الطاف امام نسبت به من

‏‏بعد از انتصاب به وزارت ارشاد‏‎[1]‎‏ در اولین جلسه‌ای که به خدمت امام ‏‎ ‎‏رسیدم‏‎[2]‎‏، گفتم: ‌آقا من خودم را لایق نمی‌دانم که در این مملکت وزیر ‏‎ ‎‏باشم، یک طلبه‌ای هستم و در انقلاب نقشی نداشته‌ام. مسئولیت، ‏‎ ‎‏مسئولیت بزرگی است. انقلاب پشتوانه عظیمی دارد. در این لحظات ‏‎ ‎‏قدری هم متاثر شدم و عرض کردم که آقا شما باید مرا دعا بکنید. ما هم ‏‎ ‎‏که الآن در این صحنه هستیم به اتکای شماست و چون شما تأیید ‏‎ ‎‏می‌فرمایید، ما هم هستیم و الا ما خودمان را لایق این کار نمی‌دانیم و دعا ‏‎ ‎‏بفرمایید که لغزش ما کم باشد. فرمودند: من دعا می‌کنم که لغزش ‏‎ ‎‏نداشته باشید. امام خیلی لطف فرمودند به من و بنده هم با همان اطمینان ‏‎ ‎‏معنوی که دعای امام باشد، آمدم و مشغول به کار شدم و امیدوارم که ‏‎ ‎‏روسیاه نباشم در مقابل روح بلند امام، به خاطر ناتوانی‌ها و احیانا ‏‎ ‎‏تقصیرهایی که در امر مسئولیت داشتم. ‏

‏‏متأسفانه بر اثر بدخواهی‌ها و تنگ‌نظری‌ها، رفته بودند و شکایت ‏‎ ‎‏کرده بودند که فلانی آثار شریعتی را به زبان‌های مختلف دنیا ترجمه ‏‎ ‎‏کرده و پخش می‌کند. خب معلوم بود که بنده در ظرف دو ماه نمی‌توانم ‏‎ ‎‏این کا را بکنم. چیزهایی بوده که قبلا وجود داشته و در دوره من هم ‏‎ ‎
‏‎

‎‏ادامه پیدا کرده بود. البته بنده معتقدم به عنوان یک متفکر اسلامی نشر ‏‎ ‎‏اندیشه‌های شریعتی در کنار اندیشه‌های شهید مطهری و دیگران، وظیفه ‏‎ ‎‏فکری و فرهنگی ماست. بنده در خدمت امام گفتم: آقا من اصلا هنوز ‏‎ ‎‏برنامه‌ای برای ارشاد نتوانسته‌ام تدوین بکنم و در حال شناسایی آن جا ‏‎ ‎‏هستم. بله آثار مرحوم شریعتی هم منتشر می‌شود؛ ولی این مربوط به ‏‎ ‎‏دوره سابق است و من هنوز برنامه‌ریزی مشخصی نکرده‌ام. آیا نظر شما ‏‎ ‎‏این است که نباشد؟ گفتند: «نه، من نمی‌گویم نباشد. خب به هر حال ‏‎ ‎‏دولت یک موضع مستقل و بی‌طرفی باید داشته باشد. آن قسمت از آثار ‏‎ ‎‏شریعتی که حرف درباره‌اش هست، لزومی ندارد که ما منتشر بکنیم؛ ولی ‏‎ ‎‏آثار خوب ایشان که مشکلی هم ندارد و کسی هم رویش حرف نمی‌زند ‏‎ ‎‏منتشر بکنید» یعنی ایشان عنایت داشتند که آن دسته از آثار شریعتی که ‏‎ ‎‏در جامعه مشکل‌آفرین نمی‌شود، منتشر بشود و نظام جمهوری اسلامی ‏‎ ‎‏نباید خودش را طرفدار یک طیف و یک جریان فکری قرار بدهد و ‏‎ ‎‏فاجعه است که اگر یک جریان و یک سلیقه فکری خیال بکند که انقلاب ‏‎ ‎‏مال اوست. همچنان که خود امام فراتر از گرایش‌ها بودند، نظام ‏‎ ‎‏جمهوری اسلامی هم باید باشد و مثل فرزندان خودش همه اندیشه‌ها را ‏‎ ‎‏در آغوش بگیرد، که متأسفانه بعضی‌ها این قدر نظرشان تنگ است که ‏‎ ‎‏خیال می‌کنند یک بینش خاص باید حاکم باشد و بقیه اصلا قلع و قمع ‏‎ ‎‏بشوند و از بین بروند. امام هرگز نظرشان این نبود. ‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