجود است تسلیم ظلم نخواهد شد... من تا موقعی زنده‌ام که می‌سوزم و تا وقتی ‏‎ ‎‏که می‌سوزم تسلیم ظلمت نمی‌شوم... اینست حیات من...‏

‏‏از قول من فاطی عزیز را خیلی سلام برسان و غزاله را ببوس‏

‏‏برادرت ـ مصطفی‏

‏‏* * *‏

‏
‏‎

‎‏اما راجع به وضع ما در لبنان ـ میدانی که در لبنان طوایف مسیحی، سنی، شیعی با ‏‎ ‎‏هم زندگی می‌کنند و شیعه ـ به لحاظ جایگاه اجتماعی ـ پست‌ترین و عقب‌مانده‌ترین ‏‎ ‎‏طوایف است ـ همیشه به او ظلم شده و چه ظلم‌هایی! چه کشت‏‎ ‎‏‌و‏‎ ‎‏کشتارهایی، چه ‏‎ ‎‏تعصب‌‌هایی! و حتی امروز حق شیعه را نمی‌دهند ـ استثمارش می‌کنند و حتی اسرائیل ‏‎ ‎‏وقتی زورش به سوریه و مصر نمی‌رسد تو سر جنوب لبنان می‌زند که شیعه‌اند و کسی ‏‎ ‎‏دلش به حال آنان نمی‌سوزد! راستی خیلی دلخراش است اگر کسی همه حقایق را ‏‎ ‎‏بداند. حدود 15 سال پیش سید موسی صدر پسر مرجع بزرگ آیت‌الله صدر به لبنان ‏‎ ‎‏آمد و رهبری شیعه را به دست گرفت. 7 سالی در صور جنوب لبنان زندگی کرد و ‏‎ ‎‏موسسات اجتماعی مختلفی ایجاد نمود که مدرسه فنی ما یکی از کارهای اوست. ‏‎ ‎‏مدرسه برای شیخ‌ها ـ مدرسه برای دخترها ـ مدرسه برای کودک‌ها ـ مدرسه پرستاری ‏‎ ‎‏و حتی تازگی‌ها قالی‌بافی برای دخترهای جنوب (ناراحت کننده است بدانی که اکثر ‏‎ ‎‏فاحشه‌های بیروت دختران خانواده‌های شیعه جنوب لبنانند که از روی فقر رو به فساد ‏‎ ‎‏آورده‌اند) و بعد ایشان به بیروت رفت که تمرکز به شیعه به طور کلی بدهد و کار ‏‎ ‎‏مهمش در بیروت ایجاد مجلس شیعه بود تا تمام شیعه‌های لبنان را متمرکز کند ـ البته ‏‎ ‎‏جناح‌های مختلفی در لبنان مخالفت کردند زیرا منافعشان به خطر افتاد. شیوخ شیعه ‏‎ ‎‏سردمداران مخالفت بودند. ولی به هر حال امام موسی صدر پیروز شد و تمرکز به شیعه ‏‎ ‎‏داد و آبروئی برای شیعه کسب کرد. حدود چهار سال پیش برای احقاق حقوق از دست ‏‎ ‎‏رفته شیعه از دولت درخواست‌هایی کرد که اهم آنها رسیدگی به جنوب لبنان و تعبیه ‏‎ ‎‏مدرسه و مریض‌خانه و راه و برنامه‌های کشاورزی و جبران خسارات بمباران‌های ‏‎ ‎‏اسرائیل بود ـ دولت زیر بار نمی‌رفت ـ امام موسی مردم لبنان را دعوت به اعتصاب ‏‎ ‎‏عمومی‌کرد ـ همه مردم نه تنها شیعه حتی سنی و مسیحی به دعوت او جواب گفتند و ‏‎ ‎‏سرتاسر لبنان بسته شد حتی فرودگاه تعطیل گردید و دولت مجبور شد در مقابل ‏‎ ‎‏خواسته امام موسی صدر تسلیم شود ـ اداره‌ای به نام «مجلس جنوب» با بودجه 30 ‏‎ ‎‏میلیون لیره تشکیل شد تا جنوب لبنان را آباد کند ـ البته مدارسی ساخته شد ـ ‏‎ ‎‏بیمارستان‌هایی به وجود آمد راه‌هایی ساخته شد و پیشرفت‌هایی به عمل آمد ولی به ‏‎ ‎
‏‎

