سعادتمندی انسان با سعه وجودی او رابطه مستقیم دارد؛ بدین ترتیب که هر چه انسان از مبدأ وجود که خیر مطلق و وجود مطلق است دور شود، از خیر و سعادت هم دور می شود. با همین ملاک، سعید مطلق کسی است که همه قوای نفسش فعال است و این فعالیت ها به زمان خاصی منحصر نمی باشد و از لذت حقیقی دائمی برخوردار است. ولی سعید اضافی کسانی هستند که همه قوایشان مشغول به فعالیت نیست و یا آنکه فعالیتشان همیشگی و دائمی نیست. همین تقسیم برای شقاوت هم قابل تصور است.