رازِ مستی
بُگشای دَر، که یار ز خُم نوش جٰان کُند
راز دَرون خویش ز مستی، عیان کند
با دوستان بگو که به میخانه رو کنند تا یار از خمٰاری خود، داستان کند
بردار پَرده از دل غمدیده ات که دوست اشک روانِ خویش ز دامن روان کند
با گل بگو که چهره گشاید به بوستان تا طیر قُدس، رازِ نهان را بیان کند
جامی بیٰار بر دَر درویش بی نوا تا رازِ دلْ عیانْ بَرِ پیر و جوان کند
بلبل به باغ ناله کند، هَمچو عاشقان گویی که یٰار از غم فصل خزان کند
بگذار دَردمندِ فراقِ رُخ نگار
از دَرد خویش ناله و آه و فغان کند