‎‏نسبت بقیه لبنان، جنوب همچنان عقب‌مانده بود ـ زیرا پیشرفت نواحی دیگر به مراتب ‏‎ ‎‏زیادتر از جنوب بود. مثلاً 950 میلیون لیره برای بودجه ساختمانی و عمرانی لبنان ‏‎ ‎‏پیش‌بینی شده بود که فقط 30 میلیون آن به جنوب اختصاص داده شد ـ در حالیکه ‏‎ ‎‏جنوب لبنان یک سوم کل لبنان است و احتیاج به ساختمان و توسعه بیشتر دارد. لذا ‏‎ ‎‏امام موسی صدر ناراضی بود و به کرات این عدم تعادل و عدالت را گوشزد می‌کرد ‏‎ ‎‏ولی هیئت حاکمه گوشش بدهکار نبود ـ چهار سال به اعتراض مسالمت‌آمیز گذشت ‏‎ ‎‏نتیجه‌ای نداد و هر وقت دولت می‌توانست اذیت و آزار می‌کرد ـ حدود یک سال پیش ‏‎ ‎‏امام موسی به دولت اولتیماتوم داد که تا 6 ماه دیگر به خواسته‌های جدید شیعه جواب ‏‎ ‎‏بدهد ـ خواسته‌هایی که در حدود 20 طلب رسمی‌است و نوشته شده و پخش شده از ‏‎ ‎‏قبیل ایجاد سد لیطانی‌ ـ رودخانه لیطانی بزرگترین رود لبنان است که به جنوب لبنان ‏‎ ‎‏می‌رود و بی‌استفاده به دریا می‌ریزد و اسرائیل چشم طمع بدان دوخته و می‌خواهد آن ‏‎ ‎‏را بگیرد. لبنان احتیاج به آب دارد و این آب به هدر می‌رود در حالیکه اسرائیل تشنه ‏‎ ‎‏آب است. البته پروژه‌ای برای سد لیطانی از 15 سال پیش وجود دارد و مقادیر زیادی ‏‎ ‎‏پول برای آن حیف و میل شده است ولی عملا هیچ قدمی‌برداشته نشده است. امام ‏‎ ‎‏موسی خواهان ایجاد این سد است که اولا جنوب لبنان آباد شود و ثانیا جلوی طمع ‏‎ ‎‏اسرائیل گرفته شود ولی دولت پشت سر می‌اندازد (نوعی خیانت) خواسته دیگر: ‏‎ ‎‏وظایف و شغل‌های دولتی لبنان باید بر حسب ـ نسبت جمعیتی میان ـ مسیحی و سنی ‏‎ ‎‏و شیعه تقسیم شود ـ در حالیکه در حال حاضر به هیچ‌وجه عادلانه نیست و اغلب ‏‎ ‎‏شغل‌های مهم توسط مسیحیان اشغال شده است.‏

‏‏خواسته دیگر: عده زیادی از شیعیان جنوب و ـ ساکنان مرزها و ـ حدود لبنان ونیز ‏‎ ‎‏طوایف ـ و عشایر ـ مقیم در کوه‌ها وجود دارند که دولت به آنها شاسنامه لبنانی ‏‎ ‎‏نمی‌دهد در حالیکه نسل بعد از نسل در لبنان زندگی کرده‌اند ـ دولت نمی‌خواهد نسبت ‏‎ ‎‏نفوس را که در سال 1935 تحت استعمار فرانسوی به وجود آمد به هم بزند ـ امام ‏‎ ‎‏موسی خواهان شناسنامه لبنانی برای جمیع این طوایف شیعه مقیم لبنان است، ایجاد ‏‎ ‎‏مدرسه ـ ایجاد مریض‌خانه ـ جاده ـ برق ـ مشاریع کشاورزی و غیره و غیره جزء ‏‎ ‎
‏‎

