مجله نوجوان 189 صفحه 10

یاد دوست پدرانه‏ها پسر عزیزم! آنچه اشاره کرده‏ام با آنکه خود هیچم و از هیچ هیچ‏تر برای آن است که اگر به جایی نرسیدی انکار مقامات معنوی و معارف الهی را نکنی و از کسانی باشی که دوستدار صالحین و عارفین باشی - هر چند از آنان نیستی- و با دشمنی دوستان خدای متعال از این جهان رخت نبندی. فرزندم! با قرآن- این بزرگ کتاب معرفت- آشنا شو، اگر چه با قرائت آن و راهی از آن به سوی محبوب باز کن. و تصور نکن که قرائت بدون معرفت اثری ندارد، که این وسوسۀ شیطان است. آخر، این کتاب از طرف محبوب است برای تو و برای همه کس و نامۀ محبوب، محبوب است اگر چه عاشق و محب مفاد آن را نداند. و با این انگیزۀ حبّ محبوب که کمال مطلوب است، به سراغت آید و شاید دستت گیرد. ما اگر در تمام لحظات عمر به شکرانۀ اینکه قرآن کتاب ماست به سجده رویم، از عهده بر نیامده‏ایم. بدان که در انسان- اگر نگویم در هر موجودی- به حسب فطرت، حب به کمال مطلق است و حب به وصول به کمال مطلق، و این حب محال است از او جدا شود. و کمال مطلق محال است دور باشد و مکرر باشد و کمال مطلق، حق- جلّ و علی- است. همه او را می‏خواهند و دلباخته به اویند، اگر چه خود نمی‏دانند و در حجب ظلمت و نورند و با این حجب، پندارند چیزهای دیگر می‏خواهند و به هر کمال و جمال یا قدرت یا مکانت که رسیدند، به آن حد قانع نیستند و گمشدۀ خود را در آن نمی‏یابند.