به صحنه آمدن غلامحسین صدیقی

‏‏به صحنه آمدن غلامحسین صدیقی‏

‏‏رژیم وقتی پی برد که روشهای خشونت آمیز و نظامی گری چندان کارآمد نیست و تأثیری‏‎ ‎‏در روند مبارزات مردم ندارد درصدد برآمد که راههای مسالمت جویانه را نیز امتحان کند‏‎ ‎‏بخصوص که حامیان خارجی رژیم همان طوری که از خاطرات امثال سولیوان برمی آید‏‎[1]‎‎ ‎
‏‎

‎‏شاه را ترغیب می کردند که برای آرام کردن مردم به جای بهره گیری از نیروهای نظامی، از‏‎ ‎‏چهره های ملی و تا حدودی مردمی استفاده کند. به همین خاطر است که می بینیم در‏‎ ‎‏ماههای پایانی حکومت پهلوی افرادی مثل علی امینی، غلامحسین صدیقی و شاهپور‏‎ ‎‏بختیار قدم به صحنه سیاست می گذارند.‏

‏‏     درباره علی امینی قبلاً به تفصیل سخن گفتیم، اما درباره غلامحسین صدیقی آنچه‏‎ ‎‏می توان گفت این است که وی از اعضای مسن و قدیمی جبهه ملی بود ولی خیلی‏‎ ‎‏معروف و شناخته شده نبود و برخلاف افرادی مثل سنجابی و حاج سیدجوادی حضور‏‎ ‎‏چندانی در صحنه مبارزه نداشت و موقعی که برای پذیرش پست نخست وزیری اعلام‏‎ ‎‏آمادگی کرد و برای تعیین کابینه به رایزنی با گروهها و تشکلهای مبارز اعم از ملی و‏‎ ‎‏مذهبی پرداخت هیچ یک از افراد موجّه و مقبول این گروهها با وی همکاری نکردند و او‏‎ ‎‏هم به ناچار از تشکیل کابینه منصرف شد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