‎‏خواسته‌های امام موسی صدر است ـ ولی دولت جواب نمی‌دهد ـ زیرسبیلی در می‌کند ‏‎ ‎‏بالاخره 6 ماه اولتیماتوم به پایان رسید ـ امام موسی از وزراء و نمایندگان شیعه در ‏‎ ‎‏مجلس نمایندگان دعوت کرد که استعفا بدهند ـ و آنها در جلسه در گیرودار این ‏‎ ‎‏جریانات بودند که جنگ اکتبر بین اعراب و اسرائیل شروع شد و این حرکات ـ به دلیل ‏‎ ‎‏مصالح جنگ ـ متوقف گردید، بالاخره جنگ به پایان رسید و چند ماهی بر آن گذشت ‏‎ ‎‏ـ باز هم دولت جوابی نداد. بالاخره دو ماه پیش امام موسی تقاضای یک تظاهرات ‏‎ ‎‏مسلحانه در بعلبک نمود. مردم بعلبک شیعه هستند و قبیله‌ای و مسلح و جنگجو و ‏‎ ‎‏دولت از آنها می‌هراسد و در حوالی آن مناطق جرات عرض اندام ندارد، یک تظاهرات ‏‎ ‎‏75 هزار نفری تشکیل شد که از جنوب و بیروت نیز عده کثیری در آن شرکت کرد ـ ‏‎ ‎‏زن‌ها حتی بچه‌ها با اسلحه آمده بودند. اسلحه‌های سنگین و حتی خمپاره‌انداز ـ و ضد ‏‎ ‎‏هواپیما نیز وجود داشت ـ نمایشگاهی از اسلحه بود ـ و چه تیراندازهایی! ـ رگبار ‏‎ ‎‏مسلسل گوش آدمی‌را کر می‌کرد ـ صدها هزار گلوله به آسمان رها شد ـ مردم ‏‎ ‎‏می‌خواستند بگویند برای ما سهل است که این گلوله‌ها را در سینه دشمن خالی کنیم. ـ ‏‎ ‎‏جالب اینکه بعضی از شیوخ هم اسلحه به دست گرفتند و امام موسی اعلام کرد که ‏‎ ‎‏می‌خواهد و باید یک کمپ نظامی‌برای تعلیم نظامی‌شیعیان تشکیل شود ـ شیعه باید ‏‎ ‎‏مسلح شود ـ اسلحه زینت مرد است ـ شیعه جنوب باید شخصاً در مقابل اسرائیل از ‏‎ ‎‏شرف خود دفاع کند ـ در شرایطی که دولت قادر به دفاع نیست ـ مردم باید مسلح ‏‎ ‎‏شوند و از جان و خانه خود دفاع کنند. تظاهرات مسلحانه‌ای که در تاریخ لبنان بی‌سابقه ‏‎ ‎‏بود و دولت را سخت به وحشت انداخت ـ و احزاب دست‌راستی نیز به دولت حمله ‏‎ ‎‏می‌کردند که چرا اجازه می‌دهید شیعه حمل اسلحه کند (در حالیکه خودشان 50 هزار ‏‎ ‎‏نفر مسلح دارند و تعلیم دیده‌اند و می‌خواهند فقط خودشان در گود جولان دهند!) البته ‏‎ ‎‏معلوم است که دولت قادر به جلوگیری نبوده و نیست... باز هم دولت جوابی نداد ولی ‏‎ ‎‏توطئه‌ها و فشار مادی را بر ما زیادتر کرد ـ پول و بودجه مدرسه را قطع نمود ـ از ‏‎ ‎‏صحبت کردن امام موسی در رادیو ـ و انتشار نماز جمعه او در رادیو جلوگیری نمود... ‏‎ ‎‏رجل خبیث شیعه‌ای به نام کامل اسعد وجود دارد که از ملاکین بزرگ است ـ پدرش ‏‎ ‎
‏‎

‎‏نیز خبیث بود مقادیر زیادی از زمین‌های فلسطین را به یهودیان فروخت!! ـ این شخص ‏‎ ‎‏و پدرش مخالف ترقی و مخالف هر عمل اصلاحی هستند. می‌خواهند خر سواری کنند ‏‎ ‎‏ـ البته تمرکز شیعه در وجود امام موسی و غیره به نفع او نیست. کامل اسعد دائماً ‏‎ ‎‏روحانی‌نمایان فاسد را با پول و طمع دور خود جمع می‌کند و اخلال‌گری می‌کند ارتش ‏‎ ‎‏هم پشتیبان اوست. عده‌ای چاقوکش مسلح هم دارد که به حمایت ارتش، مردم را ‏‎ ‎‏می‌زنند و تهدید می‌کنند! این شخص فاسد فعلاً با رئیس‌جمهور (فرنجیه) ضد امام ‏‎ ‎‏موسی صدر فعالیت شدیدی دارد و ادعا می‌کرد اگر بعلبک طرفدار امام موسی است ـ ‏‎ ‎‏ولی جنوب لبنان طرفدار اسعد است ـ لذا امام موسی در هفته پیش در صور یعنی شهر ‏‎ ‎‏بزرگ جنوب لبنان اعلام تظاهرات کرد ـ بیش از 100 هزار نفر آمدند ـ تظاهرات ‏‎ ‎‏عجیب و بزرگی شد که تا به حال ـ در کشور ـ سابقه نداشته است ـ حدود 50000 از ‏‎ ‎‏بعلبک آمده بودند ـ طرفداران اسعد و حکومت و ارتش خیلی اخلال کردند ـ عده ‏‎ ‎‏زیادی از طرفداران صدر را زدند ـ مقدار زیادی از فعالیت‌ها و مسوولیت‌های این ‏‎ ‎‏تظاهرات به عهده من و مدرسه ما و استادان و شاگردان مدرسه ما بود ـ دو ماشین با ‏‎ ‎‏میکروفون به دهات و قراء می‌رفتند و مردم را دعوت می‌کردند ـ بچه‌ها هم هر یک به ‏‎ ‎‏ده خود می‌رفتند و اعلامیه پخش می‌کردند ولی عمال اسعد و ارتش مانع آنها می‌شدند ‏‎ ‎‏و چند نقطه آنها را زدند ـ و حتی چند ماشین را که عکس آقای صدر پشت شیشه آنها ‏‎ ‎‏بود با گلوله سوراخ‌سوراخ کردند! (البته عده‌ای هم ترسیدند و نیامدند!) و ارتش نیز در ‏‎ ‎‏مسیر جاده‌ها همه مردم را جستجو ـ و تفتیش ـ می‌کرد که کسی اسلحه حمل نکند ـ ‏‎ ‎‏حتی شب قبل از تظاهرات سرتاسر جاده‌ها را میخ ریختند و تمام ماشین‌ها ـ که از ‏‎ ‎‏ماجرا بی خبر بودند ـ پنچر می‌شد و غوغائی به پا شد ـ همه شاگردها ـ زن‌ها، بچه‌ها ـ ‏‎ ‎‏به خیابان‌های سراسر مسیر و جاده‌های بین شهری ریخته ـ شب تا صبح میخ جمع ‏‎ ‎‏می‌کردند. برای دفاع و حفظ امنیت نیز ما نقشه موحش کشیده بودیم. نقشه‌های عجیب ‏‎ ‎‏دفاع خط اول ـ خط دوم ـ خط سوم! چیزهایی که تعجب می‌کنی! جوانان مسلح صور ‏‎ ‎‏مامور خط اول بودند ـ مسلحین بعلبک مسوول خط دوم دفاعی که بر روی سقف ‏‎ ‎‏خانه‌ها و ساختمان‌های بلند و نقاط استراتژیک مستقر شده بودند که هر حرکت جیش ‏‎ ‎
‏‎

