مجله نوجوان 189 صفحه 9

حالیکه سعی می‏کند خودش را آرام نشان دهد، می‏گوید: «مجری محترم! اگر این توپ محترم به دست محترم آن بازیکن محترم خورده بود، تغییر جهت می‏داد و همینکه توپ دارد مستقیم می‏رود یعنی از کنار دست محترم رد شده!» و آن وقت مجری هزار و سیصد دفعه حرف خودش را تکرار می‏کند و مهمان کت و شلواری هم هزار و سیصد و یک دفعه حرفش را تکرار می‏کند و فیلم از بس که پخش شده پاره می‏شود و به این ترتیب این بحث کارشناسانه به خوبی و خوشی به پایان می‏رسد و بعد از آن، تصاویر شرم­آور تماشاچیان فوتبال که به جان صندلیهای استادیوم افتاده‏اند و همدیگر را محترمانه لت و پار می‏کنند از تلویزیون پخش می‏شود. بعد یک عدّه تماشاچی­نما می‏آیند جلوی دوربین صدا و سیما و چنان داد و بیدادی به راه می‏اندازند که گلادیاتورها دچار شرم می‏شوند و دست از عربده­کشی برمی‏دارند. مجری خوش خندۀ برنامۀ 90 علاوه بر خنده‏های گاه و بیگاه و با نمکش مبنی بر ضایع کردن طرف مقابل، روش تکنیکی‏تری هم برای صفا دادن به حال و روز مهمانان برنامه‏اش بلد است. او در این روش با استفاده از توان حیرت­انگیزش در سریع حرف زدن، تمام حرفهایش را در تایمی حدود نیم ساعت می‏زند و به مهمان برنامه که به صورت زنده یا تلفنی ساعتها منتظر نشسته تا نوبت حرف زدنش برسد، 3 دقیقه وقت می‏دهد تا نظرش را بگوید. آن وقت در این سه دقیقه 30 بار وسط حرفش می‏پرد و هنوز به سؤال اولی جواب نداده 10 تا سؤال جدید مطرح می‏کند و سؤالاتش که تمام شد، اعلام می‏کند که وقت برنامه به اتمام رسیده و فرصت کافی برای شنیدن پاسخهای مهمان محترم برنامه وجود ندارد. مهمانان هم که این آقا را از قبل می‏شناسند از اوّل برنامه در پی یافتن فرصتی هر چند کوتاه برای حرف زدن هستند و برای رسیدن به این هدف، با تمام وجود با مجری برنامه نبرد می‏کنند و از هر فرصتی برای پریدن وسط حرف همدیگر استفاده می‏کنند. شاید برنامۀ 90 تنها میزگرد در تمامی شبکه‏های تلویزیونی دنیا باشد که شرکت کنندگان آن همگی با هم و به طور همزمان حرف می‏زنند و مخاطب به راحتی حرفهای تمامی شرکت کنندگان در میزگرد را متوجه می‏شود.