مجله کودک 437 صفحه 40

حنانه: «سلام، در ادامه همون سیاست هوای هم رو داشتن خانم­ها که می-گفتین میشه یه کم گوشت و لوبیا و لیمو عمانی و سبزی قرمه و بقیه چیزهای دیگه رو بهم قرض بدین؟» حنانه: «آدم جرات نمی­کنه بره و از همسایه­اش یه ذره چیز قرض بگیره. دوباره ناهید خانم این­قدر اصرار کرد که بیاید و کمک کند. فکر می­کنه من بلد نیستم. حالا با این چیزهایی که ازش گرفتم همچنین غذایی بپزم که عطرش تمام ساختمان رو ور داره. بعد از دو سه ساعت بوی غذای سوخته تقریبا تمام ساختمان را برداشته بود. بدتر از بویش، شکلش بود که شکل همه چیز شده بود الا... حنانه: «این دیگه چیه؟ چرا این­قدر شفته شُله شده؟» حالا وقت غصه خوردن بود. حنانه: «خیلی بد شد. آبروم پیش ناهید خانم هم رفت. یعنی من، حنانه، دختر بابام، باید از یه غذا پختن شکست بخورم. بابام می­گفت ها که هر جنگی رو نباید ساده گرفت... اوه اوه، صدای زنگ، بابام هم آمد.» حنانه: «سلام باباجون، می­خواستم امشب براتون قرمه سبزی...» بابا: «قرمه سبزی؟ قرمه سبزی؟ به به، به به، میگم چه بوی خوبی داره میاد. در رو باز کن که دیگه صبر ندارم. حنانه: «بابا لطفا یه دقیقه صبر کنین ببینین چی میگم.» بابا: «صبر برای چی؟ دیگه چی می­خوای بگی؟ احتیاجی به حرف زدن نیست. در عمل کاری کردی کارستان. خودش... از صد تا حرف و سخن کارآمدتره. قرمه سبزی؟ چطور به فکرت رسید این کار رو بکنی؟ یعنی این­قدر بزرگ شدی که ماشاالله از پس این کارها برمیایی؟ شما بچه­ها چه زود بزرگ می­شید. بریم بالا سروقت جناب قرمه سبزی که دیگه صبرم نیست...» حنانه: «یه ذره صبر کنین ببینین آخه چی میگم.» بابا: «حرف­هامونو موقع تناول دست پخت جنابعالی می­زنیم. به به، بوشو از این­جا حس می­کنم...» نخیر. هر کاری کردم به بابایم بگویم بوی غذا مال ما نیست نشد که نشد. اصلا مجال نداد من حرف بزنم... ادامه دارد. گربه صورت چینی نوعی گربه قرمز مو بلند، ظاهری شبیه سگ چینی دارد که به گربه صورت چینی معروف است. این گربه بسیار آرام است.