‎‏و یا دشمن را در هم بکوبند ـ حتی خمپاره انداز آورده بودند که اگر ارتش حمله کرد، ‏‎ ‎‏پادگان ارتشی را گلوله‌باران کنند. خط دفاعی سوم به عهده فدائیان فلسطین بود که در ‏‎ ‎‏این مورد با ما همکاری می‌کردند و همکاری آنها ذی‌قیمت بود و به خصوص که دولت ‏‎ ‎‏را سخت نگران کرده بود ـ به عبارت دیگر دولت می‌دانست اگر به ما حمله کنند ‏‎ ‎‏بعلبک و فدائیان فتح به پشتیبانی ما وارد عمل خواهند شد. به هر حال تظاهرات به خیر ‏‎ ‎‏گذشت و تاثیر بزرگی گذاشت و به دولت ثابت شد که جنوب در دست کامل اسعد ‏‎ ‎‏نیست. رئیس‌جمهور درخواست ملاقات با امام موسی را نمود ـ ولی او تا به حال رد ‏‎ ‎‏کرده است ـ یعنی نمی‌خواهد سازش کند ـ خواستار ایفای طلبات است و بس! و ‏‎ ‎‏دولت هم وانمود می‌کند که جواب نمی‌گوید و حتی در جواب یکی از وکلاء شیعه که ‏‎ ‎‏گفته بود شیعه به خیابان خواهد ریخت، جواب داده بود که اگر شیعه به خیابان بیاید ‏‎ ‎‏طایفه دیگری آماده است! و گفته بود که از خون و کشته شدن نمی‌ترسد! امام موسی ‏‎ ‎‏نیز گفته است اگر دولت باز هم جواب نگوید یک تظاهرات دیگر در وسط بیروت به ‏‎ ‎‏راه خواهد انداخت‏‎[7]‎‏ و اگر باز هم دولت قبول نکند دست به اعمال سلبی و مبارزه منفی ‏‎ ‎‏و اعتصاب خواهد زد که چرخ گردش امور مملکت را از کار خواهد انداخت ـ و البته ‏‎ ‎‏این رشته سر دراز دارد ـ یعنی ممکن است به زد و خوردهای مسلحانه نیز بکشد ـ و ‏‎ ‎‏نتیجه را نمی‌توان از اکنون پیش‌بینی کرد زیرا پارامترها زیاد است ـ اولاً ارتش لبنان و ‏‎ ‎‏احزاب چپ حداقل 50 هزار مسلح میلیشیا دارند که خوب مسلح‌اند و مجهز ـ در ‏‎ ‎‏مقابل بعلبک وجود دارد که مسلح‌اند و بزن ولی فقط قادرند در بعلبک و در کوه ‏‎ ‎‏بجنگند ـ در بیروت کاره‌ای نیستند ـ و به خصوص در صورت خطر ارتش راه‌ها را ‏‎ ‎‏می‌بندند و ماشین‌ها را کنترل می‌کند و عبور مسلح از بعلبک به بیروت مشکل است. از ‏‎ ‎‏طرف دیگر شیعیان جنوب لبنان مسلح نیستند و اسلحه ندارند و تعلیم ندیده‌اند ـ تعلیم ‏‎ ‎‏آنها وقت می‌گیرد (که در برنامه است) و پول لازم است برای تسلیح آنها... بنابراین ‏‎ ‎
‏‎

