سَبوی عاشقان
برخیز مُطربا که طرب آرزوی ماست
چشم خرابِ یار وفادار سوی ماست
دیوانگی عاشق خوبان ز باده است مستی عاشقان خدا از سبوی ماست
ما عاشقان ز قُلّۀ کوه هدایتیم روح الامین به «سدره» پی جستجوی ماست
گلشن کنید میکده را ای قلندران! طیر بهشت می زده در گفتگوی ماست
با مُطربان بگو که طرب را فزون کنند دست گدای صومعه بالا به سوی ماست
ساقی بریز بادۀ گلگون به جام من این خُم پُر ز می سبب آبروی ماست
باد بهار پردۀ رخسار او گشود سُرخی گل ز دلبر آشفته روی ماست
ای پردگی که جلوه ات از عرش بگذرد
مهر رُخت عجین به بُن موی موی ماست