مجله نوجوان 146 صفحه 4

مژگان بهمنش فرصتی برای خوش صداها گزارش از انجمن گویندگان جوان «با مادرم رفته بودم بازار، بازار خیلی شلوغ بود. از این همه شلوغی خیلی ترسیده بودم. چیزها دیدم در روی زمین، کودکی دیدم. ماه را بو می­کرد. امروز در قرن بیست و یکم انسان در عرصه زندگی ماشینی، در میان چرخهای صنعت گرفتار شده است. هر نفسی که فرو می­رود ممد حیات است و چون برمی­آید مفرّح ذات...» تعجب نکنید! این جملات منقطع، نه دیالوگ شخصی خاص است و نه از روی موجهای مختلف رادیویی نوشته شده است. متن پیوسته­ای هم برای شروع یک مطلب نیست این جملات مربوط به 4 پاراگراف جداگانه است که تعدادی از جوانان و نوجوانان جویای نام، آن را بیان می­کنند. 9 صبح تا 1 بعدازظهر پنجشنبه­های اول و آخر هر ماه زمانی است که خیل عظیمی از افرادی که مدعی دانش صدای خویش و بیانی مسلط هستند، در ساختمان انجمن گویندگان جوان جمع می­شوند تا در تست صدای مرحلۀ یک و دوی این انجمن شرکت کنند. تعداد زیادی از خانم­ها و آقایان (کوچک و بزرگ) زیر درخت پر بار خرمالو، تک تک، دو نفره یا چند نفره نشسته­اند و هر کدام برگه­هایی در دست دارند و با صداها و ژستهای مختلف مطلب روی برگه­ها را می­خوانند. دختر نوجوانی در حالیکه اشک می­ریزد، صحنه تصادفی را برای دوستش تعریف می­کند. دو پسر 15-16 ساله صدای بم و دو رگۀ خود را بم­تر کرده­اند و متنی را مانند اخبارگوها می­خوانند. پسر بچۀ دیگری که با مادرش تمرین می­کند، قسمتهایی از متن گلستان سعدی را می­خواند، نمی­دانم به کدام جمله، می­رسد که مادر پسرک عصبانی می­شود و با کاغذی روی صورت پسرش می­زند. پسرک ناله می­کند. «آخ، چرا اینجوری می­کنی؟! آخه من معنی این تیکه­اش رو نمی­فهمم.» جالب­تر از همه، سه چهار دختر جوان هستند که یک خط در میان مطلب می­خوانند و بعد با صدای بلند به لحن یکدیگر می­خندند. نزدیکتر می­روم تا با یکی دو تا از آنها صحبت کنم. «آلا قپانچی» دانشجوی روانشناسی بالینی است. او می­گوید: «من این شغل را خیلی دوست دارم .من می­توانم صدای بچه و پیرزن را خیلی خوب تقلید کنم.» «رؤیا اسدالهی» می­گوید: «من فکر می­کنم صدای خاصی داشته باشم و چون همه می­گویند صدایم خیلی خونسرد است، برای نقشهای جدی خوب هستم.» او می­گوید: «اگر گزینش، عادلانه باشد قبول می­شوم.» و «مهرناز رازقی» مدیر داخلی و مسئول ثبت نام انجمن می­گوید: «علاقه­مند به این هنر