‎‏وضع کلی شیعه خوب نیست و برای هر کار جدی باید شیعه را تنظیم داد و تعلیم داد ‏‎ ‎‏و مسلح نمود ـ و به همین سبب در جریان این کار بزرگ هستیم ـ و مسلماً اگر شیعه ‏‎ ‎‏مسلح و قوی و متحد باشد ـ دیگر کسی نمی‌تواند به او زور بگوید. در حال حاضر فتح ‏‎ ‎‏به ما کمک می‌کند و پشتیبان ماست ـ ولی خود فدائیان در ـ معرض ـ خطر بزرگی ‏‎ ‎‏قرار دارند ـ و آن اینکه بعد از مصالحه سوریه و اسرائیل مسلماً اسرائیل به سوی لبنان ‏‎ ‎‏توجه خواهد نمود فشار به روی فدائیان زیاد خواهد شد ـ مسلماً همه کشورهای ‏‎ ‎‏مصلحت‌جو مثل مصر و سوریه و اردن خواستار توقف عملیات فدائیان خواهند شد ـ ‏‎ ‎‏آمریکا و روسیه هم فشار خواهند آورد و توقف فرهنگ و عملیات فدایی یعنی مرگ ‏‎ ‎‏فلسطین! یعنی غیرقابل قبول ـ بنابراین درگیری حتمی‌است ـ اگر زورشان برسد ‏‎ ‎‏واقعه‌ای نظیر اردن به راه خواهند انداخت ـ در این درگیری البته ما هم طرفدار مقاومت ‏‎ ‎‏فلسطین خواهیم بود. و ما هم مورد تجاوز قرار خواهیم گرفت ـ بنابراین اسرائیل برای ‏‎ ‎‏هجوم با دولت لبنان همکاری خواهد کرد و بنابراین وضع ما ناگوار خواهد بود ‏‎ ‎‏مقاومت فلسطین با آقای صدر همکاری می‌کند تا در مواقع خطر جدی ـ ما هم به آنها ‏‎ ‎‏کمک ‌کنیم. سال گذشته درگیری بین ارتش و احزاب دست‌راست از یک طرف و ‏‎ ‎‏مقاومت فلسطین از طرف دیگر پیش آمد ـ درگیری خطرناکی بود ـ اسرائیل نیز آماده ‏‎ ‎‏هجوم و تسلط بر جنوب لبنان بود ـ هواپیماهای ارتش لبنان مواضع فدائیان را بمباران ‏‎ ‎‏می‌کردند 400 فلسطینی کشته شد حدود 60 نفر از ارتش نیز کشته شد ـ ما خود در ‏‎ ‎‏حوالی مدرسه، شاهد یک صحنه خونین زد و خورد بودیم ـ سوریه نیز به لبنان حمله ‏‎ ‎‏کرد ـ اسرائیل نیز در شرف حمله بود و وضع خیلی درهم شده بود ـ امام موسی ‏‎ ‎‏دخالت کرد؛ اعلامیه داد، سران مذاهب را دید و متحد کرد ـ یاسر عرفات و ‏‎ ‎‏رئیس‌جمهور و حافظ اسد رئیس‌جمهور سوریه را ملاقات کرد ـ ملاقات‌ها کرد تا با ‏‎ ‎‏وساطت او جنگ خاتمه پیدا کرد و آتش‌بس بر پا شد و اسرائیل دخالت نکرد و سوریه ‏‎ ‎‏خارج شد و ارتش و مقاومت صلح کردند... و مسلماً نقش امام موسی صدر در این ‏‎ ‎‏صلح بی‌نظیر بود ـ او کسی بود که ازهمه طرف حرف او را قبول می‌کردند و به او ‏‎ ‎‏احترام می‌گذاشتند و به خصوص یاسر عرفات دوست او بود ـ حافظ اسد رئیس‌جمهور ‏‎ ‎
‏‎

