مجله نوجوان 205 صفحه 13

یکی دیگر از دلایل موفقیت ورزی این است که سراغ لقمه­های آماده می­رود. یعنی لازم نیست برای خلق آثارش داستانی بنویسد. به شخصیت پردازی نیز نیازی ندارد چون پیش از این تاریخ برایش این کار را انجام داده است. اصلاً مهمترین حسن انتخاب داستانهای تاریخی در ایران همین است چون کارگردان به هیچ عنوان خودش را مقیّد نمی­داند که برای بالا بردن بار دراماتیک قصّه کاری انجام دهد و داستان را خام خام به خورد بیننده می­دهد. متأسفانه تکرار این عمل در سالهای اخیر سبب شده است که سطح سلیقۀ مخاطب نیز پایین بیاید و مخاطبان به سریالهای سطحی رضایت بدهند و حتی از آنها لذّت هم ببرند. برای نمونه بلایی است که فرج الله سلحشور پیش از این بر سر داستانهایی همچون اصحاب کهف، ایوب پیامبر و داستان حضرت یوسف آورده است. ورزی نیز چنین وضعیتی را برای فیلم- سریال ابراهیم خلیل­الله و پدرخوانده ایجاد کرده است. حالا او از لحاظ تاریخی یک قدم به عقب برداشته است و سراغ اواخر دوران قاجار فته است. چندی پیش سریال مدرس ساختۀ هوشنگ توکلی با بازی مرحوم شکیبایی، به مناسبت سالگرد شهادت سید حسن مدرس از سیما پخش شد. شما با یک مقایسۀ کوچک می­توانید تفاوت یک کارگردان کارکشته و آگاه را با یک جوان خوش شانس درک کنید. ورزی بیش از هر چیز به عنوان کارگردانی علاقمند است و توجه دارد به همین دلیل بازیگرانش را رها می­کند و سریالش مانند یک کشتی سکان شکسته به این طرف و آن طرف می­رود. تنها چیزی که از سریالهای او که از سریالهای او نصیب بینندگاه می­شود ویترینی است از بازیگران سرشناس با گریمهای سنگین. بینندگان به راحتی می­توانند با تغییر کانال تلویزیون از خیر سریال ورزی بگذرند ولی در این میان افراد دیگری ضرر می­کنند؛ کارگردانان حاذق و سخت­گیری که حاضر نیستند آثار خود را سرسری بگیرند و با وسواس بسیار بر روی متن و بازی و طراحی هنری مجموعۀ خود نظارت می­کنند؛ کارگردانانی همچون مرحوم علی حاتمی که حتی دکمۀ لباس بازیگرانش را هم با وسواس بسیار زیاد انتخاب می­کرد یا سید ضیاء الدین درّی که در سال 1378 داستان کیف انگلیسی را از لایه­های غبار گرفتۀ تاریخ معاصر بیرون کشید و با پرداختی هنرمندانه به اثری زیبا و ماندگار تبدیل کرد. حالا سوژه­های انتخابی ورزی و سلحشور جزو سوژه­های سوخته به حساب می­آیند و مدیران سیما نیز دیگر حاضر نیستند روی موضوع مذکور سرمایه­گذاری کنند. ای کاش سریال «کلاه پهلوی» درّی زودتر به مرحلۀ پخش می­رسید تا تفاوتهای موجود در امر کارگردانی برای مخاطبان سیما ملموستر می­شد. سریالهای درّی بدون هیچ دراماتیزه شدنی ارائه می­شود و بینندگان را به یاد کتابهای تاریخ دوران تحصیل در دهۀ شصت می­اندازد که بر روی کاغذ کاهی چاپ می­شد و دانش­آموزان را از چنین درس شیرینی دلزده می­کرد.