مجله کودک 23 صفحه 13

کسی سرما نخورد! آزاده اکبری خرازی هر چه قدر که بتوانند در یک کیسه پول جمع می­کند و به امام جماعت می­دهند. دو سه بار، بابا هم به من پول داد تا پول را ببرم و در کیسه بیندازم. بابا همیشه می­گوید آدم باید به دیگران کمک کند؛ چون ممکن است خودش هم یک روز به کمک احتیاج داشته باشد.» علیرضا، 11 سالش است و یک برادر بزرگتر دارد. یک ماه پیش، برادر علیرضا را عمل کردند تا به او یک کلیه پیوند بزنند. آقایی که به برادر علیرضا کلیه داد، از آنها هیچ پولی نگرفت. عیرضا می­گوید: «مادرم همیشه بعد از نماز آن آقا را دعا می­کند. حال برادرم خیلی بهتر شده. من فکر می­کنم که این آقا احسان کرده؛ یعنی یک کار خوب برای دیگران انجام داده.» سارا کلاس پنجم است و هر ماه پدرش مقداری پول به حساب بچه­های سرطانی واریزمی­کند. سارا این کار را خیلی دوست دارد. او می­خواهد تا با این کار، بچه­های مریض زود خوب بشوند و بتوانند به مدرسه برگردند. سانازخاطره خوبی از کمک کردن به دیگران دارد. او تعریف می­کند: «در کوچه ما، پیرمردی بود که هیچ جایی را نداشت و شبها توی سرما می­خوابید. من به مادرم کمک کردم تا برای او یک لحاف بدوزد. وقتی لحاف را برای پیرمرد بردیم،خیلی خوشحال شد. حالا هر وقت از مدرسه می­آیم او منتظر من است. او حالا برای من مثل یک دوست است، دلم می­خواهد برای همۀ آدمهایی که در سرما می­خوابند، لحاف بدوزم.» مصطفی یک تجربه خوب در نیکوکاری دارد. یک بار مصطفی می­خواست به یکی ازدوستانش که پدرش بیکار است کمک کند. یک هفته پولهایش را جمع می­کند و آنها را به دوستش می­دهد؛ امّا او ناراحت می­شود و می­رود. مصطفی می­گوید: «من نمی­دانستم که نباید آن طور به او کمک کنم. بعداً مادرم برایم گفت که کمک کردن این طوری خیلی بد است. حال می­دانم که اگر می­خواهم به کسی کمک کنم، او نباید بفهمد.چون اگر بفهمد، ناراحت می­شود و اصلاً کمک مرا قبول نمی­کند.» مصطفی حالا، راه بهتری برای کمک به دوستش پیدا کرده. آنها در جلسه اولیاء و مربیان برای دوستشان، کمکهای بچه­ها را جمع کردند و به خانواده­اش دادند. به دور و برت نگاه کن. آدمهای زیادی منتظر کمکهای تو هستند. حتی وقتی به مادرت در خانه کمک می­کنی، این کارَت یک جور احسان است. منتظر چی هستی؟ احسان را از همین حالا شروع کن.