امام از دانشگاهیان انتظار دارند همچون ناظرى بصیر و آگاه، هوشمندانه و متعهدانه عملکردها و تصمیمگیریها را مدنظر داشته و با نقادى دلسوزانه خطا و لغزش احتمالى را گوشزد نمایند و همچون مشاوران و کارشناسانى امین، مساعدت خویش را از دست اندرکاران و مجریان امور دریغ ندارند. همچنین در رخدادها و مراحل حساس و تعیینکنندهاى همچون انتخابات، همراه با دیگر بازوان فکرى جامعه، با ارائه ملاکها و معیارها مردم را براى مشارکت و حضور مؤثر در سرنوشت خویش مدد رسانند و در جهت گیریها و خلق بسترهاى اجتماعى فرهنگى تسهیل کننده راه تحکیم مقاومت ملى و انقلابى در برابر جهانخواران، امت اسلام را حامى و هادى باشند و به مدد قدرت فنى و دانش خویش در تشخیص و افشاى ترفندهاى دشمنان، لحظه اى درنگ به خود راه ندهند. به عنوان شرط و ابزار تحقق اهداف فوق، وحدت و همسویى حوزه و دانشگاه را از رسالت هاى اجتنابناپذیر این دو مرکز فکرى برمى شمارد و لوازم و موانع آن را گوشزد مىنماید. از آن جمله، به فنى ترین مباحث نظرى و ظرایف روشى توجه داشته و مىفرماید: «فرهنگ دانشگاهها و مراکز غیرحوزهاى به صورتى است که با تجربه و لمس واقعیتها بیشتر عادت کرده است، تا فرهنگ نظرى و فلسفى. باید با تلفیق این دو فرهنگ و کم کردن فاصله ها، حوزه و دانشگاه درهم ذوب شوند، تا میدان براى گسترش و بسط معارف اسلام وسیع تر گردد» صحیفه امام؛ ج 21، ص 99.
.
انتهای پیام /*