سخنرانی
زمان: 19 اردیبهشت 1358 / 12 جمادی الثانی 1399
مکان: قم
موضوع: ستمگریها و نابسامانیهای دوران پهلوی
حضار: نمایندگان ایلات زراسوند بختیاری در چهارمحال و خوزستان ـ پرسنل پادگانهای فارس
بسم الله الرحمن الرحیم
غارت ذخایر و سرمایه های ملت
این برکت اسلام است که ما ـ همه ـ را دور هم جمع کرده است. درجه دار و افسر و سرباز و بختیاری و اهل علم ـ همه ـ در مدرسه جمع شده اند. دستها که در طول قریب سیصد سال ـ از آن وقتی که خارجیها راه پیدا کردند به شرق ـ دستهایشان و دسته هایشان به کار افتاد که قشرهای مملکت ما را ـ بلکه شرق را ـ از هم جدا کنند. مملکتهای اسلامی را از هم جدا کردند، در رأس هر یک یکی از نوکرهای خودشان را گذاشتند که نگذارند ملتها توجهی به مسائل خودشان بکنند.
ما شاهد مسائلی هستیم؛ و شاهد پنجاه و چند سال ـ البته اگر شما آن زمان را یادتان نیست؛ شاید در بین شما بعضیهایتان یادتان باشد، ولی من یادم هست ـ ما شاهد این مأموریتهایی که به این خانواده دادند، بودیم؛ که از اوّلی که رضاخان آمد به ایران ـ و به توطئۀ انگلستان او آمد ـ و بعد هم که رفت، رادیو دهلی ـ که آن وقتها دست انگلیسها بود ـ اعلام کرد که ما رضاخان را آوردیم، و چون به ما خیانت کرد او را بردیم! آن روزی که رضاخان رفت، رادیو دهلی اعلان کرد، که همین معنایی را که ما او را آوردیم، لکن خیانت کرد و چون خیانت کرد ـ از این جهت ـ او را بردیم. او را بردند؛ لکن چمدانهای جواهرات ایران را، که در آن چند روزی که دید باید برود جمع کرد و در چمدانها بست،
اینها را بردند در آن کشتی که برایش مهیا کرده بودند که برود. در آن کشتی گذاشتند، و بین راه، آنطوری که یکی از صاحب منصبهایی که همراه بوده است نقل کرده بود برای یکی از علما، و او برای من نقل کرد، گفته بود که آن چمدانها را با رضاشاه در کشتی گذاشتند و راه انداختند. وسط دریا یک کشتی دیگری که مخصوص حمل دوابّ بود، مخصوص حمل حیوانات بود، آوردند متصل کردند به این کشتی، و به رضاخان گفتند بیا اینجا! رفت آنجا ـ البته مخصوص حمل دوابّ بود، و خوب هم حمل کردند! ـ گفته بود که چمدانها؟! گفته بودند که بعد می آید! خودش را بردند به آن جزیره، و چمدانهای این ملت را و ذخایر این ملت را انگلیسها بردند. عین همین مطلب در زمان ما ـ یعنی آن هم زمان ما بود، لکن در این زمان که همه تان یادتان هست ـ این تحقق پیدا کرد؛ که اینها وقتی که مأیوس شدند از اینکه دیگر نمی توانند مستقر باشند در اینجا، پولهای این ملت را از بانکهای اینجا ـ مبالغی بسیار هنگفت، حیرت انگیز ـ هر یک از اینها قرض کردند، و همان جواهرات و چیزهایی که باید ببرند ـ آنقدری که می توانستند ـ از اینجا بردند، و بانکهای خارجی، مثل بانک سوئیس و مثل امریکا و دیگر بانکها [انباشتند] از ذخایر ما و از پولهای ما، به اسم اینها یا به اسم خود او، که بیشتر از همه، و یا به اسم اتباع و عشیرۀ او در آن بانکها هست. و همه مال ملت است. اینها ملت را غارت کردند و رفتند.
بزرگترین خیانتها
رفته اند، و بدتر ـ چیزی که ـ خیانتی که اینها کردند، و به تعلیم اجانب کردند، این بود که ماها را از هم جدا کردند. روحانیت را از دانشگاه جدا کردند. دانشگاه را در نظر روحانیت یک مبدأ فساد، مبدأ کارهای زشت قلمداد کردند. روحانیت را در پیش آنها درباری و عقب افتاده و اینها، قلمداد کردند. ملت را پیش آنها به غیر آنطوری که هست معرفی کردند. ایجاد دشمنی کردند بین برادرها. یعنی دشمنی ایجاد کردند ـ تا آنقدری که می توانستند ـ مابین روحانیون و فرهنگی و دانشگاهی و اینها، و دشمنی مابین ارتشیها و ملت. ملت از ارتش می ترسید، ارتش با ملت یک جور دیگری خیال می کرد باید رفتار
کند. این بزرگتر خیانتی بود که به ملت ما و به اسلام کردند.
