مجله کودک 479 صفحه 35

رانندگی میکرد، برایم بیشتر توضیح داد. او گفت که در آن سالها از این جور خانهها در سرتاسرِ بندر لنگه، چندتایی بیشتر نبوده. گفت که صاحبانِ این خانهها یا ناخدای کشتیهای بزرگ صید مروارید بودند، و یا آدمهایی که کارشان خرید و فروش مروارید بود. منظورش پولدارها بود. بعد... آها، قبل از اینکه صحبتش را ادامه بدهد، از توی آینه نگاهی به من انداخت و با لبخند گفت: «آدمهایی مثلِ کهور که کارشان غواصی بود، فقط یک بیغوله از خودشان داشتند.» اینکه گفتم از توی آینه- و خوب به خاطرم مانده است- از همان نکتههایی است که برای یادآوری روی یک تکه کاغذِ آبی رنگ مینویسم. من- شما را نمیدانم- اما من وقتی تویِ یک داستان به یک توصیف، شبیه همین از توی آینه برمیخورم، خیلی به آن دقت میکنم. حتماً میپرسید چرا؟ چون این توصیفها، بدونِ کلام هستند، اما به خوبی با آدم حرف میزنند. درست مثلِ مردمک چشمهای بابا که وقتی دودو میزند، یعنی اینکه میتوانم سؤال کنم. آقای خوری میتوانست توی آینه نگاه نکند، اما وقتی نگاه کرد و گفت: بیغوله، منظورش را فهمیدم؛ چون بلافاصله به یاد داستان الیور توییست افتادم... بخشی از شروع داستان کتاب را خواندید. کتاب قلب زیبای بابور با بهای 1200 تومان چاپ و منتشر شده است. ناوهای هواپیمابر، نوع دیگری از کشتی هستند که بر عرشه آن صدها هواپیما و بالگرد قرار میگیرند. این ناوهای بزرگ بیش از پنجهزار نفر خدمه دارند و مانند شهری شناور هستند. بیمارستان، دفتر پست، روزنامه و حتی زندان! از قسمتهای این شهرهای شناور است.