تَشَهُّدْ
مسأله 1 ـ تشهد در نماز دو رکعتی، یک مرتبه ـ بعد از سر برداشتن از سجدۀ آخر ـ واجب است و در نماز سه رکعتی و چهار رکعتی دو مرتبه: مرتبۀ اول بعد از سر برداشتن از سجدۀ آخر رکعت دوم و مرتبۀ دوم بعد از سر برداشتن از سجدۀ آخر رکعت آخر. و تشهد واجب است، ولی رکن نیست و به واسطۀ ترک آن تا رکوع (رکعت بعد) که از روی عمد باشد ـ نه سهو ـ نماز باطل می شود؛ اگرچه قضای تشهد (در ترک سهوی) واجب است، همان طور که در بحث خلل (نواقص نماز) خواهد آمد. و آنچه در تشهد واجب است آن است که بگوید: «اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ الله ُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، اَللهمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ» و گفتن «اَلْحَمْدُ لله ِِ» یا «بِسْمِ الله ِ وبِالله ِ وَالْحَمْدُ لله ِِ وَخَیْرُ الْأَسْماءِ لله ِِ یا اَلْأسْماءُ الْحُسْنی کُلُّها لله ِِ» در اول تشهد و گفتن «وَتَقَبَّلْ شَفاعَتَهُ فِی اُمَّتِهِ وَارْفَعْ دَرَجَتَهُ» بعد از صلوات بر پیغمبر و آل او مستحب است، ولی در تشهد دوم، احتیاط (واجب) آن است که آن را (و تقبّل شفاعته...) به قصد خصوصیت و وظیفه (استحبابی) نگوید. و باید تشهد را به لفظ صحیح که با زبان عرب موافق است بخواند وکسی که از لفظ صحیح ناتوان باشد یاد گرفتنش بر او واجب است.
مسأله 2 ـ در حال تشهد، نشستن با طمأنینه ـ به هر نحوی که باشد ـ واجب است. و در حال تشهد اقعاء مکروه است، و آن عبارت از این است که سینۀ (پنجه) پاها را به زمین گذارد و روی پاشنه ها بنشیند (نشیمنگاه خود را بر روی پاشنه ها قرار دهد) و احتیاط (مستحب) ترک آن است. و در حال تشهد، تورک (روی ران طرف چپ قرار گرفتن و روی قدم راست را روی کف قدم چپ نهادن) مستحب است، چنان که تورک در بین دو سجده و بعد از آن ها مستحب است، همچنان که (در مبحث سجده) گذشت.
ترجمه تحریر الوسیله امام خمینی(س)ج. 1صفحه 202