مجله کودک 98 صفحه 30

سفر دوست سفر به دیار ترکمنها از همان دور، ریشسفید عشایر ترکمن که به او «یاشول» میگویند، صمیمانه به هر تازهواردی، سرزده یا دعوت شده؛ خوشآمد میگوید. سپس با مهماننوازی او را به یک «اوی» که چادر گرد و نمدپوش است دعوت میکند. او رئیس چند «اوی» است که به مجموعه چادرهای اوی، «اوبه» میگویند. اوبههایی که به فاصله یک تا چند کیلومتر از یکدیگر قرار دارند، طایفه کوچکی از ترکمنان را تشکیل میدهند که گاهی تا صد خانوار را دربر میگیرد. پس از ورود به اوی، بلافاصله یک قوری بزرگ چای و یک کاسه چایخوری برای مهمان آورده میشود. ترکمنها به جای نشستن، همواره لم میدهند و برای میهمان تازه وارد پشتی یا بالشی فراهم میکنند. جنوب شرقی دریای مازندران محل زندگی ترکمنهاست. از حوالی رود گرگان تا مرز ایران و جمهوریهای شوروی سابق، دو ایل بزرگ ترکمن به نامهای «یموت» و «گوکلان» زندگی میکنند. ترکمنها به ندرت سوگند یاد میکنند و از مهمترین ویژگیهای آنها استفاده از اسب و تفنگ است. زنان ترکمن، اگر هوا سرد باشد، به پشمریسی، قالیبافی و سوزندوزی مشغول میشوند. هنگام گرمای هوا نیز دوشبدوش مردان ترکمن، کمک آنها هستند. آشنایی با لهجه مازندرانی و ترکی و زبان فارسی به دلیل زندگی چندهزار ساله در این نواحی برای آنان کاری عادی است.