مجله کودک 32 صفحه 31

مبارک و نورانی­شان را به سوی حضرت علی (ع) گرداندند. آن گاه با ضعف و ناتوانی، انگشتر خود را از دست بیرون آوردند و در دست ایشان کردند. سپس فرمودند: «شمشیر وزره و همۀ سلاح­هایم را نیز به تو می­بخشم.» حضرت فاطمه (س) از پشت پرده اشک با ناباوری پدر را نگاه می­کردند که آرام آرام از میانشان پر می­کشید. حضرت پیامبر، امام حسن و امام حسین را از دو سو در آغوش گرفته و به سینۀ خود فشردند.آن گاه آرام فرمودند: «اینک میراث من برای شما دو عزیز درگاه خداوند؛ فرزند گل است برای هر کس و دو گل من در دنیا حسن و حسین هستند. هیبت و بزرگواری خود را به امام حسن و شجاعت و بخشش خود را به امام حسین دادم. شما امام هستید بعد از من. معصومید از گناه؛ پس بهترین جوانان اهل بهشت خواهید بود.» امام حسن (ع) چنان بی­تاب و سوزناک می­گریست که پیامبر با وجود ضعف و ناتوانی دست بر سر او کشیدند و فرمودند: «گریه نکن که اشکهای تو سوز دلم را بیشتر می­کند.» پیامبر سکوت کردند، چشمانشان را بستند و برای لحظاتی طولانی به راز و نیاز به خدا پرداختند. سرانجام روز بیست و هشتم صفر سال یازدهم هجرت، در حالی که پیامبر سر بر دامان حضرت علی (ع) داشتند و دستهای لرزان و مهربان حضرت فاطمه (س) را در دست گرفته بودند، پس از روزها تب و بیماری چشم از جهان فرو بستند و به دیدار حق شتافتند.