مجله کودک 196 صفحه 18

قصّه­های قهرمانی سردار سیستان قسمت اوّل محمدعلی دهقانی مقدّمه یعقوب، از خانواده­ای فقیر و تهیدست بود. پدرش دکّان رویگری داشت و با کار و زحمت زیاد و عرث ریختن، خانوادۀ پر جمعیت خود را اداره می­کرد. یعقوب و سه برادرش: «عمرو»*، «طاهر» و «علی» هم از کودکی وارد شغل پدر شدند و در دکّان کوچک و سادۀ او کار می­کردند تا کمک پدر باشند. زادگاه یعقوب، یکی از روستاهای سیستان به نام «قَرنین» بود. تازه به سنّ نوجوانی رسیده بود که پدرش به شهر «زَرَنج»، که در آن روزگار مرکز ولایت سیستان بود، کوچ کرد و خانوادۀ یعقوب در زَرنج ساکن شدند. کمی بعد یعقوب با دکّان رویگری و کار پدرش خداحافظی کرد و وارد دستۀ «عیّاران» شد. عیاران، عدّه­ای از جوانان سیستانی بودند، که اخلاق و مقرّرات عجیب و مخصوصی در بین خودشان داشتند. از مهمّ­ترین صفات آنها؛ جوانمردی، پهلوانی، مردم دوستی و حمایت از آدمهای فقیر و تهیدست، بخشندگی و دست و دلبازی زیادشان بود. آنها هیچ­وقت پولی را برای فردا پس­انداز نمی­کردند و هر چه به دست می­آوردند، بین خودشان قسمت می­کردند و می­خوردند یا می­بخشیدند. بسیار رفیق­باز و دوست­واز بودند. یکی از رسم­ها و عادت­های جاری در زندگی­شان این بود که از افراد ثروتمند و سرمایه­دار، که بدون کار و زحمتی درآمدهای بسیار زیادی را کسب کرده بودند، مال و ثروت و دارایی­شان را می­گرفتند و بین مردم فقیر و بی­نوا قسمت می­کردند. البته در این راه، هرجا که لازم بود، از زور و تهدید و ترساندن هم استفاده می­کردند. حکایت کوتاه زیر، مربوط به روزهای اوّل جوانی یعقوب است؛ که تازه وارد دستۀ عَیاران شده بود. ایران- سیستان- 1150 سال پیش در شهر زَرنج، مردی تاجر زندگی می­کرد که بسیار ثروتمند بود و مال و سرمایۀ بی­حساب داشت. نام این مردم در بین مردم، به «پسرِ فَرقَد» معروف بود و بر روی هم رفته آدم بدی هم نبود که اگر کسی از او درخواست کمک می­کرد، او را بی­جواب نمی­گذاشت. یک روز که یعقوب در جمع دوستانش نشسته بود، یکدفعه فکری کرد و رو به دوستان خود گفت: «رُفقا! من می­خواهم از اسب لیتوانی لیتوانی، جمهوری تازه استقلال یافته شوروی سابق است. اسب لیتوانی یکی از مشهورترین اسب­ها در منطقه شرق اروپا و حتی شمال اروپا است. متخصصان، سه نوع اسب لیتوانی را تشخیص داده­اند. اسب لیتوانی برای کار سنگین