می گویم: «دیروز تلویزیون کارتون شاهزاده و گذا را گذاشته بود، دیدی؟»
سرش را به طرف بالا تکان می دهد. خط های زیر گردنش را می بینم سیاه است. می پرسم: «چرا تلویزیون ندارید؟» باز سرش را همان جوری تکان می دهد. حالا بیشتر دلم می خواهد جای خودم را با او عوض کنم. برس و قوطی واکس را بر می دارم یک جفت دمپایی کهنه را که جلویش گذاشته. نزدیک خودم می کنم و داد می زنم: «واکسی ...»
صدایم توی پیاده رو می پیچد. یکدفعه از جا می پرد. من هم انگشتم را به طرف او می گیرم و چشم هایم را گشاد می کنم. مثل او و می خندم. حالا او هم می خندد، مثل من.
دماغش را بالا می کشد و با استین چرک عرق پیشانی اش را پاک می کند.
قوطی سیاه را باز می کنم. واکس توی آفتاب نرم شده. انگشتم را توی آن فرو می برم. چه کیفی دارد! مثل آن موقع که انگشتم را توی کاسه
تلاش و باز هم تلاش! برادران رایت در یک فاصله زمانی 6 ساله. بارها و بارها هواپیماهای اختراعی خود را به پرواز در آورند. سقوط کردند و باز دوباره ... مشکل مهم کنترل پرواز بود. ارویل رایت اولین کنترل کننده پرواز در جهان بود.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 128صفحه 17