مجله کودک 38 صفحه 11

دختر کوچکی که خوشحال بنظر میرسد، دست پدرش را گرفته و دارند با هم از مدرسه بیرون میروند. تا از در مدرسه بیرون نرفتهاند، به سراغشـان مـیروم. به دخترک رو می­کنم و میگویم؛ اسمت چیست؟ با خوشحالی جواب میدهد: «پونه... پونه صبوری.» از پونه میپرسم که معدلش چند شده و او میگوید که معدلش 20 شده. به او تبریک می­گویم که توانسته معدل به این خوبی را کسب کند. از او می پرسم که نظرش راجع به کارنامه چیست و او جواب میدهد کارنامه بهترین چیز دنیاست. به سراغ پدر پونه می­روم. او می گوید از پونه راضی است، او دختر خوبی است و درسهایش را خوب میخواند. به همین خاطر توانسته معدل خوبی هم بدست بیاورد. پونه حرفهای من وپدرش را قطع میکند و میگوید: بیا، بیا باسمیرا هم مصاحبه کن، سمیرا دوست صمیمی منه. پدر و مادر سمیرا کنارش نیستند و او تنها یک گوشه ایستاده. سمیـرا نه ناراحت و نه خوشحال به نظر می­آید. او انگار که کاملاً نسبت به همه چیز بیتفـاوت است. پـدر پونه صدایش میکند و او مرا با سمیرا تنها میگذارد. با او سلام و احوالپرسی میکنم و معدلش را از او میپرسم. معدل سمیرا حدود 18 شده، اما میگویدنه­تنها اصلاً ناراحت نیست که خیلی هم خوشحال است. سمیرا میگوید از این که همه درسهایش را در خرداد ماه و با این معدل قبول شده راضی است. او فکر میکند پدر و مادرش هم از این نتیجه راضی باشند، چون تلاش سمیرا را دیدهاند. سمیرا و خانوادهاش میخواهند تابستان به منزل عمویش در شمال بروند. دل سمیرا برای دختر عمویش خیلی تنگ شـده. نظر او را راجـع به کـارنامه مـیپرسـم: «کارنامه بدترین چیز دنیا نیست، اما بهترین چیز دنیا هم نیست. خیلی چیزها هستند که از کارنامه بدترند و خیلی چیزها هستندکه­ازکارنامه بهترند» و ادامه میدهد: «من هر وقت که موقع گرفتن کارنامه میشود، به یاد درس معاد دینی میافتم؛ همان درسی که راجع به روز قیامت بود و در آن اشاره شده بود که کارنامه بدکاران را در روز قیامت به دست چپشان و کارنامه نیکوکاران را در روز قیامت به دست راستشان میدهند.» من هم دوست دارم که کارنامهام را به دست راستم بدهند. با سمیرا خداحافظی میکنم و از مدرسه بیرون میآیم. به زهـرا، پونـه و سمیـرا فکـر می­کـنم و به این که آیا کارنامه بدترین چیز دنیاست؟