بسم الله الرحمن الرحیم

دعا، طلب چیزی است که به آن توجه شود و به آن رغبت و شوق باشد، و در فارسی «خواندن» است، خواندنی که همراه یک خواست و اشتیاق و طلب است. (التحقیق فی کلمات القرآن، لغت نامه دهخدا)

دعا، ریشه در فطرت انسان دارد.انسان به فطرت خویش طالب چیزهایی است و نیازهایی داردکه می خواهد آن را به دست آورد؛ و به همین دلیل در جایی که احساس می کندکه می تواند به خواست وی پاسخ دهد، آن را می خواند.

و خواندن حق و دعا به درگاه وی نیز به دلیل همین نیاز فطری است که گرایش به سوی صاحب قدرت و توان و پاسخگوی نیاز می باشد.

انسان به ذات خویش و به فطرت از خالق بی نیاز و صاحب قدرت و توانایی و صاحب فضل و لطف تقاضای رفع نیازهای خویش را دارد، و همچنین به فطرت خویش تسبیح گوی وی و رازگوی با اوست.

«وَإِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ؛ هیچ چیزی نیست مگر او را با سپاس و ستایش تسبیح می کند.» (اسراء، ۴۴)

هرگاه انسان خوداگاهی پیدا کند، دعای ذاتی و فطری وی همراه دعای زبانی و درونی آگاهانه می شود، و با خداوند راز و نیاز خود را می گوید و او را به بهترین صفات می ستاید و با تمام وجود خویش و در همه مراتب خویش او را می خواند.

در فرهنگ غنی اسلام، دعا از جایگاه والایی برخودار است ،دعا تنها درخواست از خداوند نیست، بلکه راز و نیاز با حق و حمد و ثنای خداوند و عشق ورزیدن به حق تعالی را در بر می گیرد. دعا مُخ عبادت شمرده شده است. (عدة الداعی، ص ۳۰). در منابع اسلامی و در قرآن مجید دعاهای زیادی آمده است، و برای بسیاری از حالات انسان و زمان ها و مکان های مختلف و نیازهای گوناگون دعا نقل شده است، دعای صبح، دعای شام، دعاهای روزها، ماه ها، دعا در حال سلامت و بیماری، دعا در رفاه و سختی، دعا برای رفع دردها، برای درمان فقرها و ... .

یکی از دعاهای نقل شده در منابع اسلامی، «دعای هلال ماه» است که در آغاز هر ماه قمری به وویژه درماه رمضان سفارش به خواندن آن شده است. دعای هلال ماه، از پیغمبر(ص)، از حضرت علی علیه السلام، و از دیگر اولیای حق نقل شده است. (اقبال الاعمال، جلد ۱، ص ۶۲؛ ....السفینه، ج ۱، ص ۳۲۱؛ بحارالانوار، جلد ۹۲، ص ۳۴۳)

و یکی از آن دعاها، دعای چهل و سوم صحیفه سجادیه از سیدالساجدین، زین العابدین، امام علی ابن الحسین علیه السلام است.

هلال ماه، ماه باریک شب های اول ماه را می گویند، البته برخی تنها باریکه ماه را در شب اول هلال نامیده اند، و برخی تا شب سوم و بیشتر و تا شب ششم، یا هفتم و همچنین شب های بیست و ششم و بیست وهفتم را هلال نامیده اند.( تاج العروس، قاموس اللغه و...)

دعای رؤیت هلال در همان آغاز دیدن ماه است که برای عموم افراد در همان روزهای نخست، پیش می آید. و گفتن هلال به روزها و شب های آخر به دور از حقیقت است، البته اختلاف در آن فایده چندانی ندارد، مگر برای کسانی که دعای رؤیت هلال را فرض دانسته اند، و بحث پیش آمده است تا چه زمانی چنین فرضی وجود دارد.

هلال را از هلّ، مشتق دانسته اند، و آو برای آن معانی آورده اند، که درست ترین آن همان ریزش یکباره است که به انصباب مطر که ریزش باران است گفته اند، واحتمال دیگر به معنای صدا بلند کردن است که در هنگامه آغاز دیدن ماه، افراد به صوت بلند آن را فریاد زده و نشان می دهند. (التحقیق فی کلمات القرآن).

. انتهای پیام /*