مجله کودک 70 صفحه 6

فرودگاه مهرآباد از همیشه شلوغ­تر شده بود.انگار تمام ایران آن روز صبح به فرودگاه آمده بودند. هر کس چیزی می­گفت و سؤوالی می­پرسید: «ممکن است مزدوران حکومت،امروز هم نگذارند هواپیما به زمین بنشیند.» «آیا باز هم تاریخ ورود امام تغییر می­کند؟» تمام نفس­ها در سینه­ها حبس شده بود نگاهی نبود که به آسمان دوخته نشده باشد.»عقربه­های ساعت کمی از نُه صبح گذشته بود.عاقبت صدای غُرش هواپیما آسمان مه­آلود تهران را شکافت و خورشید آهسته آهسته از پشت ابرها سرک کشید مردم چشم به راه با دیدن هواپیما جان دوباره­ای گرفتند.وبا تکبیر وصلوات وبا توزیع گل وشیرینی،آمدن مسافر از جان عزیزترشان را به یکدیگر تبریک گفتند.این روزها از آن روز پرشکوه است به مناسبت فرارسیدن دوازدهم بهمن و سالروز ورود فراموش نشدنی امام خمینی به ایران،به فرودگاهمهرآباد رفتیم و پای صحبت تعدادی از کارکنان شرکت هواپیمایی که آن روز همراه با سایر مردم به استقبال امام آمده بودند،نشستیم. آقای «بهرام طارمی» یکی از کارکنان فنّی بخش مخابرات هواپیمایی است.او می­گوید: «من از ابتدای سال 57 در فرودگاه مشغول به کارشدم،امّا چندماه بعدهمراه تعداد دیگری از همکارانم در اعتراض به حکومت ظالم شاه اعتصاب کردم و دست از کارکشیدم.ولی آن روز من هم به خاطر ورود امام،به فرودگاه که در حقیقت محل کارم نیز محسوب می­شد،آمده بودم!» از آقای طارمی می­پرسم: «یعنی آن روز اولین روزی بود که شما بعد از اعتصاب به فرودگاه می­آمدید؟» آقای طارمی می­گوید: «نه،چون قرار بود امام چند روز قبل از دوازدهم بهمن به ایران بیاین،در آن روزها هم به فرودگاه رفته بودم.امّا به دستور «بختیار» آخرین نخست وزیرشاه،نظامیان رودگاه،را محاصره کرده بودند و به همین خاطر ورود امام به کشور ممکن نشد.» وقتی مردم شنیدند «بختیار» از ورود هواپیمای امام به ایران جلوگیری کرده است.چه کار کردند؟ بازهم مردم مثل روزهای قبل به خیابانها ریختند وپرشورتر از گذشته بر علیه شاه و بختیار شعار دادند. اتفاقاً یکی از شعارهایی که یک روز قبل از ورود امام بر سر زبانها افتاده بود این بود: «وای به حال بختیار،اگر امام فردا نیاد» عاقبت هم همین اعتراضات و تظاهرات یکپارچه باعث شدتابعدازپیوستن اکثرارتشیان و نظامیان به جمع مردم،زمینۀ ورود امام.در روز دوازدهم بهمن به ایران فراهم شود.