تصفیۀ حوزه ها

‏‏تصفیۀ حوزه ها‏

‏‏     ‏‏حوزه های روحانیت محل تدریس و تعلیم و تبلیغ و رهبری مسلمانان است. جای‏‎ ‎‏فقهای عادل و فضلا و مدرسین و طلاب است. جای آنهاست که امانتدار و جانشین‏‎ ‎‏پیغمبران هستند. محل امانتداری است؛ و بدیهی است که امانت الهی را  نمی توان به‏‎ ‎‏دست هرکس داد. آن آدمی که می خواهد چنین منصب مهمی را به عهده بگیرد و ولیّ امر‏‎ ‎‏مسلمین و نایب امیرالمؤمنین باشد و در اعراض، اموال و نفوس مردم، مغانم، حدود و‏‎ ‎‏امثال آن، دخالت کند، باید منزه بوده دنیا طلب نباشد. آن کسی که برای دنیا دست و پا‏‎ ‎‏می کند، هرچند در امر مباح باشد، امین الله نیست، و نمی توان به او اطمینان کرد. آن فقیهی‏‎ ‎‏که وارد دستگاه ظلمه می گردد و از حاشیه نشینان دربارها می شود و اوامرشان را اطاعت‏‎ ‎‏می کند، امین نیست و نمی تواند امانتدار الهی باشد. خدا می داند که از صدر اسلام تاکنون‏‎ ‎‏از این علمای سوء چه مصیبتهایی بر اسلام وارد شده است. ابوهریره‏‎[1]‎‏ یکی از فقهاست؛‏‎ ‎‏لیکن خدا می داند که به نفع معاویه و امثال او چقدر احکام جعل کرد؛ و چه مصیبتهایی بر‏‎ ‎‏اسلام وارد ساخت. قضیۀ ورود علما در دستگاه ظلمه و سلاطین غیر از ورود افراد عادی‏‎ ‎‏است. یک آدم عادی اگر وارد دستگاه شود فاسق است، و بیش از این چیزی بر آن مترتب‏‎ ‎‏نیست؛ لیکن یک فقیه، یک قاضی، مثل ابوهریره و شریح قاضی، وقتی که در دستگاه ظلمه‏‎ ‎‏وارد شوند، دستگاه را عظمت می دهند؛ اسلام را لکه دار می کنند. یک نفر فقیه اگر وارد‏‎ ‎‏دستگاه ظلمه شد، مثل این است که یک امت وارد شده باشد، نه اینکه یک نفر آدم عادی‏‎ ‎
‏‎

‎‏وارد شده است؛ و لذا ائمه(ع) از ورود به این دستگاهها شدیداً تحذیر کردند،  و فرمودند‏‎ ‎‏اگر شماها وارد نمی شدید، کار به اینجاها نمی رسید.‏‎[2]‎

‏‏    تکالیفی که برای فقهای اسلام است بر دیگران نیست. فقهای اسلام برای مقام فقاهتی‏‎ ‎‏که دارند باید بسیاری از مباحات را ترک کنند و از آن اعراض نمایند. فقهای اسلام باید در‏‎ ‎‏موردی که برای دیگران تقیه است تقیه نکنند. تقیه برای حفظ اسلام و مذهب بود که اگر‏‎ ‎‏تقیه نمی کردند مذهب را باقی نمی گذاشتند. تقیه مربوط به فروع است، مثلاً وضو را اینطور‏‎ ‎‏یا آنطور بگیر؛ اما وقتی که اصول اسلام، حیثیت اسلام، در خطر است، جای تقیه و سکوت‏‎ ‎‏نیست. اگر یک فقیهی را وادار کنند که برود منبر خلاف حکم خدا را بگوید، آیا می تواند به‏‎ ‎‏عنوان ‏‏التقیةُ دینی و دین آبائی‏‎[3]‎‏ اطاعت کند؟ اینجا جای تقیه نیست. اگر بنا باشد به واسطۀ‏‎ ‎‏ورود یک فقیه در دستگاه ظلمه بساط ظلم رواج پیدا کند و اسلام لکه دار گردد، نباید وارد‏‎ ‎‏شود، هر چند او را بکشند. و هیچ عذری از او پذیرفته نیست؛ مگر اینکه معلوم شود ورود او‏‎ ‎‏در آن دستگاه روی پایه و اساس عقلایی بوده است؛ مثل علی بن یقطین‏‎[4]‎‏ که معلوم است‏‎ ‎‏برای چه وارد شده است؛ یا خواجه نصیر، رضوان الله علیه، که معلوم است در ورود او چه‏‎ ‎
‏‎

‎‏فوایدی بود. البته فقهای اسلام از این حرفها منزه اند؛ وضعشان از صدر اسلام تاکنون روشن‏‎ ‎‏ست؛ مثل نور پیش ما می درخشند و لکه ای ندارند. آن آخوندهایی که در آن زمان با‏‎ ‎‏دستگاه بودند، از مذهب ما نبودند. فقهای اسلام نه تنها اطاعت آنها را نکردند، بلکه‏‎ ‎‏مخالفت کردند؛ حبسها رفتند؛ زجرها کشیدند، و اطاعت نکردند. کسی خیال نکند که‏‎ ‎‏علمای اسلام در این دستگاهها وارد بوده یا هستند. البته بعضی مواقع برای کنترل یا منقلب‏‎ ‎‏ساختن دستگاه وارد می شدند که اکنون هم اگر چنین کاری از ما ساخته باشد، واجب است‏‎ ‎‏که وارد شویم. این موضوع مورد صحبت نیست. اشکال سر آنهاست که عمامه بر سر‏‎ ‎‏گذاشته و چهار کلمه هم اینجا یا جای دیگر خوانده یا نخوانده، و برای شکم یا بسط‏‎ ‎‏ریاست به این دستگاهها پیوسته اند. با اینها باید چه کنیم؟‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