مجله نوجوان 189 صفحه 25

ساختارهای دراماتیک و اصول داستان نویسی پدید آمده است. در قسمتهایی هم که سلحشور سعی کرده است خرده داستانها و قصه‏های فرعی در داستان قرار دهد، صحنه‏هایی نچسب و بی‏ربط پدید آورده است. برای مثال می‏توان به صحنۀ قضاوت او برای نجات جان نگهبان بی‏گناه و تشخیص دزد اشاره کرد؛ یوسف این سریال در حالی که مانند یک توریست دارد از کاخ بازدید می‏کند ناگهان و بی‏مقدمه وارد ماجرا می‏شود و کاری می‏کند که دزد، خودش را لو بدهد! بعد هم همه به او ذوق می‏کنند و فرد خاطی برای یوسف خطّ و نشان می‏کشد! همه چیز آنقدر سریع اتفاق می‏افتد که خود یوسف هم متوجه نمی‏شود چه شاهکاری کرده است. البته این نقطه ضعفهای متن در برابر مسائل تکنیکی و جلوه‏های ویژۀ تصویری قابل چشم­پوشی است. یکی از فجیع‏ترین بخشهای این سریال سکانس خواب معروف حضرت یوسف است که از نظر اجرا از یک نمایش مهدکودکی هم که بر روی صحنه توسط خردسالان اجرا شود ضعیف‏تر است. در حالی که این بخش از داستان حضرت یوسف جزو نقاط عطف داستان به حساب می‏آید و نه تنها نقش تعیین کننده‏ای در طول داستان دارد بلکه بینندگان که جزییات آن را از قبل به خوبی می‏دانند با دیدن آن صحنه‏ها کار فیلمساز را محک می‏زنند و سطح سریال را ارزیابی می‏کنند. شاید بتوان تنها ویژگی برجستۀ سریال را دکور عظیم آن دانست که مهمترین بهانه برای دنبال کردن داستان است. یک دست نبودن گویشها نیز از دیگر نقاط ضعف سریال است. با اینکه بازیگران این سریال تمام تلاش خود را برای ارائۀ یک کار باورپذیر می‏کنند ولی ضعفهای متن و کارگردانی چنان سایه‏ای بر اجرای بازیگران انداخته است که تلاش آنها را در زیر آن گریم های سنگین و پر رنگ و لعاب کم رنگ کرده است. ای کاش چنین داستان بکری را فردی چون داوود میرباقری می‏ساخت تا با حوصله‏ای که در پژوهش دارد و توانی که در دراماتیزه کردن داستان و قدرتی که در اجرا دارد، قصۀ یوسف را نیز مانند امام علی تبدیل به یک مرجع تاریخی تصویری می‏کرد تا هم به معلومات و دانش بینندگان چیزی اضافه شود و هم از دیدن آن لذّت ببرند