امام ولایت عرفانی را قبول داشت
10 / 3 / 91- رییس موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران گفت: رویکرد امام خمینی (س) به فلسفه یک رویکرد عرفانی، برهانی و استدلالی است.
به گزارش ستاد خبری بیست و سومین بزرگداشت سالگرد امام(س)، حجت الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه طی سخنانی در نشست بررسی اندیشه های فلسفی و عرفانی امام خمینی (س) با بیان اینکه فلسفه می خواهد به پرسش های بیرونی فلسفه بپردازد، تصریح کرد: اینکه امام (س) همه این سوالات را پاسخ داده اند، جای بحث دارد اما اگر تامل دقیق داشته باشیم می بینیم که امام(س) یک شخصیت جامع فقاهت، فلسفه و عرفان بود.
وی ادامه داد: این امر نشان می دهد که امام (س) نگاه بیرونی به فقه داشته اند.
به نقل از ایسنا،خسروپناه با اشاره به موضوع فلسفه و تعریف آن از نگاه امام خمینی (س) اظهار کرد: امام (س) رویکرد فلسفه را هم برهانی و هم شهودی می داند و همچون ملاصدرا روش عقلی و کشفی را دنبال می کند لذا رویکرد ایشان به فلسفه یک رویکرد عرفانی، برهانی و استدلالی است.
رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه خاطرنشان کرد: علاوه بر روش استدلالی و برهانی، امام خمینی (س) از روش قرآن نیز در فلسفه استفاده کرده اند یعنی می توان از قرآن فلسفه ساخت و پرسش های فلسفی را پاسخ داد.
وی به رابطه حکمت و فطرت از دیدگاه امام خمینی (س) اشاره کرد و یادآور شد: امام (س) احکام فطرت را بدیهی ترین احکام می داند لذا اگر کسی این مطلب امام را منتشر کند شاید بتواند نظام جدید فلسفی از این مطلب تأسیس کند.
خسروپناه همچنین با طرح این سوال که آیا امام (س) فلسفه را غایت می دانست یا ابزار؟ گفت: امام(س) فلسفه را مقدمه و وسیله ای برای صعود و رسیدن به هدف متعالی می دانستند و درتفسیر سوره حمد معتقدند فلسفه وسیله است نه اینکه خود مطلوب باشد. از نظر امام (س) همه علوم وسیله است و به لحاظ کارکردی فلسفه، ابزار و وسیله لازمی است.
رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه با اشاره به ارتباط فلسفه با طبیعیات و نظر امام خمینی(س) در این ارتباط تصریح کرد: امام (س) قبول ندارد که گذاره های طبیعی مقدمه استدلال
برای ادعای فلسفی است اما در بحث های اصول از فلسفه استفاده کرده است. بنابراین امام (س) معتقد است از فلسفه می توان در اصول و الهیات به معنای اخص استفاده کرد اما اینکه نتایج طبیعیات برای ما نتایج فلسفی ارائه دهد قابل قبول نیست.
خسروپناه در ادامه با اشاره به رابطه حکمت و سیاست از دیدگاه امام خمینی (س) اظهار کرد: امام(س) حکمت عرفانی داشت که کاملا با سیاست یعنی فقه سیاسی عجین شده بود یعنی امام ولایت عرفانی را قبول داشت و معتقد بود کسی که به آن رسیده از ولایت سیاسی نیز برخوردار است اما در بحث ولایت فقیه از ولایت عرفانی استفاده نمی کند چون ولایت عرفانی باید سه منزل را طی کند و راه طولانی تری دارد که اگر قرار باشد نظام سیاسی و اجتماعی مبتنی بر ولایت عرفانی باشد تعطیل می شود چرا که شاید کسی به این مرحله نرسد و یا سال ها به طول انجامد.
وی تاکید کرد: امام (س) ولایت سیاسی را از فقه گرفتند و بر این اساس حفظ نظام را از اوجب واجبات می دانند و می گویند اگر نیاز باشد می توان حج را نیز موقتاً تعطیل کرد.
خسروپناه با بیان اینکه فقه جواهری امام (س) با نگاه عرفانی است و کشور را با رویکرد عرفانی اداره می کند، گفت: این جمله از امام که «خرمشهر را خدا آزاد کرد» و روحی که ایشان در کالبد جامعه می دمید این فقط به صرف احکام فقهی نبود. امام (س) پایبند حکمت عرفانی و فقه سیاسی بود که توانست این حقیقت را در جامعه ایجاد کند که جامعه بر فتوای مرجع تقلیدش با رویکرد عرفانی پیش برود و این ثمره پیوند حکمت عرفانی و فقه سیاسی امام (س) بود.
