در این نوشتار سعی بر این است که به اهم وقایع و رخدادهای حیات پربرکت حضرت امام خمینی (س) اشاره گردد. ضمنا در ادامه مناسبتهای ملی و مذهبی روز را در سیره و اندیشه امام جستجو می کنیم...
امام خمینی در پنجم آبان ماه سال ۶۳ در نامه ای عرفانی کتاب آداب الصلوه را به عروس خود بانو فاطمه طباطبایی اهدا کردند.
هشتم ربیع الاول مصادف با شهادت امام حسن عسکری (ع) است. آن حضرت حدود ۶ سال در سخت ترین شرایط مسئولیت پبشوایی شیعیان را بر عهده داشتتد. حاکمان حریص عباسی برای حفظ و نگهداری حکومت و قدرت خود، امامان معصوم را مورد شکنجه و آزار قرار می دادند. آنها که از ولادت منجی موعود؛ امام زمان(عج) در خانه امام حسن عسکری (ع) خبر داشتند، مترصد بودند تا آن حضرت را به چنگ آورده و از بین ببرند. نظارت دائمی امام حسن عسکری (ع) از سوی دستگاه عباسی موجب مختل شدن فعالیت های علمی و سیاسی آن حضرت و عدم ارتباط با طبقات جامعه شده بود. در چنین شرایطی امام یازدهم فرایند دفاع از شریعت نبوی یعنی مبارزه با بدعت ها و هدایت گمراهان و تردیدگران را با جدیت تمام پی گرفته و گروه شیعه را برای عصر غیبت آماده کردند.
حضرت امام خمینی در پاسخ به این جمله خبرنگار فرانسوی که «مسلّم است که رژیم در پی آشتی است و جداً در آرزوی بازگشت شما به ایران است» صراحتا فرمودند «تا وقتی شاه در ایران است، من به ایران بازنمی گردم.» سخنی که چند ماه بعد پس از خروج شاه از کشور آن را عملی کردند.
سید مصطفی در دوران مبارزات پدر بزرگوارش چه در مبارزات سال 42 و چه پس از آن تا تبعید و در دوران تبعید در کنار پدر بود؛ و سرانجام پس از 47 سال زندگی پر از تلاش و مبارزه در سحرگاه یکشنبه 1 / 8 / 1356 در نجف به طور ناگهانی و مرموز در خانه خود درگذشت و پیکرش پس از انتقال به کربلا و غسل با آب فرات و طواف بر گرد حرم حضرت حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع)، در نجف در ایوان مطهر حضرت علی(ع) مجاور قبر علامه حلی به خاک سپرده شد.
روزهای پایانی مهرماه ۵۷ در حالی سپری می شود که مردم تظاهرکننده در سراسر کشور، در شعارهای خود، فریاد «اللّه اکبر ـ خمینی رهبر» سر می دهند و «استقلال، آزادی ـ جمهوری اسلامی» را طلب می کنند و همین شعارها توسط خبرنگاران اعزامی به خبرگزاریهای بزرگ جهان مخابره می شود.
آداب الصلوة، شرحی است مبسوط بر آداب و اسرار معنوی نماز، و سرشار از نکات اخلاقی و عرفانی که به زبان فارسی نوشته شده است.
از ویژگیهای انقلاب اسلامی که امام از پیش از 15 خرداد 1342 تا پیروزی قیام، و پس از آن تا لحظۀ ارتحال، همواره بر آن تأکید داشتند، توجه به ارزشهای معنوی و اخلاقی جامعۀ انقلابی بود. نهضت امام خمینی (س)، پیش از آن که یک حرکت سیاسی علیه نوعی از نظامهای حکومتی باشد، یک انقلاب واقعی در ارزشهای حاکم بر جامعه بود.
ازطرف رئیس جمهور فرانسه، پیام آوردند که اگر بخواهید در فرانسه بمانید حق صحبت کردن علیه دستگاه شاه را ندارید؛ حق مصاحبه هم ندارید. امام بلافاصله دکتر حبیبی را صدا کرد تا به آنها بگوید که: ما فکر می کردیم فرانسه کشور آزادی است.
امام خمینی در روز 21 مهر 1357 در جمع دانشجویان مقیم فرانسه فرمودند: اگر چنانچه یک ملتی ایستاد و حق خودش را خواست، سرنیزه نمی تواند جلویش را بگیرد؛ سرنیزه اصلًا قدرت ندارد با گوشت طرف بشود... تمام قدرتهای عالم جمع بشوند، وقتی یک ملتی گفت من این کار را نمی خواهم، نمی توانند تحمیلش کنند.
