خریده».
زهره پوزخندی زد.
- خب مگه چیه من هم دارم. تازه قشنگتره.
فرشته گفت: «زهره، از مامانت اجازه بگیر که او هم بیاد پائین بازی».
مرتضی قطار را روشن کرد و روی بالکن گذاشت. قطار عقب و جلو می رفت. کنار نرده که رسید راننده قطار سرش را این طرف و آن طرف می کرد. بعد قطار عقب عقب می رفت.
- نخیر، او به ما گفت مورچه، تازه شکلک هم در آورد. پس نمی شه.
ملیحه دستش را برای مرتضی تکان داد و گفت: «می خواهی بیایی بازی؟» مرتضی سرش را تکان داد و گفت: «بله».
- نخیر نمی شه بیاد. بیخود نیا من در را باز نمی کنم. این را زهره گفت. مرتضی قطار را خاموش کرد و به اتاق رفت. فرشته صدای قطار در آورد. قطار راه افتاد. اما این دفعه ملیحه همراه قطار نیامد. کنار حوض نشست و به پرده خانه مرتضی که تکان می خورد، چشم دوخت. دست تکان داد. خندید.
- من با تو قهرم. تو اصلاً ما را دوست نداری. ملیحه ابرویش را مثل عدد هشت کرد و به زهره نگاه کرد و گفت: «من فکر می کنم اگر مرتضی بیاید و رئیس قطار شود، بازی ما شیرین تر می شود.»
زهره شانه اش را بالا انداخت و گفت: «فرشته بیا خودمان دو نفری بازی کنیم.»
قطار به راه افتاد، اما هنوز تند نشده بود که زنگ در حیاط زده شد. خشکش زد.
- زینگ زینگ
بچه ها به سرعت در را باز کردند. در باز شد. بچه ها که توی کوچه آمدند، کسی پشت در نبود.
زهره و فرشته به حیاط آمدند. ملیحه را دیدند که دارد از درخت بالا می رود. زهره دوباره ابرویش مثل عدد هشت شد و گفت: «فرشته، بیا بریم عروسک بازی.» بچه ها روی قالیچۀ کوچکی که روی تخت کنار حوض پهن کرده بودند، نشستند.
فرشته به ملیحه نگاه کرد که داشت سیب را از درخت می کند. زهره حوصله اش سر رفته بود. دلش می خواست یک بازی دیگر شروع می شد تا ملیحه هم می آمد بازی.
- زینگ زینگ.
بچه ها باز به سمت در حیاط رفتند تا در را باز کنند. اما هر چقدر در را می کشیدند، در باز نمی شد. ملیحه آرام از درخت پائین آمد. او هم کمک کرد. در یکدفعه باز شد.
مورچه ها سلام.
بچه ها یکدفعه زدند زیر خنده.
لحظه ای بعد هر چهار نفر کنار حوض نشستند. به سیب گاز می زدند و به قطاری که به دور خودش می چرخید و بوق می زد، نگاه می کردند.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 116صفحه 9