‎‏سوریه چون شیعه است به او ارادت دارد... این نقش و اهمیت امام موسی صدر مسلماً ‏‎ ‎‏در آینده نیز درخور اهمیت است و لذا مقاومت فلسطین به امام موسی صدر احترام ‏‎ ‎‏می‌گذارد و با او همکاری می‌کند تا در مواقع خطر نیز امام موسی از آنها جانب‌داری ‏‎ ‎‏کند. حتی برای تعلیم جوانان شیعه به مقدار زیادی از فتح کمک گرفتیم... و به ‏‎ ‎‏خصوص شیعه انقلابی و فدائیان در حال حاضر تحت یک خطر مشترک قرار گرفته‌اند ‏‎ ‎‏و سرنوشت آنها به طوری به هم جوش خورده است. ولی متاسفانه سرنوشت به نفع ما ‏‎ ‎‏نیست ـ آینده تیره و تار است روزبه‌روز زندگی بر فدائیان سخت‌تر خواهد شد ـ فشار ‏‎ ‎‏کشورهای خارجی بر مقاومت زیادتر خواهد شد ـ حتی سوریه و مصر بر فدائیان فشار ‏‎ ‎‏می‌آورند برای آنها ایجاد محدودیت می‌کنند اگر لیبی یا الجزیره برای فدائیان اسلحه ‏‎ ‎‏بفرستند سوریه ضبط ـ آنها را ـ می‌کند ـ اسلحه سنگین را که اصلاً نمی‌دهد ـ ‏‎ ‎‏اسلحه‌های سبک را نیز به هر ترتیبی بالا می‌کشد! در سابق تمام کشورهای عربی به ‏‎ ‎‏خصوص کویت و سعودی به فتح کمک مادی می‌کردند ـ کمک آنها قطع شده است ـ ‏‎ ‎‏و مقاومت فلسطین با اینکه خیلی رشیدتر و پخته‌تر شده و با این حال تحت فشار و ‏‎ ‎‏خطر نیستی و تفرقه به سر می‌برد ـ عدم اعتماد، نگرانی، سرگردانی، جنگ اعصاب، ‏‎ ‎‏فشار اقتصادی و اسلحه و مسائل فراوان اجتماعی و روحی، مقاومت فلسطین را احاطه ‏‎ ‎‏کرده است البته فدائیان راستین می‌دانند هیچ راهی جز مبارزه ندارند بنابراین با ثبات ‏‎ ‎‏قدم در راه خود ایستادگی می‌کنند و این خود نعمتی است بزرگ ـ ولی اجتماع و ‏‎ ‎‏سیاست و سرنوشت چه بسا که به سوی دیگر می‌رود و فشار را هر روز زیادتر می‌کند. ‏‎ ‎‏همان‌طور که می‌دانی فدائیان نیز دست به اعمال انتحاری زده‌اند ـ و این نشان‌دهنده ‏‎ ‎‏حقیقتی دردناک است که در مضیقه شدیدند و راهی جز این در پیش ندارند ـ ولی از ‏‎ ‎‏طرف دیگر جای خشنودی است زیرا این قبیل فداکاری‌ها ایجاد حماسه کرده است و ‏‎ ‎‏لااقل یک راه شرافتمندانه در پیش پا می‌گذارد و به خصوص محاسبات دشمن را نیز ‏‎ ‎‏به هم می‌زند ـ دولت‌های سازش‌کار عرب را نیز به وحشت می‌اندازد ـ و پارامتری ‏‎ ‎‏جدید وارد معرکه می‌کنند که با هیچ ماشین‌حساب و مغزی قابل محاسبه نیست ـ ‏‎ ‎‏پارامتر فداکاری جان ضریب تبدیل روح به ماده را به سوی بینهایت می‌برد و تعادلات ‏‎ ‎
‏‎

‎‏ناموزون گذشته را که به نفع اسرائیل بود به‌هم می‌زند البته اسرائیل نیز انتقام‌های ‏‎ ‎‏وحشتناک می‌گیرد ـ عده زیادی را کشته است ـ چند محل بمباران شده را چند روز ‏‎ ‎‏پیش دیدن کردم ـ مثل حمله آمریکا به آلمان ـ همه چیز با خاک یکسان شده است سه ‏‎ ‎‏بار حمله هوایی ـ بمب‌های زمان‌دار که بعد از یک ساعت یا دو ساعت یا حتی 24 ‏‎ ‎‏ساعت منفجر می‌شوند ـ وقتی مردم برای پیدا کردن کشته‌ها کاوش می‌کنند بمب زمان ‏‎ ‎‏دار دیگرمنفجر می‌شود و کاوشگران را می‌کشد! در بازیچه‌های بچه‌ها در که همه‌اش ‏‎ ‎‏بمب ـ تعبیه ـ است و بچه‌ای بردارد ـ در دستان او ـمنفجر می‌شود! دیروز در مدرسه ‏‎ ‎‏بودیم که اسرائیل با چهار کشتی جنگی به سواحل صور آمد و اردوگاه رشیدیه فلسطین ‏‎ ‎‏را بمباران کرد ـ من عکس‌های زیادی برداشتم ـ بعد با امام موسی صدر به دیدار کمپ ‏‎ ‎‏رفتیم، خرابه‌ها، کشته‌ها، مجروح‌ها، شلوغی، زن و بچه در حال فرار! غوغائی است ‏‎ ‎‏غوغائی! و بالاخره منتظریم که حتی به مدرسه ما حمله کنند! بچه‌ها را مرخص کرده‌ایم ‏‎ ‎‏جز عده‌ای معدود همه رفته‌اند ـ مدرسه خالی است ولی جای امن وجود ندارد ـ ‏‎ ‎‏هواپیماهای اسرائیلی همیشه بالای سر ما پرواز می‌کنند! و کشتی‌ها در آب‌های لبنان در حرکتند ـ ما زیر سایه رحمت! اسرائیل زنده‌ایم ـ هر موقع بخواهند می‌توانند ما را از ‏‎ ‎‏زحمت زندگی آسوده کنند! ما هم عادت کرده‌ایم با مرگ صلح کرده‌ایم ـ دست دوستی ‏‎ ‎‏به او داده‌ایم و به سوی سرنوشت به پیش می‌رانیم...‏

