مجله نوجوان 04 صفحه 34

آن کس که تو را دارد، چه ندارد؟ «خدایا، تو از هرچه می ترسم، برایم کافی باش و از آنچه هراسانم، نگاهم دار و از جان و دینم محافظت کن و در سفرم محافظ من باش.» این جملات را اباعبدالله الحسین (ع) در روز عرفه در صحرای عرفات بر زبان آورده و آماده سفر می شود، سفری که نقطه اوج تعالی همه انسانهاست، سفری به قلههای باشکوه عاشورا. امروز، روز عرفه است و در روایات آمده است که هر کس در ماه مبارک رمضان گناهانش پاک نشود باید به روز عرفه امیدوار باشد. این روز قدر و منزلتی بس بزرگ دارد و دعای امام حسین (ع) در روز عرفه شهدی عجیب به این روز بخشیده است تا جایی که بدون شک روز عرفه یکی از شیرین ترین روزهای سال، برای قلبهای آسمانی است. خدایا، آن کس که تو را دارد، چه ندارد؟ و آن کس که تو را ندارد، چه دارد؟ این کلمات را حسین (ع) بر لب می آورد. همان لبهای مبارکی که قرار است تا چند روز دیگر در بالای نیزه، در زیر بارش تازیانههای دشمن قرآن بخواند: « ام حسبت ان اصحاب الکهف و الرقیم کانوا من ایاتنا عجبا » در صحرای عرفات، قیامت است. ملائکه دسته دسته آمدهاند تا با مولایشان حسین (ع) اشک بریزند و از خدای تبارک و تعالی آنچه خوبی و زیبایی است، درخواست کنند. حسین (ع) اما حال دیگری دارد، انگار به جز خدا هیچ چیز را نمی بیند، حتی خودش را و اینچنین است که معرفت خاص اهل بیت در روز عرفه متجلی می شود: برای عید قربان چه آورده ایم؟ و زیباترین صحنه تاریخ خلق می شود. آسمانیها! این گونه بودند، حالا من و تو چه قدر حاضریم به خاطر خدا چیزهایی را که از ته دل دوست داریم، از دست بدهیم؟ چه قدر می توانیم تمام چیزهایی را که ما دوست داریم اما خدا دوست ندارد، از زندگی مان کنار بگذاریم. چه قدر حاضریم به خاطر خدا از خیلی چیزهای دوست داشتنی چشم بپوشیم و چه قر می توانیم مانند شهدا باشیم. خیلی از چیزهایی که من و تو دوست داریم، چیزهایی نیستند که خدا دوست داشته باشد. بلند شو که روز عید باید خواستههای شیطانی مان را قربانی کنیم. آسمانیها به جز خدا هیچ کس دیگر را نمی شناسند و هیچ کس دیگر را نمی بینند. ابراهیم دل آسمانی اش را به سوی خدا کرده و عزیزترین فرزندش را به قربانگاه آورده است. خداوند گوسفندی از آسمان فرستاده و او را از این کار منع می کند. این مقام حسین (ع) در عاشورا است که خون فرزندانش را نثار آستان خالق یکتا کند. حسین (ع) خون علی اصغرش را به کف دست انباشته و به سوی آسمان می­پاشد. ملائکه برای بردن قطرات خون جگر حجت خدا به آسمان از هم سبقت می­گیرند