مجله نوجوان 157 صفحه 11

دهۀ فجر یک جور بازگشت است. بازگشت به اصل، بازگشت به همۀ خوبیها. بازگشت به خاطراتی که با گذشت زمان نه تنها غبار نمی­گیرد بلکه روشن­تر و درخشان­تر می­شود. از رادیو سرودهای انقلابی پخش می­شود. آهنگهایی که نه اشعار پیچیده­ای دارد و نه موسیقی خارق العاده­ای با این همه کم مانده است که قلبت را از سینه بیرون بکشد. سرودهایی که با عشق به امام ساخته شده است و قلب عاشق تو عظمتش را می­فهمد. دلت پر می­کشد به روزهایی که اگر ندیده­ای از بزرگتر ها شنیده­ای که حال و هوای دیگری داشت. به روزهایی که مردم با هم برادران تنی بودند و هیچ کس هیچ چیز را برای خودش نمی­خواست. دهه دهۀ فجر یک جورهایی هم شبیه نیمۀ خرداد است. غم عجیبی مثل پیچک لابه لای همۀ شادیها می پیچید و آرام آرام خودش را تا بالاترین شاخه­های درخت شادمانی بالا می­کشد. غمی شبیه سفر. شبیه پرواز پرستوهای مهاجر. دهۀ فجر که از راه رسید آدم بیشتر دلش برای آن قدمهای آرامی که کوچه­های شهر را عطرآگین می­کرد تنگ می­شود. بهمن هم مثل خرداد دلش برای امام مهربانش تنگ می­شود. ماه بهمن بدون نام خمینی هیچ فرقی با ماههای دیگر سال ندارد. ای کاش می­توانستیم دهۀ فجر را با لبخند شیرین امامان جشن بگیریم. ای کاش این همه از امام دور نمی­شدیم.