امام بر یک دوره کتاب وسیلة النجاة مرحوم آیت الله آسید ابوالحسن و همچنین بر کتاب عروة الوثقی حاشیه داشتند با اینکه ما به منزل ایشان زیاد رفت و آمد داشتیم، نفهمیده بودیم که امام بر این دو کتاب حاشیه دارند، و اینها از نظر خصوصیات یک کسی که بخواهد مرجع بشود، دخیل است؛ یعنی اگر کسی خواستار مرجعیت باشد، حداقل به دوستان نزدیکش می فهماند که اینچنین کتابهای فقهی را نوشته است؛ ولی امام حتی به ما هم ابراز نکرده بودند، و لذا گاهی ما مسأله ای از امام می پرسیدیم و فتوای خود امام را می خواستیم، ایشان فتوای خودشان را نقل می کردند، امام نمی فرمودند که مثلاً در حاشیۀ بر عروه یا حاشیۀ بر وسیله اینطور نوشته ام. امام همیشه به خود می نگرند که مبادا یک لحظه از خلوصشان کم شود، یک لحظه از خدای خویش دور بشوند و مبادا رفت و آمدها، اجتماعات و شخصیتهای ظاهری در او تأثیر بگذارد.
کتابپرتوی از خورشیدصفحه 26