مجله کودک 27 صفحه 44

کم­کم «میزد» به صورت«میز» و «پان»به صورت «بان» در زبان فارسی به جا ماند و امروزه به آن«میزبان»می­گوییم. هفت­سین در زمان ساسانیان، ظرفهای زیبا وگرانبهایی از کشور چین وارد ایران شد که به آنها «چینی» یا «سینی» می­گفتند. بعدها به ظروفی که از فلز بود «سینی» و به آنها که از «کائولین» ساخته شده بود، چینی گفته می­شد. در آن زمان برای زیباتر شدن سفره نوروزی همه چیز را در این ظرفهای سینی قرار می­دادند و به آن هفت­سینی یا هفت قاب می­گفتند. همین هفت سینی کم­کم تبدیل به هفت سین شد، و اما ببینیم در این هفت سینی چه می­گذاشتند.آنچه در سفرۀ نوروزی قرار می­دادند عبارت بود از: سبزه،آتشدان، کوزۀ آب، نان، شمعدان، شیر، تخم­مرغ، آینه، سمنو، سنجد، ماهی، سیب و سکه. سبزه ایرانیان رویاندن و سبز کردن دانه را موجب برکت و فراوانی محصول در سال نو می­دانستند. علاوه بر آن رنگ­سبز، رنگ ملی و مذهبی ایرانیان و زینت­بخش سفره نوروزی بود. همچنین هفت نوع دانه را در هفت ظرف گوناگون سبز می­کردند و اعتقاد داشتند هر دانه­ای که بهتر بروید و بهتر رشد کند،آن دانه در آن سال پربارتر خواهد بود.این هفت دانه با توجه به منطقه­ای که مراسم درآن اجرا می­شد، عبارت بود از: گندم، جو،برنج، لوبیا، عدس، ارزن، باقلا، نخود و کنجد؛ ولی بیشتر مردم سه نوع دانه سبز می­کردند؛ دانه­های جو،گندم و ارزن. آتشدان آتشدان را در سفرۀ نوروزی می­گذاشتند و در آن چوب واسپند و دانه­های خوشبو می­ریختند تا نشانه­ای از پاکی و گرما باشد. کوزۀ آب کوزۀ آب را حتماً باید دختران نوجوان از زیر آسیابها پر می­کردند. گاه بر گردن کوزه مهره­های رنگی یا جواهرهای گران­قیمت می­آویختند؛ چون آب را نشانۀ رویش و زندگی می­دانستند. شاید کوزه­هایی که امروزه بر آنها انواع دانه­ها را سبز می­کنند؛ نشانه­ای از همان کوزه­های آب باشد.