آن با هیچ غذایی قابل مقایسه نیست. من با مرغوبترین مارماهی دودی از شما پذیرایی میکنم که بین رم و مسکو، بین وین و توکیو، بین نیویورک و سیدنی وجود دارد. تنها اسم آن، آب دهان افراد خوشسلیقه روی زمین را مثل آبشار راه میاندازد.
دوستان من، من با مارماهی طلایی «شلوتوپ» از شما پذیرایی میکنم. بله، درست شنیدید. مارماهی طلایی شلوتوپ. اول آنها را سی و شش ساعت دود دادهاند. گوشتشان سفید است و از نرمی همتا ندارد و بوی بینظیری دارند. مارماهیهایی هستند که پوست آنها با نمک و فلفل به قدری نرم شده است، که میشود آنها را با لبهایتان له کنید. خلاصه این که دوستان من، مارماهی طلایی شلوتوپ بهترین غذایی همه کسانی است که غذاهای دریایی میخورند.
لارس کلهمان به طور نمایشی بازوهایش را گشود و با چهرهای که از شادی میدرخشید فریاد زد: «من آرزو میکنم که همه از خوردن غذا لذت ببرید.»
او دستهایش را به هم کوبید، در باز شد و دو پیشخدمتی که برای جشن استخدام شده بودند، چهار سینی را در حالی که سعی میکردند تعادل آنها را روی دستهایشان حفظ کنند، آوردند. روی هر کدام ده مارماهی شلوتوپ که بسیار زیبا تزیین شده بودند، قرار داشت. هیچ یک زیر دوییست گرم نبود و رنگ همه به طور یکسان در اثر دود شدن، طلایی مایل به سیاه بود و نشانه این بود که یک استاد آنها را دود داده بود.
در آن هنگام از چهل دهان شنیده میشد: یک بار دیگر لارس کلهمان موفقیت بزرگی در پذیرایی کسب کرد!
پس از داستان:
یکی از مهمانها به نام «مارتی امزن» به طرف خانه به راه افتاد. مدتها از نیمه شب میگذشت. با زحمت تلاش میکرد به افکار پریشانش نظم و ترتیب بدهد. از میان مهمانهای جشن تولد، تنها او بود که گزارش دزدی مارماهی را در روزنامه لوبکی خوانده بود. حالا باید پلیس را خبر میکرد یا نه؟ یک بار دیگر سعی کرد جملههای کلهمان را در ذهنش مرور کند. فرض بر این که کلهمان حقیقت را گفته باشد، آیا مارماهیهای طلایی شلوتوپ دزدی بودند یا نه؟ «مارتین امزن» به راحتی به نتیجه منطقی نرسید. ولی این فکر در ردیف اول ذهنش قرار گرفت.
و حالا ما از همه کاراگاهان میپرسیم:
آیا مارماهیهای جشن تولد دزدی بودند یا نه؟
مجلات دوست کودکانمجله کودک 97صفحه 29