مجله کودک 87 صفحه 13

بیشتر بچه ها برای اولین بار با نام شما در کتاب فارسی اول دبستان آشنا شده اند. از اینکه شعرهای شما یکی از درسهای دانش آموزان کشورمان به حساب می آید، چه احساس دارید؟ خب از اینکه به وسیله کتابهای درسی تمام دانش آموزان ایران مخاطب شعرهایم شده اند و در حقیقت از این طریق تقریباً با همه بچه های ایرانی صحبت کرده ام. خیلی خوشحالم. البته به غیر از شعر «شعر وروستا» که در کتاب فارسی کلاس اول دبستان به چاپ رسیده است. تعداد دیگری از شعرهایم در کتابهای درسی دیگر هم چاپ شده است. به طور مثال شعرهای «من و کوه» در کتاب تعلیمات دینی کلاس چهارم دبستان شعر «کتاب انقلاب» در کتاب فارسی پنجم دبستان و شعر «آبی بی پایان» هم در کتاب فارسی کلاس اول راهنمایی به چاپ رسیده است. وقتی که فرزندان خود شما دانش آموزان بودند و مثل دیگر همکلاسی هایشان باید شعرهای شما را از حفظ می کردند، معلم ها و همکلاسی هایشان چه برخوردی با آنها داشتند؟ خیلی از آنها باور نمی کردند که آنها فرزند من هستند و اگر هم باورشان می شد، آنها را سوال پیچ می کردند و در مورد من می پرسیدند، اما خاطره جالبی در همین مورد از خواهرزاده ام دارم که تعریف آن خالی از لطف نیست. یک روز معلم کلاس خواهرزاده ام او را پای تخته می خواهد تا از کتاب فارسی چند سوال از او بپرسد. اتفاقاً یکی از سوالها در مورد شعر من بوده و آن هم اینکه چه کسی این شعر را سروده است وقتی که این سوال را خانم معلم از خواهرزاده ام می پرسد، او از روی عادت جواب می دهد: «خب معلوم است جعفردایی!» خانم معلم هم که از جریان باخبر نبوده، جواب او را قبول نمی کند و می گوید اشتباه گفتی جعفر دایی نه، جعفر ابراهیمی «شاهد» این شعر را سروده است!