مجله نوجوان 189 صفحه 8

محسن وطنی لطفاً موقع خواندن این صفحه داد نکشید! داداش یواش! برنامۀ 90 یکی از پرطرفدارترین برنامه‏های تلویزیون است و پرطرفدار بودنش 2 تا علّت اساسی دارد. علّت اوّل این است که اصلاً فوتبال در کشور ما مقولۀ پرطرفداری است و علّت دوم این است که مجری این برنامه خیلی دوست داشتنی و با نمک و خوش­تیپ است و جدا از خوشگلی و خوش-تیپی، این توانایی را دارد که در هر دقیقه بیش از 3 هزار کلمه بر زبان جاری کند و این تند حرف زدن ایشان در تندتر شدن ریتم برنامه و در نتیجه بیشتر شدن هیجان بینندگان، تأثیر شگرفی دارد. امّا نکتۀ مبهم این ماجرا اینجاست که بنده نمی‏فهمم که چون اهل فوتبال نیستم، دقیقاً حرفهای ایشان را متوجه نمی‏شوم یا اهالی فوتبال بر اساس اطلاعاتی که دارند حرفهای ایشان را حدس می‏زنند! برنامۀ 90 برخلاف ظاهر ورزشی‏اش بسیار اعتیادآور است. خود ما چند تا نوجوان و جوان در فامیل داریم که اگر احیاناً دوشنبه شبی موفّق به دیدن برنامۀ 90 نشوند، تمام تنشان درد می‏گیرد و تا دوشنبۀ بعدی مثل مار به خودشان می‏پیچند. بنده همانطور که گفتم هیچ اطّلاعاتی از عالم فوتبال ندارم و حتّی نمی‏دانم اوت با کرنر چه فرقی دارد. به همین خاطر جوّ هیجان­انگیز این برنامه بنده را فرا نمی‏گیرد و از این بابت این توفیق را دارم که بر خلاف باقی هم سنّ و سالانم در در و همسایه و فک و فامیل، این برنامه را در کمال صحت عقل و سلامت روان تماشا کنم. به قضاوت بنده آدمهای این برنامه اعمّ از مجری و کارشناسان و مهمانان و پشت تلفنیان و تماشاچیان، همگی از با حوصله‏ترین آدمهای روزگار هستند به طوری که می‏توانند بدون وقفه 4 ساعت دربارۀ اینکه دست فلان بازیکن به توپ خورد یا نخورد با هم گفتگو کنند و خسته نشوند. من که اعتقاد دارم این برنامه کاملاً سر کاری است! مثلاً یک حرکت آهسته از یک زاویۀ مبهم پخش می‏کنند، بعد مجری برنامه فریاد می‏کشد: «ببین ببین توپ خورد به دستش! توپ خورد به دستش!» بعد مهمان کت و شلواری برنامه در