هر بار، یاران حضرت محمد (ص) با نگاهی خشمگین ورود و خروجش را دنبال میکردند و از اینکه او به مسجد قدم گذاشته و همراه پیامبر اسلام نماز خوانده، بسیار دلگیرو غمگین میشدند؛ اما هیچکس چیزی نمیگفت. تا این که یک روز صبرشان سر آمد و به پیامبر گفتند: «یا رسولالله، مقام و منزلت نماز چیست؟».
پیامبر فرمودند: «هر چیزی چهرهای دارد و چهرة دین شما نماز است. نماز روشنی چشم من است. همان گونه که غذا نزد گرسنه محبوب است و آب نزد تشنه. نماز نزد من گرامیترین است.»
یکی از میان جمع گفت: «ای پیامبر خدا، خوب میدانید که فلان شخص مردی بدنام و زشت رفتار است. آیا او نیز نماز را چنین گرامی میدارد که شما به او اجازه میدهید یا به این مکان مقدس بگذارد و با شما و جمع مومنان نماز بخواند؟».
پیامبر فرمودند: «اگر این مرد برای ادای نماز،قدم به مسجد میگذارد، ایمان دارم که همین نماز او را از انجام کارهای زشت باز خواهد داشت. شما مسلمانید. با روی خوش او را در جمع خود بپذیرید، پیش ازآنکهشیطان او را سرگرم کرده، لحظههای عمرش را در دست بگیرد و زندگیاش را تاریک و سیاه کند».
از آن پس هر بار که مرد قدم به مسجد می گذاشت، یاران پیامبر با رویی خوش او را در جمع خود می پذیرفتند.
یک روز مرد نزد پیامبر رفت و گفت: «یا رسولالله، سوالی دارم که مدتی است فرم را به خود مشغول کرده است.»
پیامبر (ص) با لبخندیکه همیشه بر لب داشتند، فرمودند: «سوالت را بپرس.»
مرد گفت: «از نمازهایی که خواندهام، کدام یک پذیرفته میشود؟»
پیامبر (ص) فرمودند: «نمازهایی هستند که نصف یا یک دوم یا یک چهارم یا حتی یک دهم آن پذیرفته میشود، یعنی آن مقدار از نماز که با دلت به آن توجه کردهای پذیرفته خواهد شد.»
پساز مدت زمان بسیار کوتاهی، مرد توبه کرد و به جمع مسلمانان و مومنان پیوست.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 38صفحه 31