فصل چهارم: ویژگیهای سیاسی
شجاعت
پیامها و اعلامیه های من، فارسی است
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: کتاب فارسی

پدیدآورنده : رودسری، حسین

محل نشر : تهران

ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

زمان (شمسی) : 1394

زبان اثر : فارسی

پیامها و اعلامیه های من، فارسی است

‏بیش از چند ساعت از ورود امام به پاریس نگذشته بود که وقت نمازظهر شد، نمازظهر و‏‎ ‎‏عصر را خواندیم؛ عده ای از خبرنگاران و عکاسان آمده بودند تا با امام مصاحبه کنند و‏‎ ‎‏منتظر اجازه امام بودند؛ ولی امام آنان را نپذیرفتند. فکر می کردیم که از جوّ خفقان و‏‎ ‎‏استبداد به محیطی آزاد و کشوری دموکراسی وارد شده ایم، و بر خلاف عراق خواهیم‏‎ ‎‏توانست فعالیتهای سیاسی ـ اجتماعی را آزادانه دنبال کنیم، و ندای مظلومیت ملت ایران‏‎ ‎‏را به دنیا برسانیم؛ اما با کمال تأسف و برخلاف انتظار و توقع، چند نفر از کاخ الیزه (کاخ‏‎ ‎‏ریاست جمهوری) آمدند و تقاضای ملاقات داشتند و گفتند: حامی پیامی از طرف رئیس‏‎ ‎‏جمهور فرانسه هستیم و باید همین امشب پیام را به آیت الله خمینی برسانیم، حضرت‏‎ ‎‏امام آنها را پذیرفتند. آنان اظهار داشتند: اگر چه از ورود شما به پاریس خوشوقتیم؛ ولی‏

‏به هیچ وجه نمی توانیم به شما اجازه بدهیم مصاحبه کنید، پیام صادر کنید و اعلامیه‏‎ ‎‏بدهید و ... معلوم شد این تنها ایران و عراق و کویت نبود که اجازه فعالیت سیاسی‏‎ ‎‏نمی دهد و نمی تواند حضور امام را تحمل کند، بلکه فرانسه هم دست کمی از آنها ندارد،‏‎ ‎‏و اگرچه امام را اخراج نمی کند، لیکن در اولین ساعات ورود، اعلام می کند که شما آزاد‏‎ ‎‏نیستید و نمی توانید فعالیتهای سیاسی و اجتماعی داشته باشید!! آمدن این افراد و‏‎ ‎‏اظهاراتشان چقدر شباهت داشت با آمدن چند نفر از بغداد به نجف اشرف؛ ولی امام‏‎ ‎‏نیامده بودند که ساکت بنشینند و حرف نزنند و فعالیت نکنند، ایشان هجرت را برای‏‎ ‎‏رساندن فریاد مظلومیت ملت شریف ایران برگزیده اند و برای همین هدف حاضرند‏‎ ‎‏فرودگاه به فرودگاه بروند؛ و به گفته جراید خارجی «چریک پیر به زمین نمی چسبد»؛‏‎ ‎‏حضرت امام در جواب آنها فرمودند: پیامها واعلامیه های من فارسی است و به ایران‏‎ ‎‏فرستاده می شود و در اینجا پخش نمی شود؛ شما نترسید. سرانجام رضایت دادند که‏‎ ‎‏امام فقط پیام بدهند و اعلامیه صادر کنند، و در ادامه، مصاحبه هم انجام دادند.‏‎[1]‎

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

‎ ‎

‎ ‎

  • )) حجت الاسلام والمسلمین اسماعیل فردوسی پور؛ همان؛ ش 28 (فروردین 1363)، ص36.