مجله نوجوان 125 صفحه 28

محسن وطنی هزار نکتۀ باریکتر ز مو اینجاست حضرت علی علیه السّلام مشغول نماز بود که فقیری از در مسجد داخل شد و طلب کمک کرد. حضرت همینطور که در حال رکوع بودند، انگشتری خویش را به فقیر بخشیدند و در همان حال جبرائیل نازل شد و آیه‏ای برای پیامبرآورد که درآن به این عمل پسندیدۀ مولای متقیان اشاره شده بود. بسیاری از بزرگان شهر به مقام علی رشک بردند و در دلشان طمع این افتاد که آیه‏ای نیز دربارۀ آنان نازل شود. پس بارها و بارها در حالیکه غرق در نماز بودند به فقیران چیزهایی گرانبها بخشیدند امّا هیچگاه این عملشان مورد رضایت خداوند متعال واقع نشد چرا که آنان به خاطر رضای خدا این کار را نمی‏کردند و تنها مقصودشان کسب مقام و وجهه در بین مردمان دیگر بود، غافل از اینکه خداوند بر نیّت بندگانش آگاه است. راجع به سادگی زندگی و ساده زیستی امام حکایتهای بسیاری شنیده‏اید و شاید بیش ازدویست خاطره دربارۀ سادگی و ساده زیستی امام تا به حال در همین مجلّۀ دوست به چاپ رسیده باشد. حالا می‏خواهم نکتۀ مهمّی را دربارۀ همین ساده زیستی امام به شما بگویم. نکته‏ای که اگر هوشمندانه به آن توجه نکنید ممکن است دچار انحراف عجیب و غریبی شوید و هیچگاه به مقصودی که مدّ نظر امام خمینی بود، نرسید. این نکتۀ مهم این است که بدانیم این ساده زیستی به خودی خود، یعنی بدون اینکه در راستای هدف بالاتری قرار بگیرد، دارای ارزش نیست و هیچ اعتباری ندارد. این ساده زیستی به عنوان یک نشانه دارای اهمّیت است. یعنی این ساده زیستی بیانگر و نشانگر یک گنج با عظمت است که در اصل، ارزش اصلی متعلّق به آن گنجینه است و این اشاره تنها از این جهت که ما را به آن گنجینه راهنمایی می‏کند دارای ارزش و اعتبار است. *** حالا برای رسیدن به آن گنجینه باید بدانیم و بفهمیم که حضرت امام برای چه اینقدر بر موضوع ساده زیستی تأکید داشتند و تعلّق به مادّیات را از کدام جهت باعث بسیاری از بدبختیها و ناکامیهای بشر می‏دانستند. حضرت امام کمال بشر را رسیدن به خدا می‏دانستند و جز کسب رضای خدا هدف دیگری را در زندگی نمی‏جستند. تعلّق به مادیات و دلبستگی به دنیا بیش از هر چیز می‏تواند مانع رسیدن به این هدف متعالی شود، از این جهت حضرت امام تعلّق به دنیا را از دل خویش می‏زدودند تا مبادا در راه رسیدن به معشوق و کسب رضای او لحظه‏ای غافل شوند و در این ساده زیستی، نظر و تأیید احدی به جز خداوند متعال در پیش چشم ایشان نمی‏آمد.