مجله کودک 102 صفحه 4

د مثل دوست حکایت دوست «عبدالرحمن» معلّم یکی از مکتبهای شهر مدینه بود که تعداد زیادی از بچّههای شهر و از جمله «جعفر» فرزند خردسال امام حسین(ع) از شاگردان او بودند. جعفر که تازه چند روزی بود برای درس خواندن به مکتب میرفت، توانسته بود با کمک عبدالرحمن سورةحمد را حفظ کند و به طور کامل بخواند. جعفر که به خاطر یادگرفتن اولین درس مکتب سر از پا نمیشناخت، بلافاصله بعد از تعطیلشدن مکتب، خود را به خانه رساند تا سورةحمد را برای پدر بزرگوارش حضرت امام حسین(ع) قرائت کند. امام حسین(ع) بعد از این که فهمیدند پسر کوچکشان با کمک عبدالرحمن توانسته است یک سوره از قرآن را حفظ کند و به خوبی بخواند، تعداد زیادی لباس گرانبها به همراه هزار دینار پول را به جعفر دادند تا آن را به عنوان هدیهای از سوی ایشان، به عبدالرحمن بدهد. یکی از یاران امام(ع) که این صحنه را از نزدیک میدید، با تعجب از امام حسین(ع) پرسید: «ای پسر رسول خدا! آیا به راستی چنین پاداشی، آن هم برای آموختن درسی ساده زیاد به نظر نمیرسد؟» حضرت پاسخ دادند: «مگر نمیدانی که عبدالرحمن با ارزشترین جملهها یعنی الحمدالله ربّ العالمین را به پسرم آموخته است؟ چنین پاداشی به خاطر آموختن همین آیه، نه تنها زیاد نیست، بلکه حتی با گوشهای از ارزش آنچه که این معلّم به فرزندم آموخته است، برابری نمیکند.»