گردهماییها در سایۀ قدرت اسلام
این قدرت اسلام است، و الآن قدرت تعلیمات اسلامی است ... که من معمم را و این آقایان اهل علم را، با شما سربازها و درجه دارها و افسرها، و با این عشایر، در مدرسۀ فیضیه جمع کرده است؛ آن مدرسۀ فیضیه ای که در زمان طاغوت به غارت رفت و درش را بستند، که تا این آخر هم درش بسته بود. این قدرت ایمان و تعلیمات اسلام است که برادرها را که هم را گم کرده بودند ـ یا اگر هم را توجه داشتند، به صورت دشمنی و اجنبی به هم نگاه می کردند ـ و حالا مثل برادرها پیش هم نشسته اند و درد دل هم، به هم می گویند. شما درد دلتان را می گویید، که پادگانها به صورت یک محبس بود، و به ما حتی اجازۀ نماز جماعت نمی دادند ـ که یکی از آقایان خواند این را.
ستمگریهای دوران پهلوی
این آقایان هم که آنجا نشسته اند و از عشایرند ـ آنها هم ـ در زمانی که اینها قدرت پیدا کردند، آنها هم محرومیتهایی داشتند، و محرومیت بسیار؛ لکن آنها گمان می کنند که فقط محرومیت مال خود آنها بود و جاهای دیگر، خیر، آباد بود. ما با هر طایفه ای که مواجه شدیم در این مدت، همین مطلبی که این آقا الآن گفت ـ که ما هیچ در آنجا نداریم، در آن زمان آزادی به هیچ وجه نداشتیم و در آن زمان هیچ یک از مآثر تمدن را نداشتیم ـ هر طایفه ای که می آیند پیش ما، همین مطلب را می گویند؛ و همه هم درست می گویند. منتها شما چون اطلاع دارید از بختیاری و ایل بختیاری، و وضع ایل بختیاری و آن چیزها و آن نابسامانیهایی که آنجا هست، به عینه می بینید؛ و بلوچ هم اطلاع دارد از بلوچ؛ کردستان هم اطلاع از کردستان دارد؛ آقایان هم از داخل پادگانهای خودشان اطلاع دارند؛ ما هم از مدارس خودمان اطلاع داریم. هر کدام ما از آن محلی که بودیم و به وجدان، احساس و لمس کردیم اطلاع داریم؛ باقی اش را شنیدیم. اما دیدن غیر از شنیدن است. لمس کردن غیر از این است که ما ادراک کنیم که کجا چه می شود. شما در
بین خودتان لمس کردید که چه گرفتاریها داشتید؛ که بزرگترین گرفتاری، اینکه اجانب بیایند در اینجا، مستشارهای اجانب بیایند در اینجا، به ما حکومت بکنند! برای یک ارتش، که باید مستقل باشد، باید زیر بار هیچ کس نباشد، این خیلی گران است که اجنبی بیاید، چند نفر اجنبی از خارج بیایند، و مسلط بر آنها بشوند و حاکم و حکمفرما باشند. و این بزرگتر [اهانتی] است که سنگین است بر دوش درجه داران و افسران ما؛ و این کار را آنها کردند.
برای ما هم همه جور تحمیلی کرده اند اینها. مساجد ما، مدارس ما، حوزه های علمی ما، تمام اینها، تحت نفوذ اینها بود، و اینها نمی گذاشتند که ما به کار خودمان ادامه بدهیم. من در همین مدرسۀ فیضیه ـ که حوزه ای آن وقت داشتم ... ـ یک روز آمدم دیدم یک نفر هست! گفتم که چه شده؟ گفت همۀ این طلبه ها قبل از آفتاب از ترس پاسبانها فرار کرده اند توی باغات. صبح که می شد قبل از آفتاب، این طلبه های اهل علم باید فرار کنند بروند در باغات؛ و شب برگردند توی حجره هایشان! آخر شب برگردند توی حجره هایشان. شما نمی دانید که به ما چه گذشت در این زمانها. ما نمی توانیم [همۀ آن را بیان کنیم].
من در مدرسۀ «دارالشفا» حجره داشتم. رفقای ما یک عده ای بودند خوب، آنجا مجتمع می شدند و می نشستند و درد دل می کردند. چند روز که این اجتماع بود یک شخصی آمد ـ که خدا از او بگذرد ـ آمد نشست آنجا و گفت که خوب است که اینجا اجتماع نکنید؛ که ... با ملایمت گفت. رفقا هم با شوخی با او صحبت کردند و رفت. فردا یک نفر کارآگاه آمد ایستاد دم در، گفت که آقایان اینجا نباید باشند، اگر باشند چه خواهد شد. که از فردا ... چند نفر جمعیت، هفت ـ هشت نفر بود؛ اجتماعی نبود، ما نتوانستیم این پنج ـ شش نفر، هفت ـ هشت نفری که بودیم در مدرسۀ دارالشفا، در آن حجره بمانیم. صبح که می شد، یواش می رفتیم در منزل یکی از آقایان آنجا ـ یا مثلاً دورۀ
آنجا ـ مجتمع می شدیم و با هم درد دل می کردیم.
