هم از دل همان صخره ها تراشیده شده و در بیرون ساختمان قابل مشاهده اند با یکدیگر ارتباط دارند .
طبقه هم کف بیشتر به عنوان اصطبل مورد استفاده قرار گرفته و طبقات دوم ، سوم و چهارم به عنوان سکونتگاه درنظر گرفته شده است . در بعضی موارد از طبقه چهارم به عنوان انبار هم استفاده می شود . در بین دو کندوی کلّه قندی شیاری ایجاد شده که شبیه به کوچه است و گاهی روی شیارها پلی چوبی نصب شده که خانه های کلّه قندی را به هم متصل کرده است .
خانه های کلّه قندی در طبقات بالاتر دارای پنجره های چوبی هستند که وظیفۀ نورگیری و تأمین روشنایی درون خانه ها را به عهده دارند در داخل خانه ها طاقچه هایی از دل صخره کنده شده است .
و ساکنان جدید روستا تلویزیون و سایر وسایل زندگی شان را در داخل این حفره ها و روی طاقچه ها قرار داده اند . گلیم ها ، فرش ها و پرده های این خانه ها همه به دست زنان هنرمند کندوانی درست شده اند خانه های کندوانی دودکش ندارند و به همین علت نمی توانند دود تنورها را به فضای بیرون خانه هدایت کنند . بنابراین آشپزخانه ها را در فضای خارج از خانه ها ساخته اند . این خانه های زیبا در زمستان گرم و در تابستان خنک هستند .
روستای کندوان دارای مسجد ، حمام ، مدرسه و آسیاب است و مراتع و درّه های سرسبز اطراف روستا امکان دام پروری را برای ساکنان کندوان ایجاد کرده است .
کندوان علاوه بر معماری بسیار زیبایش یکی از خوش آب و هواترین نقاط کوهستانی ایران است که علاوه بر نهری نسبتاً بزرگ ، چشمه های آب معدنی هم دارد که ازجمله خواص پزشکی دفع سنگ کلیه است . کندوان همچنین به دلیل لبنیات مرغوب و عسل طبیعی اش مشهور است .
اما شما فکر می کنید روستای کندوان چند سال دارد و چرا به این شکل ساخته شده است ؟ !
محققان روستای کندوان را متعلق به قرن هفتم ه_ق یعنی در حدود هفت صد سال قبل می دانند اما بعضی از پژوهشگران این روستا را بسیار قدیمی تر و مربوط به دوران پیش از اسلام نیز دانسته و معتقدند خانه های دوکی شکل یا کلّه قندی کندوان به دست ساسانیان به وجود آمده است .
اولین کسانی که برای زندگی و سکوت به روستای کندوان مهاجرت کردند مردم روستایی به نام "حیله ور" بودند ، این روستا در دو کیلومتری غرب کندوان واقع شده بود و مردم آن در قرن هفتم ه_ق برای در امان ماندن از حمله مغول ها به دشتی در مقابل کندوان مهاجرت کردند . آن ها به تدریخ درون صخره های کلّه قندی را حفاری کرده و برای خود پناهگاه ها و خانه هایی امن ساختند .
این روستای زیبا امروزه در فهرست آثار ملی کشورمان به ثبت رسیده است . و سالانه حدود سیصد هزار گردشگر از آن دیدن می کنند . روستای کندوان در حال حاضر در حدود صد و هفده خانواده و جمعیتی معادل هفت صد و پنجاه نفر در دل خانه های صخره ای اش جا داده است . جالب است که بدانید بیشتر زنان روستای کندوان با سواد هستند و درصد بی سوادان این روستا حتی از درصد بی سوادان شهر تبریز هم کمتر است .
اما زندگی در چنین جای زیبا و گردشگر پسندی خالی از دردسر نیست و تعدادی از ساکنان این روستا از رفت و آمد این همه گردشگر دوربین به دست در محل زندگی شان چندان راضی به نظر نمی رسند . آن ها گردشگران را مزاحم خود می دانند و از اینکه این میهمانان ناخوانده می خواهند به داخل خانه هایشان بروند و زندگی آن ها را ببینند و از خانه و خانواده آن ها عکس و فیلم بگیرند ناراحت هستند و معتقدند که کندوان بیشتر از آنکه نمایشگاه و تفریحگاه ! باشد خانه و کاشانه آن هاست .
تعدادی از روستاییان هم از حضور گردشگران بسیار خوشحال و راضی هستند . چون این رفت و آمد ها باعث می شود . محصولات روستاییان بیشتر به فروش برسد . و یا آن ها را به عنوان راهنمای گردشگران صاحب درآمد کند و . . . امیدواریم در آینده فرصت پیدا کنید که به این بهشت کوچک خدا در زمین سری بزنید .
دوست نوجوانان
سال پنجم / شماره 23 پیاپی 235 / 28 شهریور 1388
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 235صفحه 17