‏‏شمه‌ای از شرایط را برای تو شرح دادم ـ و فهمیدی که خطراتی چند ما را تهدید ‏‎ ‎‏می‌کند. خطر دیگری را برای تو شرح می‌دهم و آن اینکه دولت ایران تعدادی ‏‎ ‎‏تروریست حرفه‌ای به لبنان فرستاده است که مبارزان ایرانی را ترور کند ـ چند ماه پیش ‏‎ ‎‏25 نفر از این جانیان حرفه‌ای به لبنان آمدند و روزنامه‌ای خبر آن را منتشر کرد ـ و ‏‎ ‎‏یکی دو نفر از این تروریست‌ها به سراغ من هم آمده بودند که خوشبختانه یا بدبختانه ‏‎ ‎‏در مدرسه نبودم و رفته بودند ـ البته سازمان فدائیان یکی از بزرگان آنها را که کاره‌ای ‏‎ ‎‏هم در سفارت ایران بود گرفت یعنی دزدید و دو شبانه‌روز شکنجه کرد ـ کتک مفصلی ‏‎ ‎‏زد و بعد گفت به دوستانت بگو اگر دست از پا خطا کنید خلاصه کار همه شما تمام ‏‎ ‎‏است. این پیغام فدائیان البته تروریست‌ها و اعضاء سفارت را سخت به هراس انداخت ‏‎ ‎
‏‎

‎‏ـ زیرا فهمیدند که فقط با ما روبه‌رو نیستند بلکه با فدائیان نیز طرفند.‏

‏‏همان‌طور که می‌دانی سفیر ایران در لبنان خود عضو سازمان امنیت است (قدر) و ‏‎ ‎‏وقتی که آتاشه نظامی‌در اردن بود که فدائیان قتل عام شدند و او هم دستش به خون ‏‎ ‎‏فدائیان فلسطینی آلوده است و فدائیان به شدت از او نفرت دارند. نزدیکی امام موسی ‏‎ ‎‏صدر با فدائیان فلسطین سفیر سازمان امنیتی را نیز ناراحت کرد ـ و سبب شد که ‏‎ ‎‏روزنامه‌های ایران حملات سنگینی را ضد امام موسی صدر شروع کنند ـ حملاتی که ‏‎ ‎‏فقط در شان خودشان بود ـ امام موسی جوابی را برای توضیح داد ولی جواب او را ‏‎ ‎‏تحریف کردند و چه حرف‌های مزخرف از آن درآوردند! و امام موسی نیز عصبانی شد ‏‎ ‎‏و در یک مصاحبه مطبوعاتی با محرر (روزنامه مهم لبنان) سخت به شاه و رژیم او ‏‎ ‎‏تاخت و حملات مهمی‌کرد و شاه را در ردیف اسرائیل گذاشت ـ از زندان‌ها و ‏‎ ‎‏مبارزات روحانیت و غیره اسم بود ـ این جواب سخت صدر سبب شد که شاه و سفیر ‏‎ ‎‏الاغش بیشتر به دست و پا بیافتند و در داخل لبنان شروع به اخلال کنند ـ در داخل ‏‎ ‎‏لبنان سفیر با اسعد خبیث و مخالفین امام موسی رابطه دارد به آنها کمک می‌کند. شاه ‏‎ ‎‏برای شمعون و دست‌راستی‌ها که 50000 مسلح میلیشیا دارند اسلحه می‌فرستد و به هر وسیله ممکن ضد امام موسی صدر توطئه می‌کند ـ روحانی‌ها را می‌خرد، تحریک ‏‎ ‎‏می‌کند و چه چیزهای نگفتنی!!! ماه پیش نیز یکی از دوستان ما را به نام احمد نفری که ‏‎ ‎‏شیخ مبارزی از طرفداران سرسخت آیت‌الله خمینی و مخالف شاه است به اتهام پرتاب ‏‎ ‎‏نارنجک به ماشین سفیر ایران گرفته‌اند و میل دارند او را به ایران بفرستند ـ البته یک ‏‎ ‎‏لیست 12 نفری از طرف سفارت ایران تهیه شده است که خواستار اخراج آن‌هاست (که ‏‎ ‎‏حقیر یکی از آن‌هاست). ضد نفری ـ هیچ مدرکی در دست نیست و همه می‌دانند ولی ‏‎ ‎‏به ضرب پول و فشار سیاسی هنوز هم او را نگاه داشته‌اند.‏

