یک خاطره، هزار پند
یکی از افرادی که در دفتر حضرت امام خدمت میکرد، نقل میکند: تابلوی نقاشی را برای حضرت امام به دفتر آوردند. گفته میشد این تابلو نقاشی منسوب به چهره نوجوانی پیغمبر بزرگوار اسلام است. تابلو مدتی در دفتر ماند و تردید داشتم که آنرا خدمت امام ببرم. زیرا بعضی عکسهای نقاشی شده از پیامبر (ص) و حضرت امیر (ع) به دلیل نامربوط بودنشان مورد توجه بزرگانی مانند حضرت امام واقع نمیشد. سرانجام تصمیم گرفتم که تابلو را خدمت ایشان ببرم. در حضور امام متوجه شدم که ایشان به تابلو خیره شدهاند. عرض کردم این نقاشی معروفی است که منسوب به پیامبر اکرم (ص) در دوران نوجوانی است. ایشان فرمودند: بگذارید اینجا. و قسمت بالای اتاقشان را نشان دادند. مدتی گذشت و دیگر اطلاعی از تابلو نداشتم. تا اینکه امام دچار بیماری قلبی شدند و از بیمارستان که مرخص شدند به خانه منتقل شدند و به اتاق کار تشریف نیاوردند. روزی برای انجام کارها به اتاق اصلی و محل زندگی امام رفتم. اولین چیزی که در آن اتاق توجه مرا جلب کرد، تابلوی اشاره شده بود که امام آنرا درست روبروی تختی که روی آن مینشستند قرار داده بودند. این عکس تا سالها، حتی تا آخر حیات حضرت امام همان جا باقی ماند. گفته میشد که حضرت امام تحت تاثیر این نقاشی، غزل معروف «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم...» را سرودهاند.
ناگهان زنگ در به صدا درآمد و آقای لیتل در را باز کرد.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 218صفحه 5