فصل اول ویژگیهای فردی
ساده زیستی
ساده‌زیستی علما
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: کتاب فارسی

پدیدآورنده : رودسری، حسین

محل نشر : تهران

ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

زمان (شمسی) : 1394

زبان اثر : فارسی

ساده‌زیستی علما

‏... و یکی از امور مهم هم این است که روحانیون باید ساده زندگی کنند. ‏آن چیزی که‎ ‎روحانیت را پیش برده تا حالا و حفظ کرده است، این است که ساده زندگی کردند.آنهایی‎ ‎که منشأ آثار بزرگ بودند، در زندگی ساده زندگی کردند.‏ آنهایی که در بین مردم موجّه‏‎ ‎‏بودند که حرف آنها را می شنیدند، آنها ساده زندگی کردند. شاید آقایان کمی شان یادشان‏‎ ‎‏باشد، در آن وقتی که ما اوایلی که آمدیم قم، که در آنجا چه اشخاصی بودند، شخص اول‏‎ ‎‏قم در جهت زهد و تقوا مرحوم آشیخ ابوالقاسم قمی‏‎[1]‎‏، مرحوم آشیخ مهدی‏‎[2]‎‏ و عدۀ‏‎ ‎‏دیگری، و شخص نافذ آنجا و متقی، مرحوم آمیرزا سید محمد برقعی‏‎[3]‎‏ و مرحوم آمیرزا‏‎ ‎‏محمد ارباب‏‎[4]‎‏؛ همه اینها را من منزل هایشان رفتم. آن که ریاست صوری مردم را داشت و‏‎ ‎‏ریاست معنوی هم داشت، با آن که زاهد بود، در زندگی مشابه بودند. ‏مرحوم آشیخ‎ ‎ابوالقاسم؛ من گمان ندارم هیچ طلبه ای مثل او بود، زندگی اش یک زندگی ای بود که مثل‎ ‎سایر طلبه ها، اگر کمتر نبود، بهتر نبود، کمتر هم بود. ‏مرحوم آمیرزا محمد ارباب که من‏‎ ‎‏رفتم مکرر منزلشان، یک منزلی داشت دو سه تا اتاق داشت خیلی ساده، بسیار ساده.‏‎ ‎‏مرحوم آشیخ مهدی همین طور، سایرین هم همین طور، عده هم زیاد بودند آن وقت.‏‎ ‎‏وقتی انسان در آن محیط واقع می شد که اینها را می دید، همین دیدن اینها برای انسان یک‏‎ ‎‏درسی بود، ‏وضع زندگی آنها برای انسان، یک وضعی بود، درس بود برای انسان، عبرت‎ ‎بود.‎[5]‎

‏ ‏

‏ ‏


‎ ‎

‎ ‎

  • )) آقای شیخ ابوالقاسم قمی، از علمای بزرگ قم در اوایل تأسیس حوزۀ علمیۀ قم که به سال 1352ه . ق. درگذشته است.
  • )) آقای شیخ مهدی حِکَمی، از علمای مهم قم و صاحب کرامات اخلاقیّه در اوایل تأسیس حوزۀ علمیۀ قم.
  • )) آقای میرسید محمد برقعی، از علمای مبرز قم که فرزند ارشد مجتهد بزرگ قم یعنی مرحوم سید عبدالله برقعی بود.
  • )) آقای میرزا محمد ارباب قمی، از علمای بزرگ و محدثین عالیمقام که در اوایل تأسیس حوزۀ علمیۀ قم دار فانی را وداع گفتند. وی جدِّ آقای شهاب الدین اشراقی (داماد امام خمینی) است.
  • )) صحیفه امام؛ ج 19، ص251 ـ 252.