علل شدت عمل رژیم در 17 شهریور

‏‏علل شدت عمل رژیم در 17 شهریور‏

‏‏از آنجا که دستگاه پهلوی در برابر راهپیمایی بزرگ عید فطر غافلگیر شده و نتوانسته بود‏‎ ‎‏هیچ گونه عکس العملی نشان دهد و سخت احساس شکست خوردگی در برابر انقلاب و‏‎ ‎‏مردم می کرد، درصدد برآمد که ضمن مقابله با مردم در 17 شهریور و زهرچشم گرفتن از‏‎ ‎‏آنها و جبران شکست خود و ترمیم روحیه طرفدارانش از تکرار چنین راهپیماییهای‏‎ ‎‏عظیمی جلوگیری کند. رژیم گمان می کرد که اگر از همان اول جلوی راهپیمایی مردم را‏‎ ‎‏نگیرد، دامنه این راهپیماییها روز به روز گسترش پیدا کرده و در نهایت کنترل اوضاع از‏‎ ‎‏دستش خارج خواهد شد؛ به همین خاطر در درون سردمداران نظام پهلوی درباره کیفیت‏‎ ‎‏مقابله با مردم اختلاف نظر وجود داشت. فرماندهان ارشد به همراه ساواک و دارودسته‏‎ ‎‏اشرف پهلوی که خواهان برخورد خشونت آمیز و شدت عمل بودند (طبق مدارکی که‏‎ ‎‏بعداً به دست آمد)‏‎[1]‎‏ با غلبه بر طیف ضد خشونت که فرح در رأسشان قرار داشت‏‎ ‎‏تصمیم می گیرند که تظاهرات مردم را بشدت سرکوب نمایند. البته از یک جهت دیگر‏‎ ‎‏هم، دست رژیم برای اقدام به این جنایت بزرگ باز بود و آن جهت همان طوری که عرض‏‎ ‎‏شد این بود که علما و بزرگان و جامعه روحانیت مبارز تهران از مردم برای راهپیمایی‏‎ ‎‏دعوت نکرده بودند بر همین اساس رژیم گمان می کرد که برخورد با راهپیمایان برخورد‏‎ ‎‏با علما و بزرگان محسوب نخواهد شد و طبعاً آنها واکنش چندانی نشان نخواهند داد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