خواهران و برادران عزیز! صبور باشید و سستی و ضعف از خود نشان ندهید؛ راه شما راه خدا و اولیای خدا است. خون شما در راهی می ریزد که خون پیغمبران و امامان و اصحاب صلاحیت دار آنان ریخته شد.
امام خمینی(س) یک روز پس از ورود به پاریس جزییات برخورد خود با مقامات عراقی و کویتی و سپس سفر به پاریس را تشریح کرده ضمن آن فرمودند که: مقامات عراق به من هشدار دادند که به دلیل روابطی که با رژیم ایران دارند، نمی توانند فعالیتهای مرا تحمل کنند. من به آنها پاسخ دادم که اگر شما مسئولیتهایی نسبت به حکومت ایران داشته باشید، من هم در برابر اسلام و ملت ایران مسئولم و باید به وظیفۀ الهی و معنوی خود عمل کنم.
نمی دانم ائمه جماعات حرمین شریفین از اسلام چه برداشت کرده اند و از حج بیت الله الحرام، که سر تا سر آن مشحون به سیاست، و سرّ جعل آن قیام انسانها به قسط و رفع ستمگریها و چپاولگریهاست، که سیاست کلی انبیای عظام و خصوص حضرت رسول خاتم است چه فهمیده اند که زائرین حرمین شریفین را به اسم اسلام از دخالت در سیاست و حتی از شعار علیه اسرائیل و امریکا منع می کنند.
در روز ۱۷ مهر ماه سال ۱۳۶۰ مطابق با عید سعید قربان با حضور امام خمینی و جمع زیادی از مسئولین عالی رتبه، علما و شخصیت های سیاسی و فرهنگی و نظامی و مردم و خانواده های شهدا، مراسم تنفیذ حکم سومین رئیس جمهوری اسلامی ایران برگزار گردید.
در زیارت های مخصوصه حضرت اباعبدالله مثل اربعین، عرفه، عاشورا، اول رجب، نیمه رجب، نیمه شعبان در بعضی از این زیارت ها جمعیت زیادی شرکت می کنند و اصلاً نمی شود گفت چقدر جمعیت حضور دارد. از بصره، شام و تمام اطراف و اکناف عراق می آیند. امام هم برای این زیارت های مخصوصه به کربلا می رفت و حتماً روزی دو مرتبه هم به حرم مشرف می شد آن هم با آن جمعیت و معمولاً کسی که همراه امام به حرم می رفت ـ هم در نجف و هم در کربلا ـ آقای فرقانی یا آقای قرهی بود و البته بیشتر اوقات آقای فرقانی با امام می رفت و گوشه ای می نشست تا وقتی که امام زیارتش را تمام کند و نمازش را بخواند بعد دوباره با هم از حرم خارج می شدند. اگر عده ای می خواستند دنبال امام بروند، امام مخالفت می کردند؛ حتی می ایستادند تا آن ها برگردند، بعد می رفت. ایام عاشورا امام تا هفتم نجف بود و هر روز قبل از ظهر زیارت عاشورا می خواند. بعد یک ساعت و پنج شش دقیقه در حرم حضرت امیر(ع) بالای سر می نشست و بعد نماز می خواند و به منزل باز می گشت. بعد از هفتم به کربلا می رفت. کربلا که بود در حرم حضرت اباعبدالله زیارت عاشورا می خواند. عصر سیزدهم از کربلا حرکت می کرد و به نجف می آمد. این روش امام در زیارت بود و هیچ زیارتی از او ترک نمی شد.
اواخر ماه مبارک رمضان چند نفر از صاحب منصبان عراق خدمت امام رسیده، گفتند: ما در برابر دولت ایران تعهداتی داریم که بر اساس آنها نمی توانیم به شما اجازه فعالیت سیاسی بدهیم. امام فرمودند: شما در برابر دولت ایران تعهداتی دارید من هم در برابر ملت ایران تعهد دارم که نمی توانم دست از فعالیت سیاسی بردارم. اگر ممانعت کنید و نگذارید در اینجا کارم را انجام دهم از عراق خواهم رفت. خیال نکنید من به نجف و کربلا چسبیده ام، خیر، خمینی هر جا برود آنجا را کربلا و نجف می کند
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.