به همه بد گذشت و سخت گذشت، نه به شما رفقای بختیاری. شما حال خودتان را دیده اید، ما هم حال خودمان را دیده ایم. اهل هر محلی هم حال خودشان را دیده است، و گمان می کند که خیر، همۀ مسائل این بوده است که من دیده ام؛ دیگران این جور نبوده اند. همه بد دیده اند، همه در حبس بوده اند، همه در زجر بوده اند.
تحولی حماسی و روحانی
و خدا خواست که با قدرت الهی این تحول پیدا بشود؛ تحول معجزه آسا. یک تحولی پیدا بشود که ما با هم برادروار اینجا جمع بشویم و درد دل کنیم. یک تحولی پیدا بشود که زن و مرد و بچه و بزرگ در مقابل توپ و تانک بایستند و بگویند دیگر مسلسل اثر ندارد! مسلسل می کشتشان؛ لکن قدرت روحی اینطور شده بود که مشتشان را گره می کردند می گفتند اثر ندارد.
این تحول روحی که خدای تبارک و تعالی نصیب ملت ما کرد، و این تحول برای شما آقایان هم حاصل شد که متصل شدید به ملت، این تحول روحی از جانب خدا بود. خدا بود که ما را با هم دوست کرد، مجتمع کرد، و قلبهای ما را جوری کرد که دیگر نترسیم از آن هیاهو، و نتوانند آنها به ما دیگر تحمیل کنند. این نعمت بزرگی که الآن برای ما حاصل شده است؛ و به طور معجزه حاصل شده است؛ یعنی تمام حساب حسابگرها غلط درآمد. همۀ حسابگرها این جور حساب می کردند که یک قدرت بزرگ، و چند قدرت بزرگتر دنبال او، نمی شود که این به هم بخورد. این یک مطلبی بود که همۀ عالم روی حسابهایشان این جور بود. حسابهای مادیگری اینطور بود. آنها از ارادۀ خدا بیخبر بودند؛ که ارادۀ خدا طوری می کند که یک ملت ضعیفی که هیچ دستش نیست قیام می کند، فریاد می کند و الله اکبر می گوید، کم کم قشرها به او متصل می شوند، رودخانه های عظیم [پیوسته] به آن متصل می شود، ارتش به آن متصل می شود ـ عرض بکنم ـ ژاندارمری به آن متصل می شود، شهربانی به آن متصل می شود. یک اجتماع مرکب از
این [قشر] هایی که با هم همه بد بودند، همه با هم خوب شدند؛ و ارتش برای ملت، ملت برای ارتش، و همه برای اسلام. این کاری بود که خدا کرد؛ معجزه ای بود که خدای تبارک و تعالی انجام داد. و ما باید این معجزه را حفظش کنیم، این وحدت کلمه را حفظ کنیم.
احتیاج سازندگی به فرصت
شما غصه نخورید که تا حالا کار برای شماها نشده است؛ کار برای ما هم نشده است تا حالا، کار برای اینها هم تا حالا نشده است. می شود ان شاءالله ؛ یک قدری صبر کنید شماها. آنقدری که الآن شما مطلع هستید، پنجاه و چند سال به زیر این چکمه ها صبر کردید، همه جور فشاری [دیدید]. من می دانم به شما ایلات چه فشاری آمد؛ من زیاد بی رابطه نیستم با ایلات. می دانم چه فشارهایی آمده بر شما، لکن پنجاه و چند سال به این مصیبتها صبر کردید؛ حالا بعد از انقلاب است. بعد انقلاب نابسامانی است، مشوّش بودن اوضاع است. این بی انصافها همه چیز ما را به هم زدند و رفتند. اقتصاد ما به هم خورده است... دولت می خواهد، که به همه جا برسد و همراهی کند و آباد کند؛ لکن فرصت لازم دارد. الآن هم این ریشه های گندیدۀ اینها این فرصت را نمی گذارند به دست دولت بیفتد. هر روز یک جایی، یک مفسده می کنند؛ هر روز یک جایی یک بساطی درست می کنند که نگذارند کشاورزی بشود، نگذارند کارخانه ها راه بیفتد، نگذارند مدارس راه بیفتد. اینها بتدریج باید بشود، و شما دعا کنید که ان شاءالله آرامش پیدا بشود، و جمهوری اسلام، به آنطوری که ماها می خواهیم، به آنطوری که خدای تبارک و تعالی فرموده است، آنطور پیاده بشود، همۀ اقشار برایشان خوب خواهد شد؛ سعادت دنیا و آخرت همه است.
من از خدای تبارک و تعالی سعادت و سلامت و عزت همۀ شما را، شما افسرها، شما درجه دارها و سربازهای اسلام، که همۀ ما با هم الآن سرباز هستیم و سرباز اسلام هستیم، سعادت همۀ شما را از خدای تبارک و تعالی مسئلت می کنم.