مجله کودک 114 صفحه 13

بهنام: «نمیشود ...» مادر: «نه نمیشود! چرا همیشه من باید کوتاه بیایم؟» بهنام: «به هر حال یک نفر باید کوتاه بیاید.» مادر: «آن یک نفر باید پدرتان باشد!» بهناز: «نمیشود...» پدر: «نه نمیشود! چرا همیشه من باید...» مادر: «نمیشود که نشود!» پدر: «بفرمایید، ملاحظه نمودید، خودتان شنیدید؟» بهنام: «خب او هم حق دارد.» پدر: «بله میدانم، همه حق دارند جز من، هان؟!» بهناز: «پدر قهر نکن. الان خودم برایت چای میآورم» پدر: «من فقط چایی که مادرتان بریزد و با لبخند بیاورد میخورم.» بهنام:«تا شما به پدر چای بدهید من میروم و برایتان مجله میخرم. پدر خسته است.» مادر: «نمیخواهم، خسته است، هان؟ به جای چای این قبضهای آب و برق را بگیر و بهش بده تا خستگیاش حسابی درآید.» بهنام: «اینجوری نمیشود.» بهناز: «میگویی چه کار کنیم؟» بهنام: «مقابله به مثل. میدانی یعنی چی؟ یعنی این که ما هم مثل آنها رفتار کنیم تا متوجه رفتار خودشان بشوند. مثلا مداد من پیش توست. من مدادم را میخواهم و تو آن را نمیدهی. حالا باید با صدای بلند جر و بحث کنیم...» پدر: «چه خبرتان است؟ خانه را روی سرتان گذاشتهاید.» بهنام: «مادر به بهناز بگویی مدادم را بدهد.» بهناز: «پدر به او بگویید که مدادش دست من نیست. یعنی هست و نمیدهم.» پدر: «مگر خودتان زبان ندارید که با هم حرف بزنید؟ بیا،این مداد.» بهنام: «من فقط مداد خودم را میخواهم.» پدر: «مداد که با مداد فرقی نمیکند... یعنی فرق میکند. در بعضی جاها و در برابر بعضی آدمها... راستش فرقی نمیکند!» پدر: «سلام خانم، خسته نباشید. من که خیلی خستهام. بوی چاییات تا سر کوچه میآید. الان یک فنجای چای آی میچسبد، آی میچسبد.» مادر:«تازه دم تازه دم است. راستی ببینم، برایم مجله گرفتی؟» پدر: «آخ آخ، یادم رفت. از بس کار داشتم فراموش کردم. من کی اصلا چیزی یادم میماند. الان میروم و برایت میخرم.» مادر: «نمیخواهد، عیبی ندارد. فعلا این چای را بخور و استراحت کن، یک ساعت دیگر.، اگر حوصله داشتی با بچّهها میرویم بیرون. هم قدم میزنیم و هم مجله میخریم.» بهنام و بهناز: «کمک نمیخواهید، سخنگو احتیاج ندارید؟» مادر: «مگر ما خودمان زبان نداریم!»