علی جعفری کلاس دوم ابتدایی عقیده دارد که تنبیه اصلا کار خوبی نیست. علی میگوید همین که کسی تشویق نشود، یعنی که یک جوره تنبیه شده است و دیگر نیازی نیست که کسی او را تنبیه کند.
جعفر عیدی کلاس سوم است و میگوید:
«چرا بزرگترها همیشه بیشتر از اینکه تشویق کنند تنبیه میکنند؟.»
میگویم خب شاید بچّههـا کارهای بد را بیشتر از کارهای خوب انجام میدهند وبه همین دلیل بیشتر ازاین که تشویق شوند،تنبیه میشوند.
جعفر می گوید: «نه آقا، بزرگترها برای تنبیه پول خرج نمیکنند؛ برای همین تا ما اشتباه میکنیـم مـا را تنبیه میکنند،امّا وقتی میخواهند برای ما جایزه بخرند،
چون پول
ندارند گاهی
یک سال طول می کشد تا به قولشان عمل کنند.
از معلّم مدرسه می پرسم :« شما بیشتر از تشویق استفاده میکنید
یا تنبیه؟» آقا معّلم جواب میدهد:
«معلمها وقتی بچهها را تنبیه میکنند که مجبور باشند،
یعنی اوّل با بچّهها حرف
میزنند، بعد به وسیله دادن نمره سعی میکنند آنها را به درس خواندن تشویق کنند و بعد اگر دانش آموز حرف معلّم خود را گوش ندهد، آن وقت معلّم چارهای جز تنبیه ندارد.»
پدر یکی از اولیاء که برای پرسیدن وضع درسی پسرش به مدرسه آمده، میگوید:
«بچّهها باید بدانند که اگر بزرگترها آنان را تنبیه میکنند، برای این است که آنها را دوست دارند و نـمیخواهنـد بچّهها با بازیگوشی آیندۀ خودشان را خراب کنند؛ پس بچّهها نباید از تنبیه بزرگترها ناراحت شوند، بلکه باید از تنبیه درس بگیرند و کار خود را تکرار نکنند.»
مدیر مدرسه درآخر می گوید:
«تنبیه،بعضی وقتها لازم است؛ مثلاً خـوب است که پدر و مادرها بچّههایی را که مشقهایشان را ننوشته اند، از دیدن تلویـزیون یا بـازی محروم کنند؛ امّا بزرگترها هیچ وقت نباید بچّهها را کتک بزنند، چون بچّـهها شعور دارند و بدون کتک هم حرف بزرگتـرها را میفهمند.
بقیه بچّهها حرف خاصّی ندارند امّا همگی میگویند تشویق خیلی بهتـر از تنبیه است.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 10صفحه 11