‏‏وقتی نارنجک به سمت سفیر پرتاب می‌شود‏‎[8]‎‏ ـ سفیر از ماشین خارج نمی‌شود و ‏‎ ‎
‏‎

‎‏حتی به شوفر هم می‌گوید از ماشین خارج نشود ـ به ماشین صدمه‌ای نمی‌رسد (فقط ‏‎ ‎‏لاستیک پنچر می‌شود) و نارنجک حمله‌ای بود که فقط صدا می‌کند (یا اصلاً همه‌اش ‏‎ ‎‏کشک است) ـ وقتی پلیس می‌رسد و می‌پرسد چه کسی زده است؟ سفیر می‌گوید: مهم نیست چه کسی نارنجک پرتاب کرده ـ فقط موسی صدر پشت پرده مسوول این‌کار ‏‎ ‎‏است) ـ به عبارت دیگر این هم یک بازیچه سیاسی برای فشار بر طرفداران آقای صدر ‏‎ ‎‏و اتلاف انرژی ما و ترس و وحشت برای مبارزان ایرانی در داخل لبنان است. دولت ‏‎ ‎‏لبنان هم پولکی است ـ هر کس به او پول بدهد برای او کار می‌کند ـ ما هم که ‏‎ ‎‏الحمدلله بی‌پول و فقیر و ورشکسته‌ایم. بنابراین تا وقتی فدائیان در این‌جا قدرتی دارند ‏‎ ‎‏ما کم و بیش در امانیم ـ اگر آنها مورد هجوم قرار گیرند ما هم مورد هجوم همه جانبه ‏‎ ‎‏قرار خواهیم گرفت...‏

‏‏اکنون که این نامه را می‌نویسم هواپیماهای اسرائیلی هر چند گاهی از بالای سر ما ‏‎ ‎‏رفت و آمد می‌کنند و هر لحظه ممکن است ما را بزنند ـ مدرسه ما بزرگترین مدرسه ‏‎ ‎‏جنوب لبنان است و به خصوص مبارزات آقای صدر چون خاری در چشم عده‌ایست ـ ‏‎ ‎‏زیر ساختمان ما زیرزمین بزرگی است تقریبا محکم ـ و ما آن‌جا را پناهگاه قرار داده‌ایم ‏‎ ‎‏تا در موقع خطربچه‌ها به آن‌جا بروند ـ البته مدرسه را تعطیل کرده‌ایم فقط چند شاگرد ‏‎ ‎‏و چند معلم باقی هستند ـ امروز زن و بچه و چند مرد فلسطینی (مردهای بی‌بخار!) به ‏‎ ‎‏زیرزمین ما پناه آورده بودند ـ به داخل رفتم دیدم حدود صد نفر بچه و زن و مرد و ‏‎ ‎‏غیره نشسته‌اند ـ خیلی دلم سوخت ـ گفتم ما در این‌جا در امان نیستیم ـ و اگر اسرائیل ‏‎ ‎‏بفهمد همه شما در این‌جا جمع شده‌اید حتما این‌جا را بمباران خواهد کرد ـ ولی ‏‎ ‎‏متاسفانه نمی‌فهمیدند و بعضی حتی اهانت می‌کردند که این‌جا شما جاسوس هستید و ‏‎ ‎‏بنایراین مدرسه را نخواهند زد!! گفتم بنشینید! کاری با شما ندارم! راستی که دلخراش ‏‎ ‎‏است، از هر طرف که فکر می‌کنم درد و رنج است ـ بدبختی است ـ ترس از مرگ ـ ‏‎ ‎‏بچه‌های کوچک ـ زن‌های از کار افتاده آنگاه نفرین‌ها و نفرین‌ها...‏

‏
‏‎

‎‏به هر حال این وضع ماست ـ در فقر ـ در بی‌امنیتی ـ در یک جنگ داخلی و ‏‎ ‎‏خارجی! راستی که زندگی است! زندگی به مفهوم مبارزه ـ به مفهوم فرو رفتن در ‏‎ ‎‏غوغای حیات، تقبل خطرات، خدمت کردن به حق. دشنام شنیدن و سکوت کردن، ظلم ‏‎ ‎‏و ستم را با جان خود حس کردن... و خلاصه با مردم و در مردم زیستن...‏

‏‎

‎